ADMINISTRATION OF SELF-RELIANT COMMUNITY IN LINE WITH BUDDHIST WAY FOR SUSTAINABILITY

Authors

  • พระมหาภูษิต อคฺควณฺโณ (ปุลันรัมย์)

Keywords:

Administration, Self-Reliant Community, Buddhist Way, Sustainability

Abstract

Objectives of this research were to, 1. Study the performance mechanism
of social organizations for strengthening communities at the lower North Eastern
Region 2. Study the components of sustainable self-reliant community
administration in Buddhist way at the lower North Eastern Region and 3. to propose
for sustainable self-reliant community administration in Buddhist way.
Methodology was the qualitative research method collected data from 30
key informants, purposefully selected from qualified people who represented the
stakeholders both in public sector, group or various sectors inside the community,
Public sector scholars on community development including the Buddhist scholars
and Buddhist Monks on development. Data were collected by using in-depthinterview
and from 12 participants in focus group discussion. Data from both methods were analyzed by using contextual content analysis techniques and verify
the validity of the data with triangulation techniques.
The research findings were as follows:
1. The important mechanism for mobilizing social organization for
strengthening the community in the lower North Eastern Region for self-reliant
community. It was found that consist of 4 important factors 1) Community Leader
and team 2) Participation process of community people 3) Community Planning
process 4) The success of community performance according to Philosophy of
sufficiency economy.
2. The components of sustainable self-reliant community administration in
Buddhist way at the lower North Eastern Region were that the communities were
administered by 6M’s; 1) Management 2) Machine consist of tools and machinery 3)
Money consist of capital and Budget management 4) Morality consist of moral and
ethical management 5) Material consist of materials and raw materials management
6) Man consist of human management. The communities also integrated the ten
Nathakaranadham with each part properly: 1) Sila 3) Kalyanamittata 4) Sovacassata
5) Kinkaraniyesu dakkhata 6) Dhammakamata 7) Viriyarambha 8) Santutthi 9) Sati
and, 10) Panya
3. The guidelines for sustainable self-reliant community administration in
Buddhist way were that community leaders, team and community members should
manage the communities to be sustainable self-reliant community in line with the
philosophy of sufficiency economy and Buddhist way by emphasizing on the good
output of the community management guidelines with the guidelines “5E-1P”
consist of 5E’s principle, consisting of 1) Education 2) Environment 3) Efficiency 4)
Effectiveness 5) Economy and 1P: Peace which developed themselves by
knowledge sharing in accordance with the contextual communities emphasizing
both the efficiency and the effectiveness leading to internal peace of community
which is the desired destination of communities members.

References

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2555). ความสาคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะศาสนา
ประจาชาติ. พิมพ์ครั้งที่ 18. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สหธรรมิก จากัด.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏก 2500.
กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร :
โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิฑูรย์ สิมะโชคดี. (2545). การพัฒนาทรพยากรมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: เนตรนิมิตการพิมพ์.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2552). แนวคิดทางรัฐประศาสนศาสตร์การประยุกต์และการพัฒนา.
กรุงเทพมหานคร: สายส่งรวมเพื่อน บริษัทก้าวใหม่.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2554). พัฒนาการทางสังคม-วัฒนธรรมไทย. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร:
เมืองโบราณ.
ศุภชัย เจริญวงศ์. (2544). ถอดรหัสการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เดือนตุลา.
สรรเสริญ วงศ์ชอุ่ม. (2554). การวางแผนพัฒนาประเทศ. พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี: บริษัท ศูนย์การ
พิมพ์เพชรรุ่ง จากัด.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2542). การพัฒนาชุมชนแบบจัดการ. กรุงเทพมหานคร: หจก. เอมีเทรดดิ้ง.
สานักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและ
สังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบเอ็ด พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร: สานักนายกรัฐมนตรี.
วิทยา จันทร์แดง. (2554). “การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการชุมชนเข้มแข็งตามแนวปรัชญา
เศรษฐกิจพอเพียง ในเขตจังหวัดภาคกลางตอนบน”. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร
ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลย
อลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.
อมรรัตน์ ทิพย์เลิศ. (2548). “ความสามารถทางการสื่อสารของผู้นาท้องถิ่นในการบริหารจัดการ
ชุมชน กรณีศึกษา: ชุมชนตาบลบางเจ้าฉ่า อาเภอโพธิ์ทอง จังหวัดอ่างทอง”.
วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารมวลชน. คณะวารสารศาสตร์และ
สื่อสารมวลชน: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อภิชาติ ใจอารีย์. “กระบวนการมีส่วนร่วมแบบพหุภาคีเพื่อการจัดการสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน
กรณีศึกษาการจัดการปุาชุมชนบ้านพุเตย จังหวัดกาญจนบุรี”. รายงานการวิจัย. วารสาร
มหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย สาขาสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และศิลปะ ปีที่
36 ฉบับที่ 1 (มกราคม-เมษายน พ.ศ. 2559).
Fonchingong, C. & Fonjong, L. “The Concept of Self-Reliance in Community
Disruption Initiatives in the Cameroon Grassfilds”, Geo Journal. 57 (1): 2.
Pugh, Derek. (1985). Writers on Organizations, (Beverly Hills, California: Sage.

Published

2020-04-11

How to Cite

อคฺควณฺโณ (ปุลันรัมย์) พ. . (2020). ADMINISTRATION OF SELF-RELIANT COMMUNITY IN LINE WITH BUDDHIST WAY FOR SUSTAINABILITY. Journal of MCU Social Science Review, 6(2-04), 509–522. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/241622