การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เพื่อสร้างเส้นทางการเที่ยวเชื่อมโยง ชายแดนไทย–เมียนมา : กรณีศึกษาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์และจังหวัดมะริด
คำสำคัญ:
รูปแบบ, การพัฒนาศักยภาพ, การท่องเที่ยว, การมีส่วนร่วมของชุมชนบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เพื่อสร้างเส้นทางการเที่ยวเชื่อมโยงชายแดนไทย –เมียนมา : กรณีศึกษาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์และจังหวัดมะริด 2) เพื่อสร้างเส้นทางการเที่ยวเชื่อมโยงชายแดนไทย – เมียนมา : กรณีศึกษาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์และจังหวัดมะริด และ 3) เพื่อสร้างเครือข่ายการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เพื่อสร้างเส้นทางการเที่ยวเชื่อมโยงชายแดนไทย–เมียนมา : กรณีศึกษาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์และจังหวัดมะริดการวิจัยในครั้งนี้ ใช้วิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาโดยใช้วิธีการสัมภาษณ์แบบเจาะลึกซึ่งได้ทำการสัมภาษณ์แบบเจาะลึกกับประชาชน ผู้ประกอบการด้านการท่องเที่ยว และเจ้าหน้าที่ภาครัฐ จำนวน 9 คน ผลการศึกษาพบว่า 1) การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เพื่อสร้างเส้นทางการเที่ยวเชื่อมโยงชายแดนไทย –เมียนมา : กรณีศึกษาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์และจังหวัดมะริด พบว่า (1)มีแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ เชื่อมโยงระหว่างประเทศไทย ในสมัยอยุธยากับสหภาพเมียนมา (2) มีสถาปัตยกรรมในแหล่งท่องเที่ยว เช่น วัด เจดีย์ สิ่งปลูกสร้าง มีความผสมผสาน ทั้งในรูปแบบของไทย เมียนมา อินเดีย เปอร์เซีย (3) เป็นเส้นทางสายไหมทางทะเล เป็นเมืองท่าที่สำคัญ ตั้งแต่สมัยอยุธยา (4) มีศิลปวัฒนธรรม การแสดงของชาวเมียนมาที่ยังคงรักษาไว้ซึ่งอัตลักษณ์ท้องถิ่นดั้งเดิม (5) มีวิถีชีวิตของชาวไทย - เมียนมา ที่ถ่ายทอดออกมาจากการดำเนินชีวิต บริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำกุยบุรี - ตะนาวศรี ตลอดสองฝั่งแม่น้ำ และ (6) ประวัติศาสตร์ของไทย ที่ถูกจารึกไว้ในดินแดนเมียนมา ทั้งในเมืองประจวบคีรีขันธ์และเมืองมะริด 2) สร้างเส้นทางการเที่ยวเชื่อมโยงชายแดนไทย – เมียนมา : กรณีศึกษาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์และจังหวัดมะริดพบว่า ทั้งสองประเทศมีแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมตามเส้นทางท่องเที่ยว ประจวบคีรีขันธ์ – หมู่บ้านมูด่อง – ตะนาวศรี – มะริดตั้งแต่ด่านตรวจคนเข้าเมือง ด่านสิงขร ประจวบคีรีขันธ์ ข้ามชายแดนไทยไปถึงจังหวัดมะริด สาธารณรัฐเมียนมาและ 3) สร้างเครือข่ายการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เพื่อสร้างเส้นทางการเที่ยวเชื่อมโยงชายแดนไทย –เมียนมา มี 3 เครือข่าย ดังนี้ (1) เครือข่ายความร่วมมือเชิงพื้นที่ (2) เครือข่ายความร่วมมือด้านการบริหารจัดการและ (3) เครือข่ายความร่วมมือแบ่งตามโครงสร้างหน้าที่
เอกสารอ้างอิง
Ministry of Tourism and Sports.(2005). Tourism Strategy. Bangkok: Office of the Public Sector Development Commission.
Ministry of Tourism and Sports. (2011). National Tourism Development Plan 2012-2016. Bangkok: Ministry of Tourism and Sports.
Tourism Authority of Thailand.(2002). Study project for tourism development action plan in Phetchaburi province. Bangkok: National Institute of Scientific and Technological Research.
Adam Burke. (1999). Communication and development: A practical guide.London : Development Division Department for International Development.
Certo, S.C. and Peter, P. J. (1991).Strategic Management.3rd ed. Auster Press.
Charles R. Goeldner, J.R. Brent Ritchie. (2006). Tourism : principles, practices, philosophies. Retrieved 25 May 2016 from http://trove.nla.gov.au/work/5783876.
Lumsdom, L. (1999). Tourism marketing.Oxford : The Alden Group.
Mill, R. and Morrison, A. M. (1992).The Tourism System.: and Introductory Text. New Jersey : Prince - Hall Intentional Inc.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2019 วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น
