การพัฒนารูปแบบการสร้างและการใช้ภูมิปัญญาจากความหลากหลายทางชีวภาพของวัดและชุมชนในจังหวัดปราจีนบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงคคือ 1) เพื่อศึกษาภูมิปัญญาจากความหลากหลายทางชีวภาพของวัดและ ชุมชนในจังหวัดปราจีนบุรี 2) เพื่อศึกษาการสร้างและการใชภูมิปญญาจากความหลากหลายทางชีวภาพของวัดและชุมชน ในจังหวัดปราจีนบุรี 3) เพื่อพัฒนารูปแบบการสรางภูมิปญญาจากความหลากหลายทางชีวภาพของวัดและ ชุมชนในจังหวัดปราจีนบุรีโดยใชรูปแบบการวิจัยและพัฒนา กลาวคือ การ พรรณนา และใชวิธีการแบบสัมภาษณเชิงลึก แบงเปนสวนการศึกษาในเชิงเอกสาร และการศึกษาในภาคสนาม ทำการวิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบภูมิปัญญาสามารถแบ่งออกเป็น 3 ระดับ ได้แก่ การจัดการระดับต้น ระดับกลาง และระดับปลาย โดยแต่ละระดับมุ่งเน้นการพัฒนาใน 4 ด้านหลัก คือ การพัฒนารายบุคคล การพัฒนาอาชีพ การพัฒนาชุมชน และการบริหารผลการปฏิบัติงาน ในระดับต้น เน้นการสร้างความรู้ ทักษะพื้นฐาน และการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ระดับกลางมุ่งเน้นการเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ การพัฒนาเทคโนโลยี และการสร้างเครือข่าย ส่วนระดับปลายเน้นการพัฒนานวัตกรรม การขยายตลาด และการสร้างความยั่งยืน รูปแบบนี้ช่วยให้ชุมชนสามารถใช้ประโยชน์จากความหลากหลายทางชีวภาพและภูมิปัญญาท้องถิ่นในการพัฒนาเศรษฐกิจและคุณภาพชีวิตอย่างยั่งยืน โดยครอบคลุมตั้งแต่การอนุรักษ์ทรัพยากร การพัฒนาผลิตภัณฑ์ การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ไปจนถึงการสร้างเครือข่ายและความร่วมมือกับภาคส่วนต่าง ๆ 2) การใช้ภูมิปัญญาจากความหลากหลายทางชีวภาพในวัดและชุมชนของจังหวัดปราจีนบุรี พบว่ารูปแบบการจัดการยังคงแบ่งเป็น 3 ระดับเช่นกัน โดยระดับต้นเน้นการให้ความรู้พื้นฐาน การฝึกอบรม และการส่งเสริมการใช้สมุนไพรในชีวิตประจำวัน ระดับกลางมุ่งเน้นการพัฒนาผลิตภัณฑ์ การเพิ่มมูลค่า และการขยายตลาด ส่วนระดับปลายเน้นการพัฒนานวัตกรรม การสร้างแบรนด์ และการสร้างความยั่งยืนในระยะยาว รูปแบบนี้ครอบคลุมตั้งแต่การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ การพัฒนาสมุนไพรเป็นผลิตภัณฑ์ การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพและเชิงนิเวศ ไปจนถึงการสร้างเครือข่ายและการร่วมมือกับหน่วยงานภายนอก ส่งผลให้ชุมชนสามารถนำความหลากหลายทางชีวภาพและภูมิปัญญาท้องถิ่นมาใช้ประโยชน์ในการพัฒนาเศรษฐกิจและคุณภาพชีวิตอย่างยั่งยืน 3) รูปแบบการสร้างภูมิปัญญาแบ่งเป็น 3 ระดับ คือ ระดับต้น ระดับกลาง และระดับปลาย โดยแต่ละระดับมุ่งพัฒนา 4 ด้านหลัก ได้แก่ การพัฒนารายบุคคล อาชีพ ชุมชน และการบริหารผลการปฏิบัติงาน ระดับต้นเน้นการสร้างความรู้พื้นฐานและการอนุรักษ์ ระดับกลางเน้นการเพิ่มมูลค่าและสร้างเครือข่าย ส่วนระดับปลายเน้นการพัฒนานวัตกรรมและความยั่งยืน รูปแบบนี้ช่วยให้ชุมชนใช้ประโยชน์จากความหลากหลายทางชีวภาพและภูมิปัญญาท้องถิ่นในการพัฒนาเศรษฐกิจและคุณภาพชีวิตอย่างยั่งยืน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ ยินยอมว่าบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร
References
Chaisengduean, K., Ittithumwinit, S., & Srinet, W. (2018). The Way of Incentive Measures for the Conservation and Sustainable Use of Biodiversity in Thailand. Journal of Suvarnabhumi Institute of Technology (Humanities and Social Sciences), 4(Special), 86-102.
Chulalongkorn University. (2023). Nanotechnology and Thai Wisdom. Bangkok: Chulalongkorn University Press.
Chuto, C. (2021). The Impact of Climate Change on Indigenous Herbs. Journal of Science and Technology, 15(1), 78-92.
Department of Local Administration. (2022). Management of Local Networks. Bangkok: Department of Local Administration.
Kalasaen, U., & Janpradab, S. (2024). Legal Measures on Public Participation in the Administration of Cultural Landscapes. Pañña Panithan Journal, 9(1), 1-14.
Kasetsart University. (2021). Herbal Research and Community Economic Development. Bangkok: Kasetsart University.
Mahidol University. (2020). The Use of Digital Technology for Preserving Local Wisdom Knowledge. Research Report. Bangkok: Mahidol University.
Namnai, K. et al. (2023). The Remodeling of the Curriculum according to the Era of Disruption. Quality of Life and Law Journal, 19(1), 161-176.
National Science and Technology Development Agency. (2020). Digital Database of Thai Herbal Plants. Bangkok: NSTDA.
Office of Natural Resources and Environmental Policy and Planning. (2022). Policies on the Conservation of Thai Intellectual Resources. Bangkok: ONEP.
Pichaiyut, S. (2019). Knowledge Management for Herbal Product Development in Prachinburi Province. Thai Local Wisdom Journal, 10(2), 23-45.
Social Research Institute, Chiang Mai University. (2019). Local Wisdom and Sustainable Development. Chiang Mai: Chiang Mai University.
Sukkasem, A. (2018). The Role of Temples in Natural Resource Conservation. Journal of Local Research and Development, 5(1), 12-25.
Wannakit, N. (2019). Promoting Ecotourism in Local Communities. Journal of Economics and Social Sciences, 7(3), 31-50.