Horse-based tourism model in the Royal Thai Army
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research was to create the horse-based tourism model in the Royal Thai Army for a new and alternative tourism model for both Thai and foreign tourists. It was mixed method research. In this regard, quantitative research was conducted through the distribution of questionnaires to a sample group of 310 tourists traveling by horses in the Royal Thai Army in 2021. Qualitative research was conducted using in-depth interviews with 17 experts involved in horse-based tourism in the Royal Thai Army. The research results showed that the horse-based tourism model in the Royal Thai Army consisted of tourism management service locations, agency service quality, tourist attraction management services, and agency tourism service development to accommodate both Thai and foreign tourists and create maximum satisfaction. An important suggestion was to create tourism diversity and tourism networks.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561). พิธีลงนาม ข้อตกลงความร่วมมือ การส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวในเขตทหาร กองทัพบก โครงการ “อาร์มี่แลนด์”. สืบค้นเมื่อ 7 กรกฎาคม 2562, จาก https://www.mots.go.th/News-view.php?nid=11094
หนังสือพิมพ์ คู่แผ่นดิน. (2563). แหล่งท่องเที่ยวในเขตทหาร พื้นที่กองทัพภาคที่ 3. สืบค้นเมื่อ 24 ธันวาคม 2563, จาก http://www.xn--42c6aobm0m5a5d2cc.com/2019/?p= 11377
กอบกาญจน์ เหรียญทอง. (2556). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม (สารนิพนธ์ปรัชญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยสยาม.
ชนิษฐา ใจเป็ง. (2563). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนฐานวัฒนธรรมชุมชนบ้านนาต้นจั่น จังหวัดสุโขทัย (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
ทศพร ศิริสัมพันธ์. (2546). การพัฒนาระบบการตรวจราชการและผู้ตรวจราชการ. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย, 16(2), 199-220.
บรรจบ มูลเชื้อ. (2563). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเขตพื้นที่กองทัพเรือ. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(1), 288-300.
พัดชา ตีระดิเรก. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเลือกใช้บริการบริษัทนำเที่ยวของประชากรในเขตกรุงเทพมหานครและปริมลฑล (การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2557). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. พิมพ์ครั้งที่ 13. นนทบุรี: เอสอาร์พริ้นติ้งแมสโปรดักส์.
ภุชงค์ แย้มพริบพรี. (2559). ปัจจัยที่มีผลต่อการจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวอำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี กรณีศึกษา: เทศบาลเมืองชะอำ. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 6(2), 34-45.
ฤดิกร เดชาชัย. (2557). การจัดการผลกระทบจากการท่องเที่ยวโดยชุมชนของชนเผ่าอาข่า จังหวัดเชียงราย (ดุษฎีนิพนธ์บริหารศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สิริรัตน์ นาคแป้น. (2555). พฤติกรรมและแรงจูงใจของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติในการมาท่องเที่ยวเกาะพะงัน จังหวัดสุราษฎร์ธานี (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
Buhalis, D. (2000). Marketing the competitive destination in the future. Tourism Management, 21(1), 97-116.
Christopher H. L. (1996). Service Marketing (3rded.). New Jersey: Prentice Hall.
Davidson, R. (1995). Tourism (2nd ed.). Essex: Longman.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Mill, R. C. (1990). Tourism the international Business. New Jersey: Prentice-Hall, Inc.
Zeithaml, V. A., Parasuraman, A. & Berry, L. L. (1990). Delivering Quality Service. New York:The Free Press.
