ข้อสังเกตเกี่ยวกับเชื้อสายของพระเจ้าจันทรภาณุ แห่งตามพรลิงค์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัตถุประสงค์ของบทความวิชาการนี้ ต้องการศึกษาเชื้อสายของพระเจ้าจันทรภาณุแห่งอาณาจักรตามพรลิงค์ โดยตั้งข้อสังเกตไว้ 3 ประเด็น คือ 1) สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์กาลิงคะในคาบสมุทรมาเลย์ 2) สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์กาลิงคะในอินเดีย และ 3) สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์
ศรีธรรมาโศกราชในนครศรีธรรมราช ผลการศึกษาพบว่า การสืบเชื้อสายของพระเจ้าจันทรภาณุมาจากราชวงศ์กาลิงคะในคาบสมุทรมาเลย์ มีหลักฐานยืนยันจากศิลาจารึกของศรีลังกาและจารึกของไทย การสืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์กาลิงคะในอินเดีย ปรากฏเห็นหลักฐานในคัมภีร์จุลวงศ์และจารึกภาษาทมิฬ และการสืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์ศรีธรรมาโศกราชในนครศรีธรรมราช ได้รับการยืนยันจากแนวคิดของนักวิชาการไทยหลายท่าน โดยใช้หลักฐานจากคัมภีร์และจารึกมาสนับสนุน ประเด็นน่าสนใจคือ
พระนามว่าจันทรภาณุก็ดี ราชวงศ์ศรีธรรมาโศกราชก็ดี ล้วนเป็นสาธารณนาม หาได้บ่งถึงกษัตริย์พระองค์ใดพระองค์หนึ่งไม่ แต่เป็นที่รับรู้ร่วมกันว่าหมายถึงกษัตริย์แห่งอาณาจักรทางตอนใต้ของประเทศไทยสมัยอดีต
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ
เอกสารอ้างอิง
กรมศิลปากร. (2529). ศิลาจารึกไทย เล่ม 3. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์การพิมพ์.
กรมศิลปากร. (2529). ศิลาจารึกไทย เล่ม 5. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์การพิมพ์.
ขจร สุขพานิช. (2521). ราชวงศ์ศรีธรรมโศกราช. ประวัติศาสตร์และโบราณคดีนครศรีธรรมราช. พระนคร: วิทยาลัยครูนครศรีธรรมราช.
คงเดช ประพัฒน์ทอง. (2529). โบราณคดีประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การพิมพ์ (1977).
เฉลิม ยงบุญเกิด. (2505). ไทยในบันทึกของจีน. วารสารศิลปากร, 7(2), น. 28-32.
ตำนานพระธาตุเมืองนครศรีธรรมราช. (2471). พิมพ์ในงานปลงศพนางเทพนรินทร (สงวน อิศรางกูร ณ อยุธยา) พิมพ์ที่โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร เมื่อปีมะโรง พ.ศ.2471.
ประทีป ชุมพล. (2536). นครศรีธรรมราช: ตำนานโบราณคดีและประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อาทิตย์.
ประทุม ชุ่มเพ็งพันธุ์. (2523). ตามพรลิงค์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประเสริฐ ณ นคร. (2525). อักษร ภาษา และจารึกสมัยศรีวิชัย. ในรายงานการสัมมนาประวัติศาสตร์-โบราณคดีศรีวิชัย ณ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. (น.157-170). กรุงเทพฯ: พิฆเณศการพิมพ์.
พิริยะ ไกรฤกษ์. (2520). แบบศิลปะในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
พระพุทธพุกามเถระและพระพุทธญาณเถระ. (2557). ตำนานมูลศาสนา. (ร.ต.ท. แสง มนวิทูร, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: ศรีปัญญา.
พระโพธิรังษีเถระ. (2554). นิทานพระพุทธสิหิงค์. กรุงเทพฯ: ศรีปัญญา.
พระรัตนปัญญาเถระ. (2515). ชินกาลมาลีปกรณ์. (ร.ต.ท. แสง มนวิทูร, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
มานิต วัลลิโภดม. (2530). ทักษิณรัฐ. กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การพิมพ์.
เรื่องเมืองนครศรีธรรมราช. (2510). พิมพ์เป็นอนุสรณ์ในงานฌาปนกิจศพ นางตลับ จันทราทิพย์ ณ ฌาปนสถานกองทัพบก วัดโสมนัสวิหาร วันที่ 19 ธันวาคม 2510.
ลังกากุมาร. (2562). ศรีลังกากติกาวัตร: ว่าด้วยระเบียบข้อบังคับเพื่อความดีงามของหมู่คณะ. นครปฐม: สาลพิมพการ.
วิเชียร ณ นคร, สมพุทธ ธุระเจน, ชวน เพชรแก้ว, ฉัตรชัย ศุภระกาญจน์, และปรีชา นุ่นสุข. (2521). นครศรีธรรมราช. กรุงเทพฯ: อักษรสัมพันธ์การพิมพ์.
วินัย พงศ์ศรีเพียร (บรรณาธิการ). (2554). สรรพสาระประวัติศาสตร์ไทย ลำดับที่ 10 : เอกสารเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ภาคใต้และบันทึกราชทูตของออกพระวิสุทธิสุนทร. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว).
สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2524). พระพุทธศาสนาแถบลุ่มทะเลสาบสงขลาฝั่งตะวันออก สมัยกรุงศรีอยุธยา. สงขลา: สถาบันทักษิณคดีศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อมรา ศรีสุชาติ. (2557). ศรีวิชัยในสุวรรณทวีป. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
Chand Chirayu Rajani, M. C. (1975). Background to the Sri Vijaya Story-Part III. The Journal of Siam Society. 63(1), p. 208-256.
Codrington, H. W. (1994). A Short History of Ceylon. New Delhi: Asian Educational Services.
Das, M. N. (Eds.). (1977). Sidelights on History and Culture of Orissa. New Delhi: Vidyapuri.
De Silva, C. R. (2001). Sri Lanka: A History. New Delhi: Vikas Publishing House.
Geiger W. (1992). Culavamsa 2 parts. New Delhi: Asian Educational Services.
Godakumbura, C. E. (1956). Hatthavanagallaviharavamsa. London: Pali Buddhist Society.
Hall, D. G. E. (1955). A History of South-East Asia. London: Macmillan.
Indrapala, K. (1965). Dravidian Settlement in Ceylon and the Beginnings of the Kingdom of Jaffna. (Doctoral dissertation). London: University of London.
Liyanagamage, A. (2018). The Decline of Polonnaruva and the Rise of Dambadeniya. Colombo: S.Godage & Brothers (Pvt).
Nicholas, C. W. (1961). A Concise History of Ceylon. Colombo: Ceylon University Press.
Paranatitana, S. (1966). Ceylon and Malaysia. Colombo: Lake House Investment.
Paranavitana, S. (1994). Epigraphia Zeylanica. vol. iv. New Delhi: Asian Educational Services.
Sastri, K.A.N. (1937). The Ceylon Expedition of Jatavarman Vira Pandya. Proceedings and Transactions of the Eighth All-India Oriental Conference Mysore. (p. 152-169). Bangalore: The Government Press.
Singh, D. (1973). The History of the Eastern Ganga Dynasty Circa 1038-1238 A.D. (Doctoral dissertation). London: University of London.
Sirisena, W. M. (1971). The Kalinga Dynasty of Ceylon and the Theory of its South-East Asian Origin. The Ceyon Journal of Historical and Social Studies. New Series, vol.1, (Jan-Jun).
Sirisena, W. M. (2016). Sri Lanka and South-East Asia. Sri Lanka: Chatura Printers.
Sradhatisya, B. (1930). Pujavaliya. Panadura: Colombo: Ceylon.
Tennakoon, R. (1954). Elu-Attanagaluvamsaya. Colombo: Ceylon.
Wickremasinghe, D. D. Z. (1985). Epigraphia Zeylanica. vol. ii. London: Oxford University Press.
Wickramasinghe, S. (1956). The Kalinga Period of Ceylon History (1186 A.D.-1235 A.D.). (Master of Arts thesis). Kandy: University of Ceylon.
