POLITICAL MARKETING COMMUNICATIONS OF LOCAL EXECUTIVES

Main Article Content

Akkorn Meesuk
Wittayatorn Torkaew
Karn Boonsiri

Abstract

Political marketing communication has evolved from traditional marketing by applying the 4Ps principles. In political marketing, these principles are used for campaigning and public relations to garner votes during elections. Once elected, politicians continue to employ political marketing communication strategies to maintain political stability while fulfilling their organizational responsibilities. This involves fostering cooperation, trust, belief, and garnering support, as well as maintaining their political popularity.


Local leaders must prioritize communication that reaches the public or stakeholders accurately, promptly, and consistently. This academic article emphasizes the importance of applying political marketing communication to local leaderships communication practices. The following key points are summarized: 1) The image of organizational leaders and local policies is akin to products that must be selected, created, and improved to meet the needs of the local population, 2) The political marketing communication style of local leaders involves presenting various informative content through the organizations communication channels. This is done to disseminate information to the public, tailored to the diverse characteristics of different demographic groups. The goal is to ensure that information reaches the public through various content formats and channels according to the context of each region, and 3) The political marketing communication practices of local leaders are internal processes that are used within the organization. These practices can be applied to develop and enhance the political marketing communication of local leaders in three key areas:
1)   Strategy related to image,
2)   Strategy related to information and communication channels,
3)   Strategy related to evaluation and participation.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite
Meesuk, A., Torkaew, W., & Boonsiri, K. (2024). POLITICAL MARKETING COMMUNICATIONS OF LOCAL EXECUTIVES. JOURNAL OF HUMANITIES AND SOCIAL SCIENCES SONGKHLA RAJABHAT UNIVERSITY, 6(2), 157–184. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/husoskru/article/view/270478
Section
Academic Articles

References

ชนินธร ม้าทอง. (2560). “แนวคิดเกี่ยวกับการสื่อสารทางการเมือง (Political Communication Concept)”. วารสารคณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 2(1), 163-167.

ชัยนันท์ นันทพันธ์. (2534). การสื่อสารสถาบันกับการสร้างภาพพจน์ : กรณีศึกษาการเคหะแห่งชาติ, วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ถวิลวดี บุรีกุล, ปัทมา สูบกำปัง, สติธร ธนานิธิโชติ และจารุวรรณ กาบซ้อน. (2558). สาระสำคัญของร่างรัฐธรรมนูญฉบับปฏิรูป. เอกสารประกอบการสัมมนาใoโครงการ “การเผยแพร่ความรู้ความเข้าใจและรับฟังความคิดเห็นของประชาชนต่อร่างรัฐธรรมนูญ”. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

นันทพร วงษ์เชษฐา. (2564). การสื่อสารทางการเมือง, ปทุมธานี, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

บุษบา หินเธาวร์. (2560). การสื่อสารเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.

ปฐมาพร เนตินันทน์. (2566). การตลาดเพื่อการเมืองกับประชาธิปไตยในยุคมวลชน: ศึกษาเฉพาะกรณีการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งในประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 27 เมษายน 2565, จาก https://www.bu.ac.th/knowledgecenter/epaper/may_july2010/pdf/page86.pdf

ยุทธพร อิสรชัย. (2561). แนวคิดการสื่อสารทางการเมือง. ใน ชุดวิชาการวิเคราะห์การเมือง (หน่วยที่8). (น.6-7), นนทบุรี: มหาวิทยาลัย

สุโขทัยธรรมาธิราช.

รุ่งรัตน์ ชัยสำเร็จ. (2549). การเขียนเพื่อการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วัลลภ ลำพาย. (2561). แนวคิดและกระบวนการสื่อสารทางการเมือง. ในการสื่อสารทางการเมือง. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.

สิงห์ สิงห์ขจร. (2560). การสื่อสารเพื่อสร้างความนิยมของผู้นำทางการเมืองท้องถิ่น. [ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สุภาภรณ์ ศรีดี. (2564). กฎหมายและจริยธรรมการสื่อสารสำหรับผู้นำทางการเมือง. กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.

สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2559). ทฤษฎีการสื่อสาร. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ระเบียงทอง.

อริสา เหล่าวิชยา. (2556). ภาพลักษณ์นักการเมือง. วารสารนักบริหาร. 33(2), 58.

เอกกร มีสุข. (2562). รูปแบบการสื่อสารผลดำเนินงานตามนโยบายพัฒนาท้องถิ่นด้วยเฟซบุ๊กของเทศบาลตำบลเขานิพันธ์ อำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตร์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2564). นิเทศศาสตร์นวัตกรรมท้องถิ่น. ปทุมธานี: นาคร.

Collins, N. (2002). Considerations on Marketing Analysis for Political Parties.

Lillerker, D. G. (2006). Keys Concepts in Political Communication. Thousand Oaks. California: Sage.

Newman, B. I. (1999). The mass marketing of political, democracy in the age of manufactured images. London: Sage.