POTENTIAL DEVELOPMENT GUIDELINES FOR FAI TUI GROUP, A LOCAL WEAVING COMMUNITY ENTERPRISE IN BAN NONG BUA, PHU HO SUB-DISTRICT, PHU LUANG DISTRICT, LOEI PROVINCE

Main Article Content

ไทยโรจน์ พวงมณี

Abstract

The research aimed to 1) study the potential of a local weaving group in Ban Nong Bua, Phu Ho sub-district, Phu Luang District, Loei Province and 2) determine the potential development guidelines for a local weaving group in Ban Nong Bua, Phu Ho sub-district, Phu Luang District, Loei Province. The population for data collection comprised 25 informants, who are members of the fabric weaving community enterprise, representatives of the community tourism group, community development officers, cultural officers, representatives of the local government organization, product designers, representatives of the industrial office, staff of the commercial office, and media officers.
A research document, an interview, a focus group conversation, and a meeting were used for collecting data. The collected data was analyzed with content analysis. The results of the research were as follows: 1) The strength of the weaving group is the leader and group members who have the intention of developing their own potential by working with the community tourism group. They are willing to listen to the opinions of customers. Meanwhile, the weaknesses are that most members are elderly; the weave pattern is not attractive; and there is a lack of product identity and diversity. Lack of communication to develop the products is also mentioned. 2) Potential development guidelines comprise five aspects, as follows: (1) Development of human resources; weaving, dyeing, fabric pattern layout, and selling techniques must be developed. (2) Management skills should focus on the participation of the members, seeking network marketing and finding promoters from the public and private sectors. (3) High-quality production; weaving must be developed and dyed to exact specifications. (4) Funds for the budget must be raised by the members. (5) Marketing must be sold through online media.

Article Details

How to Cite
พวงมณี ไ. (2022). POTENTIAL DEVELOPMENT GUIDELINES FOR FAI TUI GROUP, A LOCAL WEAVING COMMUNITY ENTERPRISE IN BAN NONG BUA, PHU HO SUB-DISTRICT, PHU LUANG DISTRICT, LOEI PROVINCE. JOURNAL OF HUMANITIES AND SOCIAL SCIENCES SONGKHLA RAJABHAT UNIVERSITY, 4(2), 67–92. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/husoskru/article/view/261014
Section
Research Articles

References

กมลวรรณ พัชรพร และพิพัฒน์ สารสุข. (2560). “แนวทางในการพัฒนาศักยภาพทางการออกแบบผลิตภัณฑ์แฟชั่นประเภทกระเป๋าจากเศษผ้า : กรณีศึกษา ผ้าทอไทลื้อบ้านเฮี้ย อำเภอปัว จังหวัดน่าน”. วารสารวิจิตรศิลป์. 8(1), 60-105.

จรัสพิมพ์ วังเย็น. (2554). “แนวคิดหลังสมัยการย้อนสู่โลกแห่งภูมิปัญญา”. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ. 13(1), 21-31.

จักรพงษ์ นวลชื่น. (2561). แนวทางการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนให้ยั่งยืนด้วยภูมิปัญญาท้องถิ่น ศึกษากรณีวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดนครพนม และจังหวัดสกลนคร. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร หลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร.

จิตพนธ์ ชุมเกตุ. (2560). การพัฒนาผลิตภัณฑ์จากภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพทางการจัดการชุมชนอย่างยั่งยืนของชุมชนไทย มุสลิม อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยศิลปากร, เพชรบุรี.

จินตนา ลินโพธิ์ศาล. (2554). การพัฒนากลุ่มสตรีทอผ้าไหมบ้านหนองแข้ ตำบลตองโขน อำเภอโคศรีสุวรรณ จังหวัดสกลนคร (ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, สกลนคร.

ณัฐภาณี บัวดี และอดิเรก ฟั่นเขียว. (2563). “แนวทางการพัฒนาศักยภาพการดำเนินงานของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนแปรรูปผลิตภัณฑ์จากกล้วย ในอำเภอแม่ระมาด จังหวัดตาก”. วารสารศรีวนาลัยวิจัย. 9(1), 15-24.

นงนุช อิ่มเรือง และสถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2554). “แนวทางการพัฒนาศักยภาพวิสาหกิจชุมชนกลุ่มทอผ้าไหมบ้านหวายหลืม”. วารสารการบริหารท้องถิ่น. 4(2), 1-15.

นุชนาถ ทับครุฑ, ศุกพิชญาณ์ บุญเกื้อ และอรอนงค์ อำภา. (2563). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดตรังเพื่อเพิ่มโอกาสความสำเร็จ. ตรัง: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.

ฐานันท์ ตั้งรุจิกุล, รัสมนต์ คำศรี, พาฝัน รัตนะ และไอริณ สกุลศักดิ์. (2559). ศึกษาศักยภาพการบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชน กลุ่มผ้าทอนาหมื่นศรี จังหวัดตรัง. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 7 (1326-1336). มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

ฐิติพันธ์ จันทร์หอม. (2559). “การพัฒนาผลิตภัณฑ์ผ้าทอภูมิปัญญาของชาวไทยทรงดำในภูมิภาคตะวันตกของประเทศไทย”. วารสารสมาคมนักวิจัย. 21(1), 181-192.

ผกามาศ บุตรสาลี, แก้วมณี อุทิรัมย์ และอุดมพงษ์ เกศศรีพงษ์ศา. (2562). “แนวทางการพัฒนาศักยภาพในการสร้างเอกลักษณ์สินค้าเพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งอย่างยั่งยืนกลุ่มทอผ้าย้อมครามบ้านโพนก่อ ตำบลท่าก้อน อำเภออากาศอำนวย จังหวัดสกลนคร”. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. 14(16), 42-56.

พระครูประภัทรสุตธรรม (วงศ์สุนทร). (2561). การอนุรักษ์และพัฒนาภูมิปัญญาการทอผ้าไหมของกลุ่มทอผ้าไหมบ้านดู่นาหนองไผ่ ตำบลนาหนองไผ่ อำเภอชุมพลบุรี จังหวัดสุรินทร์ (ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

วรรณพงค์ ช่วยรักษา. (2560). แนวทางการพัฒนาวิสาหกิจชุมชน : กรณีศึกษากลุ่มสตรีทอผ้าฝ้ายย้อมครามบ้านถ้ำเต่าจังหวัดสกลนคร(ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). สาขาวิชาบริหารธุรกิจ.มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.

สุภางค์ พิมพ์คล้ายธานี, พระราชสิทธิเวที, พระครูศรีเมธาภรณ์ และพระมหานันทวิทย์ แก้วบุตรดี. (2562). “การบริหารจัดการผ้าทอพื้นเมืองเพื่ออัตลักษณ์ที่โดดเด่นในอาเซียน”. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 6(3), 1232-1248.

ศรีปริญญา ธูปกระจ่าง. (2546). ภูมิปัญญาพื้นบ้านเพื่อการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อุทิศ ทาหอม, จริยา ดวดไธสง และอันธิกา คงประโคน. (2561). “แนวทางการบริการจัดการกลุ่มทอผ้าไหมบ้านหนองไทรงาม ตำบลชุมเห็ด อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์”. วารสารพัฒนาศาสตร์. 1(1), 97-129.