ซีรีส์แม่หยัว: มุมมองที่ต่างของท้าวศรีสุดาจันทร์ ผ่านกระบวนทัศน์ทางศิลปะการแสดง
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้เป็นบทความที่มุ่งเน้นวิเคราะห์การตีความจากซีรีส์ แม่หยัว ที่ถ่ายทอดผ่านรูปแบบละครโทรทัศน์และรูปแบบอื่น ๆ ทางออนไลน์ของช่องวัน 31 จำนวน 10 ตอน โดยวิเคราะห์จากเนื้อเรื่องร่วมกับแนวคิดทฤษฎี พงศาวดาร หนังสือประวัติศาสตร์ และเอกสารทางวิชาการที่เกี่ยวข้อง
พบว่า ซีรีส์ แม่หยัว เป็นการสร้างที่มีบทโครงเรื่องโดยอ้างอิงจากข้อมูลทางประวัติศาสตร์ของท้าวศรีสุดาจันทร์ สตรีที่มีบทบาทสมัยอยุธยาและมีการบันทึกทัศนะในทางลบตามหลักแบบปิตาธิปไตย โดยซีรีส์ได้มีการนำเสนอในมุมมองที่ต่างจากการบันทึกทางประวัติศาสตร์ ผู้เขียนได้วิเคราะห์จากองค์ประกอบของละครโทรทัศน์ คือ แนวคิดหลักของเรื่องรวมถึงบทสรุป การนำเสนอเนื้อหาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ผ่านมายาคติสื่อสัญญะต่าง ๆ และมุมมองเพศประเด็น LGBTQ+ รวมถึงการเชื่อมโยงตัวละครหลักให้มีเหตุผลของการแสดงออกมากกว่าตีความผ่านตัวอักษรตามที่เคยนำเสนอมาในรูปแบบอื่น ๆ ดังที่เคยมีปรากฏ โดยเขียนนำเสนอรูปแบบการพรรณนาผ่านมุมมองที่แตกต่างจากข้อบันทึกทางประวัติศาสตร์ตามรูปแบบการนำเสนอของซีรีส์ “แม่หยัว”
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฯ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และไม่ได้เป็นทัศนะและความรับผิดชอบของ กองบรรณาธิการ หรือ ของ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
เอกสารอ้างอิง
กำจร หลุยยะพงศ์. (2556). ภาพยนตร์กับการประกอบสังคม ผู้คน ประวัติศาสตร์ และชาติ. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กำจร สุนพงษ์ศรี. (2560). สุนทรียศาสตร์ หลักปรัชญาศิลปะ ทฤษฎีทัศนศิลป์ ศิลปะวิจารณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ใกล้รุ่ง ภูอ่อนโสม. (2563). อำนาจของผู้หญิง: การท้ายท้ายความสัมพันธ์เชิงอำนาจกับแนวคิดปิตาธิปไตยในนวนิยามสมัยใหม่. วารสารมนุษย์กับสังคม คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศษาสตร์. 6(1), 43-61.
ชาตรี เฉลิมยุคล, ม.จ. (2544). จดหมายเหตุ สุริโยไท (พิมพ์ครั้งที่ 6). บริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนพับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).
ณัฐนันท์ ศิริเจริญ. (2552). สุนทรียศาสตร์เพื่อนิเทศศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ
ทิพย์ภาศิริ แก้วเทศ. (2561). การเปลี่ยนผ่านละครโทรทัศน์ไทยจากยุคแอนะล็อกสู่ยุคดิจิทัล. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 13(2), 266-275.
ธนัชพร กิตติก้อง. (2563). การแสดง Performance: ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับเพอร์ฟอร์มานซ์. โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วิริยาภรณ์ จุนหะวิทยะ. (2554). สุดยอดผู้นำหญิง (คนแรก) ทั่วโลก. สำนักพิมพ์ก้าวแรก.
สกุล บุณยทัต. (2560). โรงมหรสพแห่งความสงบงาม (พิมพ์ครั้งที่ 3). Arty HOUSE ในเครือ บริษัท เอพีจี มีเดีย พลัส จำกัด.
สดใส พันธุมโกมล. (2565). ศิลปะของการแสดง (ละครสมัยใหม่). บริษัท เทวา อาร์ต เธียเตอร์ สตูดิโอ จำกัด.
สำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย กระทรวงวัฒนธรรม. (2551). การบริหารจัดการงานอุตสาหกรรมศิลปวัฒนธรรม. บริษัท เซเว่น พริ้นติ้ง กรุ๊ป จำกัด.
สุจิตต์ วงษ์เทษ์. (2544). ท้าวศรีสุดาจันทร์ “แม่หยัวเมือง” ใครว่าหล่อนชั่ว? (พิมพ์ครั้งที่ 3). บริษัทมติชน จำกัด (มหาชน).
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566–2570). สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.