แนวคิดชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสารของ เดล ไฮมส์ และ ซาวิล ทรอยก์ กับการศึกษาภาษาและโครงสร้างสถานการณ์การสื่อสารในภาษาไทย
คำสำคัญ:
แนวคิดชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร, ชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการพูด, สถานการณ์การสื่อสารบทคัดย่อ
แนวคิดชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสารหรือเดิมทีเดียวเรียกว่า “ชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการพูด” คือ การวิเคราะห์การสื่อสารภายในบริบทที่กว้างขึ้นของการปฏิบัติตามสังคมและวัฒนธรรม ตลอดจนความเชื่อของสมาชิกในวัฒนธรรมหรือชุมชนภาษานั้น แนวคิดนี้เป็นวิธีการอย่างหนึ่งของการวิเคราะห์ภาษาในระดับข้อความอยู่ในวิชาภาษาศาสตร์ที่ใช้ความคิดของศาสตร์ด้านมนุษยวิทยาชาติพันธุ์ ดังนั้นในบทความนี้มีจุดประสงค์หลัก 2 จุดประสงค์ เกี่ยวกับ 1. การกล่าวถึงความเป็นมาของแนวความคิดชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสารของเดล ไฮมส์ และซาวิล ทรอยก์ และ 2. สำรวจและรวบรวมงานศึกษาที่นำแนวความคิดนี้มาประยุกต์เพื่อการศึกษาภาษาและโครงสร้างของสถานการณ์การสื่อสารในภาษาไทย
References
ณิศณัชชา เหล่าตระกูล. (2549). สถานการณ์สื่อสารพยานคดีอาญาในศาลไทยตามแนวชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐพร พานโพธิ์ทอง. (2556). วาทกรรมวิเคราะห์เชิงวิพากษ์ตามแนวภาษาศาสตร์ : แนวคิดและการนำมาศึกษาวาทกรรมในภาษาไทย. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดียู ศรีนราวัฒน์. (2548). ภาษากับสังคม. ภาควิชาภาษาศาสตร์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (เอกสารอัดสำเนา).
ปอรัชม์ ยอดเณร. (2544). การศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างพิธีกรและวิทยากรรายการสุขภาพทางโทรทัศน์ในเชิงชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
น้ำผึ้ง มโนชัยภักดี. (2554). การแสดงลำตัดคณะหวังเต๊ะ: การศึกษาตามแนวชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พิกุลกานต์ รุจิราภา. (2537). การแสดงพระธรรมเทศนาทางวิทยุ: การศึกษาแนวชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์-มหาวิทยาลัย.
พระมหาศรายุทธ เจตรา. (2558). การศึกษาเทศน์มหาชาติแหล่อีสานตามแนวชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. สืบค้นเมื่อ 13 สิงหาคม 2559. จาก http://gsmis.gs.kku.ac.th/publish/details/20163
มัลลิการ มาภา และคณะ. (2554). การสวดสรภัญญะของจังหวัดนครพนม: ศึกษาตามแนวชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 3(6), 51-61.
มณฑาทิพย์ ศิริพันธ์. (2554). การแสดงโนราคณะละมัยศิลป์: การศึกษาตามแนวชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศุภมน อาภานันท์. (2554). การแสดงลิเกคณะทวีป-ชัยณรงค์ วงเทวัญ: การศึกษาตามแนวชาติพันธุ์วรรณาแห่งการสื่อสาร. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุดาดวง เกิดโมฬี. (2537). การศึกษาการปราศรัยหาเสียงเลือกตั้งผู้แทนราษฎรตามแนวคิดชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุนันท์ กินรีวงค์ และคณะ. (2554). ชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสาร: กรณีศึกษางานประเพณีบั้งไฟ ตำบลสร้างมิ่ง อำเภอเลิงนกทา จังหวัดยโสธร. วารสารศิลปศาสตร์. 3(1), 122-141.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2556). ภาษาศาสตร์สังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Fasold, Ralph W. (1990). The Sociolinguistics of Language: Introduction to Sociolinguistics Volume II. Oxford: Basil Blackwell Ltd.
Giglioli, Pier Paolo (ed). (1972). Language and Social Context. Hammonsworth, Middlesex Penguin Books Ltd.
Gumperz, John J., and Hymes, Dell (eds). (1972). Directions in Sociolinguistics: The Ethnography of Communication. Oxford: Basil Blackwell.
Saville-troike, Murial. (1989). The Ethnography of Communication. 2nd ed. Oxford: Basil Blackwell Publisher Limited.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฯ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และไม่ได้เป็นทัศนะและความรับผิดชอบของ กองบรรณาธิการ หรือ ของ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
