การวิเคราะห์วรรณศิลป์ในเพลงแรป ของปู่จ๋าน ลองไมค์

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นการศึกษาวิเคราะห์วรรณศิลป์ในเพลงแรป (rap) ของปู่จ๋าน ลองไมค์  ศึกษาจาก 8 เพลง  โดยมุ่งศึกษาวรรณศิลป์ 2 ส่วน คือ ระบบภาษา และการแสดงอารมณ์สะเทือนใจ ระบบภาษา อันได้แก่ วรรณศิลป์ระดับคำและวรรณศิลป์ระดับความ ส่วนการแสดงอารมณ์สะเทือนใจ อันได้แก่ รสวรรณคดีไทย ผลการศึกษาพบว่า วรรณศิลป์ระดับคำที่เด่นชัดได้แก่ 1) การสรรคำที่ปรากฏการใช้คำสละสลวย และเหมาะสมกับการสื่ออารมณ์เพลง 2) การเล่นคำเล่นเสียง ที่มีทั้งการเล่นกับพยัญชนะและสระ รวมถึงมีคำซ้อนที่ช่วยทำให้เกิดความไพเราะ วรรณศิลป์ระดับความพบการใช้ภาพพจน์ ทั้งอุปมา อุปลักษณ์ อติพจน์ และปฏิรูปพจน์ รวมถึงมีการใช้สัญลักษณ์ที่มีทั้งสัญลักษณ์ส่วนตัวและสัญลักษณ์สากล ในส่วนแสดงอารมณ์สะเทือนใจ พบว่ามี 5 เพลงที่ปรากฏรสวรรณคดีเสาวรจนี ส่วนเพลงที่ปรากฏนารีปราโมทย์ พิโรธวาทัง  และสัลลา-ปังคพิสัย ปรากฏรสวรรณคดีละ 1 เพลง สะท้อนให้เห็นว่า ปู่จ๋าน ลองไมค์ ให้ความ สำคัญกับการสร้างเพลงที่เน้นอารมณ์ชื่นชมความงามของผู้คน ชีวิต สังคม มากกว่าอารมณ์สากลทั่วไป เพลงแรปจึงมีลักษณะที่คล้ายคลึงกับวรรณกรรมประเภทอื่น