ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการส่งออกการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ไทยเชิงเศรษฐกิจสร้างสรรค์
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
มิ.ย. 27, 2022
คำสำคัญ:
ปัจจัยการส่งออก การผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ เศรษฐกิจสร้างสรรค์
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการส่งออกการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ไทยเชิงเศรษฐกิจสร้างสรรค์ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ ผู้บริหารจากสถานีโทรทัศน์ ผู้จัดละครโทรทัศน์และผู้กำกับการแสดง ที่เคยผลิตและเผยแพร่การผลิตซ้ำละครไทยทางสื่อโทรทัศน์ฟรีทีวีระบบดิจิทัลมาแล้วอย่างน้อย 3 เรื่อง ในช่วงปี พ.ศ. 2557-2562 จำนวน 9 คน การเก็บรวบรวมโดยใช้เครื่องมือคือ แบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบกึ่งโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลโดยการสร้างข้อสรุป ผลการศึกษา พบว่า ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการส่งออกการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ไทยเชิงเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ได้แก่ 1) ปัจจัยภายใน ได้แก่ สถานการณ์ทางธุรกิจภายในบริษัท บุคลากร นโยบาย งบประมาณ และเทคโนโลยีการผลิต และ 2) ปัจจัยภายนอก ได้แก่ สถานการณ์การแข่งขัน กระแสของผู้ชมในประเทศ วัฒนธรรม และเทคโนโลยีการสื่อสาร
คำสำคัญ: ปัจจัยการส่งออก การผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ เศรษฐกิจสร้างสรรค์
Article Details
บท
บทความวิจัย
References
กาญจนา โชคเหรียญสุขชัย. (2560). ละครโทรทัศน์ไทยสำหรับชาวฟิลิปปินส์ ภายใต้กรอบทฤษฏีฐานรากมิติร่วมทางวัฒนธรรมของกลุ่มประเทศอาเซียน. (โครงการวิจัยนี้ได้รับทุนอุดหนุนการวิจัยจากกรมส่งเสริมวัฒนธรรม). กรุงเทพฯ: กระทรวงวัฒนธรรม.
เขมิกา จินดาวงศ์. (2551). การวิเคราะห์โครงสร้างการเล่าเรื่องในภาพยนตร์ของอภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จิงฮอง ซู และพรทิพย์ เย็นจะบก. (ม.ป.ป.). การเรียนรู้วัฒนธรรมผ่านละครโทรทัศน์ไทยของนักศึกษาจีน : กรณีศึกษานักศึกษาจีนที่เรียนภาษาไทยในเขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง. การประชุมวิชาการและนำาเสนอผลงานวิจัย ระดับชาติและนานาชาติ ครั้ง
ที่ 6. กลุ่มด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 25-36.
ทิพาภัสสร์ คล้ายจันทร์และธีรเดช ชื่นประภานุสรณ์. (2560, พฤษภาคม-สิงหาคม). ความพึงพอใจของผู้ชมและแนวโน้มของละครโทรทัศน์หลังข่าวของช่อง 7 สี ในเขตกรุงเทพมหานคร. ใน วารสารบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. 13(2). 281-292.
ประกายกาวิล ศรีจินดา. (2558). การสื่อสารการตลาดของสถานีโทรทัศน์ ดิจิตอลระยะเริ่มต้นในประเทศไทย. สืบค้น จาก http://www.elfms.ssru.ac.th/prakaikavin_sr/file.php/1/_ 2558.pdf. สืบค้น เมื่อ 5 พฤษภาคม 2564.
พรณรงค์ พงษ์กลาง. (2561, มีนาคม - เมษายน). การปรับตัวของผู้ประกอบการโทรทัศน์ ให้อยู่ได้ในยุคทีวีดิจิทัล. ใน วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 37(2).142-154.
พฤทธิ์ ศุภเศรษฐศิริ. (2543). นักแสดง: บทบาทและภาพลักษณ์. ใน วารสารศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์ทรวิโรฒ. 2(1).160-163.
พลอยพรรณ มาคะผล. (2558). ละครรีเมกกับการถ่ายโยงเนื้อหาในละครโทรทัศน์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พัชราภา เอื้ออมรวนิช. (2560). การสื่อสารข้ามวัฒนธรรม. ใน วารสารวิชาการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 2(3). 97-102.
พิมลวรรณ เกตพันธ์, ธำรง เมฆโหราและปัญญ หมั่นเก็บ. (มป.ป.). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการส่งออกกระเจี๊ยบเขียวของไทยในตลาดโลก. ใน วาสารเกษตรพระจอมเกล้า. 30(3).1-12.
เพิ่มพร ณ นคร. (2563). การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มานิต เหลาชัยและณัฐชา ผาสุก. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการซื้อผลิตภัณฑ์สโมสรระยอง เอฟซี. ใน การประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 8. 1(8). 1897-1906.
ลินิน แสงพัฒนะ. (2558). สัมพันธบทของตัวละครนางเอกในสื่อละครโทรทัศน์ กรณีศึกษา ละครโทรทัศน์เรื่องแรงเงา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
เลิศพร ภาวะสกุล. (2558). แรงจูงใจและทัศนคติที่ส่งผลต่อความพึงพอใจโดยรวมของนักท่องเที่ยวชาวจีนต่อการท่องเที่ยวประเทศไทย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
สุทธิวรรณ อินทะกนก. (2550). ปัจจัยที่มีผลต่อการดำรงอยู่และการปรับตัวของละครพื้นบ้านทางโทรทัศน์ไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมนมาศ คำทอง. (2560). การวิเคราะห์ความอยู่รอดของอุตสาหกรรมทีวีดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
สุภิญญา กลางณรงค์. (2016, 25 November). การร่วมผลิตรายการโทรทัศน์ระหว่างประเทศไทย-เกาหลี. สืบค้นจาก supinya.com/2016/11/2416/. สืบค้นเมื่อ 14 ตุลาคม 2563.
องอาจ สิงห์ลำพอง. (2557). กระบวนการผลิตละครโทรทัศน์. กรุงเทพฯ: สามลดา
องอาจ สิงห์ลำพอง. (2560, กรกฎาคม - ธันวาคม). การบริหารจัดการรายการโทรทัศน์ในยุคไทยแลนด์ 4.0. ใน วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์. 11(2). 209-245
อรพินท์ บุญสิน. (2014). แนวทางการสร้างผลลัพธ์การผลิตสินค้าเชิงสร้างสรรค์สำหรับผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมชนในภาคอุตสาหกรรม. ใน WMS Journal of Management Walailak University. 3(3). (Sep.-Dec.). 22-31.
อริสา เลิศศิริวรกุล. (2012). “ซีรี่ส์เกาหลีเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (Korean Series and Creative Economy)”. Executive Journal. เข้าถึงได้จาก https://www.bu.ac.th/knowledgecenter/exe-cutive_journal/ april_june_12/pdf/aw02.pdf.
สืบค้น เมื่อ 5 มพฤษภาคม 2564.
อลิสา ชินคงอำนาจ. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเลือกรับชมรายการ The Mask Singer หน้ากากนักร้อง. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อัมพร จิรัฐติกร. (2561, กรกฎาคม - ธันวาคม). เศรษฐกิจเชิงอารมณ์ ของละครไทยในกัมพูชาและจีน. ในวารสารสังคมวิทยามานุษยวิทยา. 37(2). 97-128.
Chen, F. (2011). The research on the spreading of Thai drama in China. Master thesis Chongqing University.
McQuail, D. (2010). McQuail’s Mass Communication Theory (6th ed.). Los Angeles: SAGE Publications.
Porter, M.E. (1998). The Competitive Advantage of Nations (With a New Introduction). (n.p.): Macmillan Press.
Shim, D. (2008). The growth of Korean cultural industries and the Korean Wave.In Chua BH and Iwabuchi K (eds.) East Asian Pop Culture: Analyzing Korean Wave. Hong Kong: Hong Kong University Press. 13–31.
Toru, Ota. 2004. Producing (Post) Trendy Japanese TV Dramas. In Feeling Asian Modernities: Transnational consumption of Japanese TV dramas, edited by Koichi Iwabuchi, 69-86. Hong Kong: Hong Kong University
Press.
Verevise. C. (2004). Remaking Film. In Film Study: ReserchGate. 4(Summer 2004). 86-103.
เขมิกา จินดาวงศ์. (2551). การวิเคราะห์โครงสร้างการเล่าเรื่องในภาพยนตร์ของอภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จิงฮอง ซู และพรทิพย์ เย็นจะบก. (ม.ป.ป.). การเรียนรู้วัฒนธรรมผ่านละครโทรทัศน์ไทยของนักศึกษาจีน : กรณีศึกษานักศึกษาจีนที่เรียนภาษาไทยในเขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง. การประชุมวิชาการและนำาเสนอผลงานวิจัย ระดับชาติและนานาชาติ ครั้ง
ที่ 6. กลุ่มด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 25-36.
ทิพาภัสสร์ คล้ายจันทร์และธีรเดช ชื่นประภานุสรณ์. (2560, พฤษภาคม-สิงหาคม). ความพึงพอใจของผู้ชมและแนวโน้มของละครโทรทัศน์หลังข่าวของช่อง 7 สี ในเขตกรุงเทพมหานคร. ใน วารสารบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. 13(2). 281-292.
ประกายกาวิล ศรีจินดา. (2558). การสื่อสารการตลาดของสถานีโทรทัศน์ ดิจิตอลระยะเริ่มต้นในประเทศไทย. สืบค้น จาก http://www.elfms.ssru.ac.th/prakaikavin_sr/file.php/1/_ 2558.pdf. สืบค้น เมื่อ 5 พฤษภาคม 2564.
พรณรงค์ พงษ์กลาง. (2561, มีนาคม - เมษายน). การปรับตัวของผู้ประกอบการโทรทัศน์ ให้อยู่ได้ในยุคทีวีดิจิทัล. ใน วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 37(2).142-154.
พฤทธิ์ ศุภเศรษฐศิริ. (2543). นักแสดง: บทบาทและภาพลักษณ์. ใน วารสารศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์ทรวิโรฒ. 2(1).160-163.
พลอยพรรณ มาคะผล. (2558). ละครรีเมกกับการถ่ายโยงเนื้อหาในละครโทรทัศน์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พัชราภา เอื้ออมรวนิช. (2560). การสื่อสารข้ามวัฒนธรรม. ใน วารสารวิชาการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 2(3). 97-102.
พิมลวรรณ เกตพันธ์, ธำรง เมฆโหราและปัญญ หมั่นเก็บ. (มป.ป.). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการส่งออกกระเจี๊ยบเขียวของไทยในตลาดโลก. ใน วาสารเกษตรพระจอมเกล้า. 30(3).1-12.
เพิ่มพร ณ นคร. (2563). การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มานิต เหลาชัยและณัฐชา ผาสุก. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการซื้อผลิตภัณฑ์สโมสรระยอง เอฟซี. ใน การประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 8. 1(8). 1897-1906.
ลินิน แสงพัฒนะ. (2558). สัมพันธบทของตัวละครนางเอกในสื่อละครโทรทัศน์ กรณีศึกษา ละครโทรทัศน์เรื่องแรงเงา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
เลิศพร ภาวะสกุล. (2558). แรงจูงใจและทัศนคติที่ส่งผลต่อความพึงพอใจโดยรวมของนักท่องเที่ยวชาวจีนต่อการท่องเที่ยวประเทศไทย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
สุทธิวรรณ อินทะกนก. (2550). ปัจจัยที่มีผลต่อการดำรงอยู่และการปรับตัวของละครพื้นบ้านทางโทรทัศน์ไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมนมาศ คำทอง. (2560). การวิเคราะห์ความอยู่รอดของอุตสาหกรรมทีวีดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
สุภิญญา กลางณรงค์. (2016, 25 November). การร่วมผลิตรายการโทรทัศน์ระหว่างประเทศไทย-เกาหลี. สืบค้นจาก supinya.com/2016/11/2416/. สืบค้นเมื่อ 14 ตุลาคม 2563.
องอาจ สิงห์ลำพอง. (2557). กระบวนการผลิตละครโทรทัศน์. กรุงเทพฯ: สามลดา
องอาจ สิงห์ลำพอง. (2560, กรกฎาคม - ธันวาคม). การบริหารจัดการรายการโทรทัศน์ในยุคไทยแลนด์ 4.0. ใน วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์. 11(2). 209-245
อรพินท์ บุญสิน. (2014). แนวทางการสร้างผลลัพธ์การผลิตสินค้าเชิงสร้างสรรค์สำหรับผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมชนในภาคอุตสาหกรรม. ใน WMS Journal of Management Walailak University. 3(3). (Sep.-Dec.). 22-31.
อริสา เลิศศิริวรกุล. (2012). “ซีรี่ส์เกาหลีเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (Korean Series and Creative Economy)”. Executive Journal. เข้าถึงได้จาก https://www.bu.ac.th/knowledgecenter/exe-cutive_journal/ april_june_12/pdf/aw02.pdf.
สืบค้น เมื่อ 5 มพฤษภาคม 2564.
อลิสา ชินคงอำนาจ. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเลือกรับชมรายการ The Mask Singer หน้ากากนักร้อง. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อัมพร จิรัฐติกร. (2561, กรกฎาคม - ธันวาคม). เศรษฐกิจเชิงอารมณ์ ของละครไทยในกัมพูชาและจีน. ในวารสารสังคมวิทยามานุษยวิทยา. 37(2). 97-128.
Chen, F. (2011). The research on the spreading of Thai drama in China. Master thesis Chongqing University.
McQuail, D. (2010). McQuail’s Mass Communication Theory (6th ed.). Los Angeles: SAGE Publications.
Porter, M.E. (1998). The Competitive Advantage of Nations (With a New Introduction). (n.p.): Macmillan Press.
Shim, D. (2008). The growth of Korean cultural industries and the Korean Wave.In Chua BH and Iwabuchi K (eds.) East Asian Pop Culture: Analyzing Korean Wave. Hong Kong: Hong Kong University Press. 13–31.
Toru, Ota. 2004. Producing (Post) Trendy Japanese TV Dramas. In Feeling Asian Modernities: Transnational consumption of Japanese TV dramas, edited by Koichi Iwabuchi, 69-86. Hong Kong: Hong Kong University
Press.
Verevise. C. (2004). Remaking Film. In Film Study: ReserchGate. 4(Summer 2004). 86-103.