Buddhist Ways: Political Communication
Keywords:
Buddhist Ways, Communication, PoliticalAbstract
This article is aimed at studying about the significance of using the principles of Buddhist ways in every level of political communication such as in national politics level, in local, and for population in order to live together with harmony by using the principles of Buddhism as a tool for the communication. The communication has been a significant mechanic of politics from the past until the current time in which the communication has been a tool of authorities who have conveyed and expanded their thoughts of the political ideology from the ruler to population in order to persuade and convince them for their faith and devote to the rulers. Hence, the principles of the Buddhist ways can be adapted in the political communication during the present time for the effectiveness of the communication as well as to support the peacefulness in the society without any bias and to create moral and ethics in communication.
References
คณะกรรมการอิสระตรวจสอบและค้นหาความจริง (คอป.). (2555). โครงการศึกษาวิจัยรากเหง้าของความขัดแย้งทางออกเพื่อความปรองดอง. กรุงเทพฯ : บริษัท พี เอส พริ้นติ้ง แอนด์.
นันทนา นันทวโรภาส. (2558). สื่อสารการเมือง : ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : แมสมีเดีย.
ประเวศ วะสี. (2554). “สิ่งที่นายกรัฐมนตรีคนใหม่ควรทำ 10 ประการ”. สืบค้น 21 เมษายน 2565, จาก http//www.komchadluek.net/detail/20110630/101798/.html
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต). (2551). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ : สหธรรมิก.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2549). การจัดการความขัดแย้งอย่างสันติวิธีและการสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤต. การสื่อสารทางการเมืองหน่วยที่ 13. นนทบุรี. : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
“_______”. (2555). พระพุทธศาสนากับวิทยาการสมัยใหม่. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์สุขุมวิทการพิมพ์ จำกัด.
พระชินกร สุจิตฺโต (ทองดี). (2564). การบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารทางการเมืองสำหรับประชาชนจังหวัดพระนครศรีอยุธยา (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระนครศรีอยุธยา.
พระสุทัศน์ กตสาโร (ประทุมแก้ว). (2556). การศึกษาพุทธจริยธรรมกับการสื่อสารทางการเมือง (สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระนครศรีอยะยา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2545). การสื่อสารกับการเมือง. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ประสิทธิ์ภัณฑ์แอนด์พริ้นติ้ง.
สำนักวิชาศึกษาทั่วไป มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต. (2553). GE 125 การสื่อสาร และมนุษย์สัมพันธ์. สืบค้น 21 เมษายน 2565, จาก https://ge.kbu.ac.th/media_learning/doc/main_media _learning/GE125/01.pdf
Berlo, D.K. (1960). The Process of Communication: Introduction to Theory and Practice. San Francisco: Rinehart Press.
Bruce I. Newman. (1994). The Mass Marketing of Politics: Democracy In An Age Of. United State: Blackwell Publishers Ltd.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
Categories
License
Copyright (c) 2022 Journal of MCU Humanities Review
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.