Gilanadhamma Monks’ Experience of Healing for Patients
Keywords:
Experience, Healing, Patients, Volunteer, Gilanadhomma Buddhist MonksAbstract
The objective of this research was to study Gilanadhamma Monks’ Experience of Healing for Patients. This research model was a qualitative research based on Interpretative phenomenological analysis (IPA). The main informants were 7 volunteer Gilanadhamma Buddhist monks that healing patients, by selecting according to the specified criteria. Tools used for data collection such as in-depth interview and participatory observation. Data analysis by Inductive Method.
The research results found 4 main issues which were 1) The origin of the Gilanadhamma Buddhist monks consists of 3 sub-points: (1.1) A desired heart to help others, (1.2) entering the healing path and (1.3) operational resources to achieve success. (2) The self-practice of healing consists of 5 sub-points: (2.1) Understanding life, (2.2) Basic skill development, (2.3) Specific healing skills, (2.4) reviews, and (2.5) healer’s characteristic. (3) The healing process of the Gilanadhamma Buddhist monks consists of 6 sub-points: (3.1) Attitude towards facing people, (3.2) Healing definition, (3.3) Healing steps, (3.4) Dhamma principles, (3.5) Skills and (3.6) success factors. (4) Changing the inner world has 7 sub-points: (4.1) Self-change, (4.2) Wisdom fostering, (4.3) Patient definition, (4.4) Practical Principles, (4.5) Seeing happiness, (4.6) Self-technique and (4.7) Value of work.
References
ทัศนีย์ เจนวิถีสุข. (2556). การสื่อสารเชิงพุทธกับการเปลี่ยนแปลงสังคม (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
ธนภณ พันธเสน. (2554). กระบวนการเปลี่ยนแปลงสู่การพัฒนาอสังหาริมทรัพย์แบบยั่งยืน : จากกระบวนทัศน์อัตตาสู่บูรณาการ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
พระเทพสุวรรณเมธี และคณะ. (2562). พระจิตอาสาคิลานธรรม: รูปแบบและกระบวนการเยียวยาใจผู้ป่วยด้วยธรรมะ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร., 7(6), 1786-1796.
พุทธทาสภิกขุ. (2534). วิธีระงับดับทุกข์, กรุงเทพมหานคร.
เพริศพรรณ แดนศิลป์ และคณะ. (2020). การเปลี่ยนแปลงมิติภายในของพระสงฆ์กลุ่มอาสาคิลานธรรมภายหลังการเข้าร่วมหลักสูตรการปรึกษาเขิงจิตวิทยาแนวพุทธและในระยะติดตามผลการปฏิบัติงานต่อผู้ป่วยระยะท้าย (รายงานผลการวิจัย). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
สมบูรณ์ เอื้อมอารีย์วงศ์. (2556). แบบจำลองกระบวนการผุดบังเกิดแห่งสังคมตื่นรู้จากการก้าวข้ามของบุคคล : ศึกษากรณีประยงค์ รณรงค์และชุมชนไม้เรียง จังหวัดนครศรีธรรมราช (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต), พระนครศรีอยุธยา, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
สุพิชฌาย์ พรพิชณรงค์ และคณะ. (2561). การพัฒนาศักยภาพและกิจกรรมการเยียวยาใจผู้ป่วยด้วยธรรมะของกลุ่มพระจิตอาสาคิลานธรรม. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร., 40(3), 65-74.
เสริมศิริ อัครพุฒิพันธ์. (2555). การพัฒนาเพื่อก้าวข้ามพ้นตัวตนตามแนวพระพุทธศาสนาเถรวาท (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
อรทัย มีแสง. (2555). การพัฒนาจิต : แนวคิดและการเปรียบเทียบเชิงพุทธบูรณาการ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
Browning. (1987). Religious Thought and Modern Psychology. Philadelphia: Fortress.
Daya.Rosini. (2005). Buddhist Movement in Psychotherapy. Integrating Traditional Healing Practice into Counseling and Pschoterapy, California :Seag Plublic,Inc.
Knowles & Shertzer. (1989). Attitude Toward The Role of Psychologist and Counselor. Journal of School Psychology. 16(3), 49-57.
Rogers, C., (1957). The necessary and sufficient conditions of therapeutic personality change”, Journal of Consulting Psychology, 21(2),95-103.
