To Develop Happiness Model for People in Communities of Ban Tak District, Tak Province
article
Keywords:
Developing, Happiness of people, Household debt, FamilyAbstract
The purpose of this research was to study the happiness of people in the community of BanTak District in Tak Province and factors affecting the happiness of the people in the community of Ban Tak District in Tak Province. This research was done by qualitative research and observing with people in the area, with the population being communities in Ban Tak district which consists of 7 sub-districts, a total of 68 villages and the sample group is village leaders or community leaders, both formal and informal, for example, village chiefs, village heads, or village leaders, total 136 peoples were collected and using a semi-structural questionnaire for an in-depth interview. The results showed that happiness of people in Ban Tak District can be identified into four main categories, in order from highest to lowest, as follows: First, the family has not household debt which makes them happy the most, 28.67 percent. Second, the member of the family is living and stay together 26.47percent. Third, the people in the society can rely on 22.79 percent. And lastly, people in the community were protected by government official 22.05 percent. And the factors that affected the happiness of people in the community in Ban Tak District can be identified into six types in descending order as follows, first of all, having enough land for agriculture is the factor that will make you happy the most, 24.26 percent. Secondly, people in the community are healthy 20.58 percent. Third, children receive an education at an adequate level of 18.38 percent. Fourth, society has 13.97 percent of the utilities that are well-equipped for living. Fifth, there are folk art, culture, and persistence which can be sustained by 12.5 percent. Finally, people in the community can attend the temple listening to Dharma and make merit by 10.9 percent.
References
กรมพัฒนาชุมชน. (2557). การประเมินความ“อยู่เย็น เป็นสุข” หรือความสุขมวลรวมของหมู่บ้าน/ชุมชน. สืบค้น 10 เมษายน 2556, จากwww3.cdd.go.th/phanomphrai/GVH.pdf
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2550). การบริหารจัดการตามแนวทางคุณธรรมและแนวทางเศษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โพเพรช.
สมบัติ ธำรงธัญวงค์. (2544). นโยบายสาธารณะ แนวคิด การวิเคราะห์และกระบวนการ. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2544). รัฐศาสตร์แนววิพากษ์ (พิมพ์ครั้งที่2) กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2558). เมือง ย้อนคิด มุ่งสู่อนาคต ศูนย์การศึกษามหานครและเมือง. วิทยาลัยรัฐกิจ มหาวิทยาลัยรังสิต: บริษัท มาตา จำกัด.
กรมการปกครอง. (2561). ข้อมูลการปกครองส่วนภูมิภาคประเทศไทย ปี พ.ศ.2559. สืบค้น 20 มีนาคม 2561, จาก http://www.zcooby.com/2559-thailand-informationnumber-statistics
วรเดช จันทรศร. (2556). ทฤษฎีการนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: พริกหวาน.
บุศรา โพธิสุข. (2559). การมีส่วนร่วมทางการเมืองท้องถิ่นของประชาชน : ศึกษาเฉพาะกรณีตำบลช้างเผือก อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารพิฆเนศวร์สาร, 12(1), 151-164.
บุญทัน ดอกไธสง. (2562). กลไกการขับเคลื่อนศักยภาพขีดความสามารถของผู้สูงอายุโดยบูรณาการหลักพุทธธรรม. วารสารสหวิทยาการวิจัย ฉบับบัณฑิตศึกษา, 8(1), 26-32.
สาโรจน์ โอพิทักษ์ชีวิน. (2554). การจัดการและพฤติกรรมองค์กร: เพื่อสร้างและรักษาความได้เปรียบเชิงแข่งขันไว้ให้ยั่งยืนในโกลบอลไลเซชั่น. กรุงเทพฯ: ซีวีแอลการพิมพ์.
Henry, Nicholas. (1995). Public administration and Public Affairs (6th ed). Englewood Cliffs, New jersey: Prectice-Hall.Inc.
Navarat Boonpila. (2017). Taking the Philosophy of Sufficiency Economy Applied to Develop the Community Economy for the Case of Ban Tonnalab, Moo 1, Tonnalab Sub-district, Ban Dung, Udon Thani Province. Mahachula Academic Journal, 4(2), 67-75.
Schien, E. H. (1992). Organizational culture and leadership (2nd ed). San Francisco: Jossey Bass.