A Development of Creative Behavior For Youth By Using of Media According to Buddhist Psychology
Keywords:
Youths, Social Media, Creative BehaviorAbstract
The research entitled “A Development of Creative Behavior For youth By Using of Media According to Buddhist Psychology” aimed 1) To study the concepts and theories of development of creative behavior by using media according to Buddhist Psychology, 2) To design the activities of developing creative behaviors by using Buddhist psychology for youths, and 3) To demonstrate the activities of developing creative behaviors and presenting its result. The samples included 30 9th grade students at Amnuaiwit School, who were selected with purposive sampling method. The study was conducted as semi-experimental research with research instruments were a measurement form for changes in behaviors of social media use and activities for development of creative behavioral. Quantitative data was analyzed by t-test and qualitative data was analyzed by content analysis. The findings revealed that
1) The youths used social media not creatively and spent too much time. An activity should be organized to educate and apply Buddhist principles with the youths to differentiate advantages and drawbacks and to develops social media use behavior in a more creative way.
2) The activities of social media use that were suitable for the youths included the process for creative behavior development according to the Threefold Trainings and changes of social media use behaviors in 4 aspects: intellectual, mental, physical and social aspects according to Bhavana 4 Principle, the development and expression through physical and verbal behaviors and Yonisomanasikara Principle, the right way of thinking.
3) The result of creative behavior development indicated that the mean score before and after joining the activities was different with statistical significance at .05.
References
กมลาศ ภูวชนาธิพงศ์ และคณะ. (2560). ค่านิยมและพฤติกรรมต้นแบบใช้เครือข่ายสังคมออนไลน์ตามแนวพุทธจิตวิทยาบูรณาการของสามเณร. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 5(2), 43.
กมลาศ ภูวชนาธิพงศ์ และ พุทธชาติ แผนสมบุญ. (2560). Smart Novices สามเณรยุคศตวรรษ 21 ทำโครงงานนวัตกรรมสร้างสรรค์เพื่อชุมชน. สืบค้น 25 พฤษภาคม 2562, จาก https://www.matichon.co.th/education/news_580707
จินตนา ตันสุวรรณนนท์ และคณะ. (2553). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการบริโภคสื่อด้วยปัญญาของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารพฤติกรรมศาสตร์, 16(1), 121-135.
นรินทร ศิริไทย. (2547). ความรู้เรื่องการรู้เท่าทันสื่อเพื่อสุขภาพภูมิคุ้มกันสุขภาพที่ดีสำหรับเด็กและเยาวชนในการพัฒนาองค์ความรู้การรู้เท่าทันสื่อสุขภาพ สู่หลักสูตรในระบบและนอกระบบการศึกษาของไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). พัฒนาการแบบองค์รวมของเด็กไทย. กรุงเทพฯ: ธรรมสภาและสถาบันบันลือธรรม.
“____________”. (2552). การศึกษาทั่วไปเพื่อพัฒนามนุษย์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พระมหากำพล คุณงฺกโร. (2557). การพัฒนาเยาวชนแนวพุทธ The development of the youths According to the Buddhist Way. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์, 1(2), 78.
วันวิสา สรีระศาสตร์. (2555). ปัจจัยเชิงสาเหตุด้านสถานการณ์ทางสังคม และการมีภูมิคุ้มกันทางจิตที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการใช้อินเทอร์เน็ตอย่างสร้างสรรค์และปลอดภัยของนักเรียนหญิงระดับมัธยมศึกษาในโรงเรียนที่เข้าร่วมและไม่เข้าร่วมโครงการส่งเสริมการใช้อินเทอร์เน็ตอย่างสร้างสรรค์และปลอดภัย. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 4(1), 1-13.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล (ดีป้า) กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. The 2018 DQ Impact Report. สืบค้น 9 เมษายน 2562, จาก http://www.depa.or.th/th/news/cyberbullying
Johnson, David W. & Johnson, Roger T. (1994). Learning Together and Alone : Cooperative and Individualistic Learning (4th ed). Boston : Allyn and Bacon.
Takington, S.A.. (1998). Improving Critical Thinking Skills Using Paideia Seminars in a seven-Grade Literature Curriculum (Doctoral Dissertation). University of San Diego. USA.
Dillon, J.T. (1984). Research on Questioning and Discussion. Educational leadership, 42(3), 50-56.
