Learning to Create Sustainable Awareness the Environment According to Buddhist Principles
Keywords:
Learning to Application, Environmental Awareness, Buddhist Teaching MethodsAbstract
This article aims to present perspective on the relationship between humans and environment along with studying at the learning to application concepts in order to build good awareness to the environment. Moreover, the article also includes Buddhism perspective, which explain about learning to application of good awareness to the environment. Buddhist teaching and learning concepts generate good awareness to the environment as Buddhist teaching and learning to application concepts are related and relied on each other. Raising consciousness through the learning process towards change including application of Buddhist methods in learning bases on process of student’s experiences from reflection of critical, conversation, and discussion. Those experiences with the reason of environment perspective are important for living with the kindness for every living thing.
References
ประพันธ์ ศุภษร. (2559). พุทธธรรมเพื่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. สืบค้นเมื่อ 24 มกราคม 2563, จาก http://gjn.mcu.ac.th/wp-content/uploads/2015/01/พุทธธรรมเพื่อการอนุรักษ์ สิ่งแวดล้อม.pdf
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2581). เจาะหาความจริงเรื่องศาสนาประจำชาติ. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระภุชงค์ ปญฺญาวุโฑ. (2562). ศึกษาวิถีจิตในการพิจารณารูปนามในปัจจยปริคคหญาณ (ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต พธ.ม. สาขาวิชาวิปัสสนาภาวนา). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระนครศรีอยุธยา
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2556). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพมหานคร : บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
__________. (2481). หลักกรรมสำหรับคนสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: แอคทีฟ พริ้นท์.
__________. (2481). เจาะหาความจริงเรื่องศาสนาประจำชาติ. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
มนุษย์ (บุญเชิด หนูอิ่ม. (2015). การเรียนรู้จิตสำนึกด้านสิ่งแวดล้อมตามแนวพุทธปรัชญา. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยบูรพา, 23(43), 61-83.
สถาบันอาศรมศิลป์. (2561). เรียนรู้คุณค่าแห่งชีวิต. กรุงเทพฯ: บริษัท แปลน ปริ้นติ้ง จำกัด.
อุทัย วรเมธี ศรีสกุล, ชอบดี สวนโคก, อนุสรณ์ นางทะราช, สิทธิพล เวียงคำ, สุภาพ บัวช่วย, และสาคร ศรีระวรรณ. (2018). พุทธวิธีการเรียนการสอน. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 5(1), 71-81.
Belton, T. (2014). Happier People Healthier Planet: How Putting Wellbeing First Would Help Sustain Life on Earth. Silverwood Books, Bristol.
Calvo, M., De Rosa, A. (2017). Design for social sustainability. A reflection on the role of the physical realm in facilitating community Co-design. Des. J. 20 (Suppl. 1), 1705–1724.
Catton Jr, W. R., & Dunlap, R. E. (1980). A new ecological paradigm for post-exuberant sociology. American behavioral scientist, 24(1), 15-47.
Devall, B., Sessions, G., (1985). Deep Ecology: Living as if Nature Mattered. Gibbs Smith Publisher, Layton, Utah.
Jones, P., Evans, J., (2012). Rescue geography: place making, affect and regeneration. Urban Stud. 49 (11), 2315–2330.
O’Brien, K. (2013). Global environmental change III: Closing the gap between knowledge and action. Progress in Human Geography, 37(4), 587-596.
