การจัดการขยะเหลือศูนย์โดยการมีส่วนร่วมของพหุภาคี
คำสำคัญ:
การจัดการขยะ; การจัดการขยะเหลือศูนย์; การมีส่วนร่วมของพหุภาคีบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เสนอแนวคิดการจัดการขยะแบบเหลือศูนย์โดยการมีส่วนร่วมของ
พหุภาคีที่นำแนวคิดทางพฤติกรรมศาสตร์ 2) ติดตามความสำเร็จของการนำแนวคิดไปปฏิบัติโดยองค์กร
ปกครองส่วนท้องถิ่น ในประเทศไทย เนื่องจากแนวคิดด้านการจัดการขยะตามแนวคิดทางวิทยาศาสตร์และ
วิศวกรรมศาสตร์ ไม่สามารถจัดการขยะอย่างมีประสิทธิผลอย่างสมบูรณ์ เพราะขยะยังไม่ถูกกำจัดจนหมดสิ้น
เพียงแต่ได้รับการกลบฝังหรือเผาทำลายแม้นแต่การแปรรูปเป็นสภาพอื่น แต่ยังคงมีเศษบางส่วนเหลืออยู่
ดังนั้นจึงมีแนวคิดการจัดการขยะเพื่อไม่ต้องการให้มีขยะเหลืออยู่หรือสามารถเปลี่ยนสภาพไปใช้ประโยชน์
อย่างอื่นโดยอาศัยหลักการด้านพฤติกรรมศาสตร์ ประกอบด้วยการเสริมสร้างพฤติกรรมการลดปริมาณการ
บริโภคสินค้าและบริการ (Reduce) พฤติกรรมการนำสินค้าที่บริโภคแล้วแต่ยังใช้ประโยชน์ได้มาใช้ซํ้า (Reuse)
พฤติกรรมการนำสินค้าที่บริโภคแล้วไปเป็นวัตถุดิบในการผลิตสินค้าอื่น (Recycle)
การสร้างเครือข่ายที่ขยายแนวคิดดังกล่าวเริ่มจากบุคคล ชุมชน ภาครัฐ ภาคเอกชน เพื่อเชื่อมโยงการนำ
แนวคิดที่จะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการจัดการขยะภายในครัวเรือน ชุมชน และการรณรงค์ให้องค์กรปกครอง
ส่วนท้องถิ่นกำหนดและนำนโยบายการจัดการขยะแบบเหลือศูนย์ไปดำเนินการ เพื่อบรรลุเป้าหมายการจัดการ
ขยะที่ลดปริมาณจนไม่เหลือสิ่งที่เรียกว่าขยะในที่สุดแนวทางดังกล่าวใด้ถูกนำมาใช้แพร่หลายในกลุ่มประเทศ
พัฒนาแล้วอย่างมีประสิทธิผล สำหรับ ประเทศไทยยังอยรู่ ะหวา่ งการนำไปปฏิบัติแตมี่แนวโนม้ ทีจะประสบความ
สำเร็จระดับหนึ่ง สาเหตุหลัก ประกอบด้วยการขาดการมีส่วนร่วมของพหุภาคีและความชัดเจนของการกำหนด
และการนำนโยบายไปปฏิบัติโดยองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
เอกสารอ้างอิง
กรุงเทพมหานคร : กระทรวงวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม.
จุรีรัตน์ ใจพิศ. (2555). การจัดการขยะเหลือศูนย์. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้, 5(2), 26,
ดิเรก ฤกษ์หร่าย. (2543). ทฤษฎีและแนวทางการพัฒนาสังคม. ในเอกสารการสอนชุดวิชาคหกรรมศาสตร์กับ
การพัฒนาชุมชน. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ดวงใจ ปินตามูล. (2555). การจัดการขยะมูลฝอยแบบมีส่วน ร่วมของประชาชนในองค์การ บริหารส่วนตำบล
บ้านโสก อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์. สาขาวิชาการบริหารการปกครอง ท้องถิ่น คณะมนุษยศาสตร์
มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
พิรียุตม์ วรรณพฤกษ. (2553). ตอบโจทย์สิ่งแวดล้อมท้องถิ่น: แนวทางการจัดการขยะและน้ำเสียขององค์กร
ปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพ: สถาบันพระปกเกล้า
เพ่ง บัวหอม. (2555). ดุษฎีนิพนธ์ความล้มเหลวของการจัดการความขัดแย้งเกี่ยวกับปัญหามลพิษระหว่าง
โรงงานเจนโก้กับชุมชนเขตอุตสาหกรรมในจังหวัดระยอง. สาขาไทยศึกษา มหาวิทยาลัยบูรพา
ธเรศ ศรีสถิต. (2558). วิศวกรรมการจัดการขยะมูลฝอยชุมชน (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่ง
จุ ฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. .
อนุศรา สาวังชัย. (2555). ยุทธศาสตร์การจัดการขยะเกาะภูเก็ต. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาเอก, มหาวิทยาลัย
ราชภัฎภูเก็ต.
อภิชาติ ใจอารีย์. (2559). กระบวนการมีส่วนร่วมแบบพหุภาคีเพื่อการจัดการสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน: กรณี
ศึกษาการจัดการป่าชุมชนบ้านพุเตย จังหวัดกาญจนบุรี. วารสาร มหาวิทยาลัยศิลปากร, 36(1), 111-136.
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2544). วิธีคิดเชิงซ้อนในการวิจัยชุมชน:พลวัตและศักยภาพของชุมชนในการพัฒนา.
กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
อำนวย บุญรัตนไมตรี. (2560). นโยบายการจัดการขยะของรัฐและองค์การบริหารส่วนท้องถิ่น. วารสาร
เทคโนโลยีภาคใต้, 10(1), 169-174.