COMMUNICATION OF VISION AND LOCAL DEVELOPMENT POLICIES FOR THE MAYOR OF THUNG SONG TOWN MUNICIPALITY ELECTION CAMPAIGN BY “YOUNG LION” TEAM
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to study the communication of vision and local development policies used in the electoral campaign for the mayoral election of Thung Song Municipality by the "Young Lion" team on: 1) The concept of vision and policy communication, 2) The message design of vision statements, and 3) The message design of policy for local development. Employing a qualitative research methodology, the study collected data through in-depth interviews with 20 key informants directly involved in the communication of development visions and policies for the Young Lion Team electoral campaign. The primary research instrument was a structured in-depth interview protocol, and the data were analyzed through thematic synthesis and interpretive summarization. The findings reveal that vision and policy communication is the cornerstone of contemporary political campaigning. As citizens become more informed, engaged, and expect greater participation in local governance, communication serves as a strategic mechanism to establish a bond between leaders and the public. A well-crafted, comprehensive vision statement helps build voter confidence and articulates a shared future-consistent with the concept of "development-oriented politics," which emphasizes transparency, hope, collaboration, and public trust. The study identifies key dimensions of the communicated vision, including organizational management, public service, teamwork, ethics, transparency, and sustainable human resource development. The Young Lion team’s policy message design exemplifies a systematic communication model based on four guiding principles: 1) Problem-solving with precision, 2) Long-term structural foundations, 3) Sustainable local development, and 4) Inclusive citizen participation. The use of action-oriented language-such as "extend," "elevate," "develop," "promote," and "move forward"-effectively conveys the candidate’s commitment and strategic intent. This approach enhances public understanding and message retention, reflecting a deliberate communication strategy to drive participatory and sustainable urban development.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กิตติศักดิ์ พรมสวัสดิ์. (2566). การสื่อสารนโยบายพัฒนาท้องถิ่นของผู้สมัครสมาชิกสภาเทศบาลนครขอนแก่น. วารสารนิเทศศาสตร์และสังคม, 11(1), 88-104.
จารุวรรณ ศรีพนม. (2564). กลยุทธ์การสื่อสารทางการเมืองของผู้สมัครนายกเทศมนตรีในเขตภาคใต้. วารสารรัฐศาสตร์และการบริหาร, 14(2), 45-62.
ชูเกียรติ โอภาสวงศ์. (2566). การพัฒนานโยบายสาธารณะระดับท้องถิ่น: การมีส่วนร่วมของชุมชนเป็นหัวใจ. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 44(2), 33-51.
ณัฐพงษ์ แสงทอง. (2566). กลยุทธ์การสื่อสารนโยบายสาธารณะในการหาเสียงระดับท้องถิ่น. วารสารวิชาการการสื่อสาร, 13(1), 4-59.
ทรงชัย วงษ์วัชรดำรง. (18 มิ.ย. 2568). การสื่อสารวิสัยทัศน์และนโยบายในการหาเสียงเลือกตั้งของทีมสิงห์หนุ่ม. (วิทยาธร ท่อแก้ว, ผู้สัมภาษณ์)
ธีรยุทธ แก้วมณี. (2565). การตลาดการเมืองกับการสร้างภาพลักษณ์ผู้นำท้องถิ่น. วารสารรัฐศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2), 77-90.
ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. (2565). การเมืองภาคพลเมืองและนโยบายสาธารณะท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรรณวิภา วัฒนศิริธรรม. (2564). การมีส่วนร่วมของประชาชนผ่านการสื่อสารนโยบายท้องถิ่น. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 14(2), 34-50.
ศรีสุภางค์ กลิ่นเพชร. (2565). วิสัยทัศน์และการมีส่วนร่วมของประชาชนในการเลือกตั้งท้องถิ่น. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 16(1), 23-38.
ศิวาพร ธรรมโม. (2565). การสื่อสารนโยบายสาธารณะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในบริบทการเมืองใหม่. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 10(2), 88-104.
สมชาย ปรีชาศิลปกุล. (2564). การสื่อสารเพื่อสร้างความเข้าใจในการปกครองท้องถิ่นยุคใหม่. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 8(3), 99-114.
สันติธร ยิ้มละมัย. (2566). การสร้างวิสัยทัศน์ของผู้นำท้องถิ่นในยุคเปลี่ยนผ่าน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 19(1), 55-69.
สุรเชษฐ์ พงศ์หมื่น. (2565). การสื่อสารเชิงกลยุทธ์กับการพัฒนาชุมชนท้องถิ่นอย่างยั่งยืน. วารสารนิเทศศาสตร์, 41(3), 112-128.
Bryson, J. M. (2011). Strategic planning for public and nonprofit organizations. (4th ed.). California: Jossey-Bass.
Dentoni, D. et al. (2016). Cross-sector partnerships and the co-creation of dynamic capabilities for stakeholder orientation. Journal of Business Ethics, 135(1), 35-53.
Heath, R. L. & O'Hair, H. D. (2020). Handbook of risk and crisis communication. New York: Routledge.
Henneberg, S. C. et al. (2022). Political branding: The role of strategic communication in political campaigns. Journal of Political Marketing, 21(2), 135-153.
Kotler, P. & Kotler, N. (1999). Political marketing: Generating effective candidates, campaigns, and causes. In B. I. Newman (Ed.), Handbook of political marketing (pp. 3-18). Washington D.C.: Sage Publications.
Lees-Marshment, J. (2023). Political Marketing and Management in the 2020s: A Comparative Perspective. Hampshire: Palgrave Macmillan.
Liu, B. F. & Horsley J. S. (2007). The government communication decision wheel: Toward a public relations model for the public sector. Journal of Public Relations Research, 19(4), 377-393.
McNair, B. (2018). An introduction to political communication. (6th ed.). New York: Routledge.
Newman, B. I. (1999). The mass marketing of politics: Democracy in an age of manufactured images. Washington D.C.: Sage Publications.
OECD. (2022). Open Government: The Global Context and the Way Forward. Paris: OECD Publishing.
Scammell, M. (2020). Political Communication: Democratising Government and Informing Citizens. Hampshire: Palgrave Macmillan.
