การสื่อสารวิสัยทัศน์และนโยบายการพัฒนาท้องถิ่น เพื่อการหาเสียงเลือกตั้งนายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสงของทีมสิงห์หนุ่ม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการสื่อสารวิสัยทัศน์และนโยบายการพัฒนาท้องถิ่นเพื่อการหาเสียงเลือกตั้งนายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสงของทีมสิงห์หนุ่มเกี่ยวกับ 1) แนวความคิดการสื่อสารวิสัยทัศน์และนโยบาย 2) การออกแบบสารวิสัยทัศน์ และ 3) การออกแบบสารนโยบาย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลหลักที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการการสื่อสารวิสัยทัศน์และนโยบายการพัฒนาท้องถิ่นเพื่อเลือกตั้งทีมสิงห์หนุ่ม รวมจำนวน 20 คน เครื่องมือการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการสร้างข้อสรุป ผลการวิจัยพบว่า การสื่อสารวิสัยทัศน์และนโยบายถือเป็นหัวใจสำคัญของการหาเสียงยุคใหม่ ซึ่งประชาชนมีความรู้ มีความคาดหวัง และต้องการมีส่วนร่วมในการกำหนดทิศทางของท้องถิ่น การสื่อสารเป็นกลไกสร้างความผูกพันระหว่างผู้นำกับประชาชน ผ่านการออกแบบสารวิสัยทัศน์ที่ทรงพลังและครอบคลุมเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้ผู้สมัครและเป้าหมายร่วม คือ “การเมืองเพื่อการพัฒนา” ที่เน้นความโปร่งใส ความหวัง และความร่วมมือ ซึ่งสารวิสัยทัศน์ ประกอบด้วย การบริหารจัดการองค์กร การบริการประชาชน การทำงานเป็นทีม การยึดมั่นในคุณธรรม ความโปร่งใส และการพัฒนาบุคลากรอย่างยั่งยืน การออกแบบสารนโยบายของทีมสิงห์หนุ่มจึงถือเป็นตัวอย่างของการสื่อสารอย่างมีระบบยึดหลักการ 4 ประการ คือ 1) การแก้ปัญหาใช้ตรงจุด 2) การวางรากฐานระยะยาว 3) การสร้างความยั่งยืน และ 4) การเปิดโอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วมในทุกขั้นตอน มีการใช้ถ้อยคำเชิงรุก “ต่อยอด ยกระดับ พัฒนา ส่งเสริม เดินหน้า” เพื่อช่วยสื่อสารความมุ่งมั่นและจุดยืนของผู้สมัครที่ชัดเจน สร้างความเข้าใจ และสร้างการจดจำ สะท้อนถึงการสื่อสารเชิงกลยุทธ์เพื่อขับเคลื่อนเมืองสู่การพัฒนาอย่างมีส่วนร่วม
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กิตติศักดิ์ พรมสวัสดิ์. (2566). การสื่อสารนโยบายพัฒนาท้องถิ่นของผู้สมัครสมาชิกสภาเทศบาลนครขอนแก่น. วารสารนิเทศศาสตร์และสังคม, 11(1), 88-104.
จารุวรรณ ศรีพนม. (2564). กลยุทธ์การสื่อสารทางการเมืองของผู้สมัครนายกเทศมนตรีในเขตภาคใต้. วารสารรัฐศาสตร์และการบริหาร, 14(2), 45-62.
ชูเกียรติ โอภาสวงศ์. (2566). การพัฒนานโยบายสาธารณะระดับท้องถิ่น: การมีส่วนร่วมของชุมชนเป็นหัวใจ. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 44(2), 33-51.
ณัฐพงษ์ แสงทอง. (2566). กลยุทธ์การสื่อสารนโยบายสาธารณะในการหาเสียงระดับท้องถิ่น. วารสารวิชาการการสื่อสาร, 13(1), 4-59.
ทรงชัย วงษ์วัชรดำรง. (18 มิ.ย. 2568). การสื่อสารวิสัยทัศน์และนโยบายในการหาเสียงเลือกตั้งของทีมสิงห์หนุ่ม. (วิทยาธร ท่อแก้ว, ผู้สัมภาษณ์)
ธีรยุทธ แก้วมณี. (2565). การตลาดการเมืองกับการสร้างภาพลักษณ์ผู้นำท้องถิ่น. วารสารรัฐศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2), 77-90.
ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. (2565). การเมืองภาคพลเมืองและนโยบายสาธารณะท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรรณวิภา วัฒนศิริธรรม. (2564). การมีส่วนร่วมของประชาชนผ่านการสื่อสารนโยบายท้องถิ่น. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 14(2), 34-50.
ศรีสุภางค์ กลิ่นเพชร. (2565). วิสัยทัศน์และการมีส่วนร่วมของประชาชนในการเลือกตั้งท้องถิ่น. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 16(1), 23-38.
ศิวาพร ธรรมโม. (2565). การสื่อสารนโยบายสาธารณะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในบริบทการเมืองใหม่. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 10(2), 88-104.
สมชาย ปรีชาศิลปกุล. (2564). การสื่อสารเพื่อสร้างความเข้าใจในการปกครองท้องถิ่นยุคใหม่. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 8(3), 99-114.
สันติธร ยิ้มละมัย. (2566). การสร้างวิสัยทัศน์ของผู้นำท้องถิ่นในยุคเปลี่ยนผ่าน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 19(1), 55-69.
สุรเชษฐ์ พงศ์หมื่น. (2565). การสื่อสารเชิงกลยุทธ์กับการพัฒนาชุมชนท้องถิ่นอย่างยั่งยืน. วารสารนิเทศศาสตร์, 41(3), 112-128.
Bryson, J. M. (2011). Strategic planning for public and nonprofit organizations. (4th ed.). California: Jossey-Bass.
Dentoni, D. et al. (2016). Cross-sector partnerships and the co-creation of dynamic capabilities for stakeholder orientation. Journal of Business Ethics, 135(1), 35-53.
Heath, R. L. & O'Hair, H. D. (2020). Handbook of risk and crisis communication. New York: Routledge.
Henneberg, S. C. et al. (2022). Political branding: The role of strategic communication in political campaigns. Journal of Political Marketing, 21(2), 135-153.
Kotler, P. & Kotler, N. (1999). Political marketing: Generating effective candidates, campaigns, and causes. In B. I. Newman (Ed.), Handbook of political marketing (pp. 3-18). Washington D.C.: Sage Publications.
Lees-Marshment, J. (2023). Political Marketing and Management in the 2020s: A Comparative Perspective. Hampshire: Palgrave Macmillan.
Liu, B. F. & Horsley J. S. (2007). The government communication decision wheel: Toward a public relations model for the public sector. Journal of Public Relations Research, 19(4), 377-393.
McNair, B. (2018). An introduction to political communication. (6th ed.). New York: Routledge.
Newman, B. I. (1999). The mass marketing of politics: Democracy in an age of manufactured images. Washington D.C.: Sage Publications.
OECD. (2022). Open Government: The Global Context and the Way Forward. Paris: OECD Publishing.
Scammell, M. (2020). Political Communication: Democratising Government and Informing Citizens. Hampshire: Palgrave Macmillan.
