การสื่อสารเพื่อการปฏิบัติงานตามภารกิจของกรมกิจการผู้สูงอายุ สู่เทศบาลเมืองบึงยี่โถ จังหวัดปทุมธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) รูปแบบการสื่อสารเพื่อการปฏิบัติงานตามภารกิจของกรมกิจการผู้สูงอายุ 2) กลยุทธ์การใช้สื่อเพื่อการปฏิบัติงานตามภารกิจผู้สูงอายุ และ 3) แนวทางการพัฒนาการสื่อสารเพื่อการปฏิบัติงานตามภารกิจของกรมกิจการผู้สูงอายุสู่เทศบาลเมืองบึงยี่โถ จังหวัดปทุมธานี การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก โดยเลือกผู้ให้ข้อมูลหลักแบบเจาะจง รวมจำนวนทั้งสิ้น 23 คน โดยมีการตรวจสอบความน่าเชื่อถือของข้อมูลด้วยวิธีการตรวจสอบแบบสามเส้า เปรียบเทียบข้อมูลจากผู้ให้ข้อมูลที่หลากหลาย ทั้งระดับส่วนกลางและระดับท้องถิ่น รวมถึงการตรวจสอบข้อมูลจากเอกสารและการสังเกตการณ์ ซึ่งการวิเคราะห์ข้อมูลจะทำโดยการสร้างข้อสรุป ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการสื่อสารเพื่อการปฏิบัติงานมี 3 รูปแบบ 1.1) การสื่อสารเชิงบูรณาการเป็นหัวใจสำคัญที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการขับเคลื่อนภารกิจผู้สูงอายุ โดยการผสานจุดแข็งของการสื่อสารทางการและกึ่งทางการเข้ากับการใช้เทคโนโลยี 1.2) การสื่อสารทางการผ่านเอกสารและการประชุมเชิงนโยบายเพื่อถ่ายทอดนโยบายอย่างเป็นระบบเน้นการกระจายอำนาจและการมีส่วนร่วม และ 1.3) การสื่อสารกึ่งทางการผ่านการพบปะเพื่อเสริมความเข้าใจและแก้ปัญหาเร่งด่วน และการสื่อสารเชิงบูรณาการผสานจุดแข็งของทั้งสองรูปแบบเข้ากับการใช้เทคโนโลยีและฐานข้อมูลดิจิทัล 2) กลยุทธ์การใช้สื่อประกอบด้วย สื่อบุคคลเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือสร้างความไว้วางใจ สื่อกิจกรรมเพื่อการมีส่วนร่วม สื่อสังคมออนไลน์เพื่อการเข้าถึงที่รวดเร็ว และ 3) แนวทางการพัฒนาโดยมุ่งเน้นการสื่อสารเชิงบูรณาการที่เชื่อมโยงนโยบายจากส่วนกลางสู่ท้องถิ่น และการใช้สื่อบูรณาการเป็นเครื่องมือหลักในการสร้างความเข้าใจ เป็นกลไกสำคัญที่ช่วยยกระดับการสื่อสารเปิดพื้นที่การสื่อสารสองทาง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2564). รายงานผลการประเมินแผนผู้สูงอายุแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545 - 2564). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
ภาคิน เจริญนนทสิทธิ์. (2562). การบริหารนโยบายขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เพื่อรองรับสังคมผู้สูงอายุ. ใน วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานิติรัฐกิจและการบริหาร. มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
มหาวิทยาลัยมหิดล. (2566). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยประชากรและสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล.
วาสนา ยี่รงค์. (2563). การถ่ายโอนภารกิจสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: ความก้าวหน้าและปัญหาอุปสรรคในการถ่ายโอน. วารสารรัฐประศาสตร์, 18(2), 27-48.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2564). การสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2564. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
อุบลกาญจน์ อมรสิน. (2566). การนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 6(1), 199-212.
Castells, M. (2010). The rise of the network society. New Jersey: Wiley-Blackwell.
Grindle, M. S. & Thomas, J. W. (1991). Public choices and policy change: The political economy of reform in developing countries. Mary land: Johns Hopkins University Press.
Nimrod, G. (2020). Technostress in a hostile world: Older internet users before and during the COVID-19 pandemic. Aging & Mental Health, 26(3), 526-533.
Rogers, E. M. (2003). Diffusion of innovations. Winnipeg: Free Press.
Seifert, A. & Schelling, H. R. (2018). Digital seniors: Internet use and online activities of older people in Switzerland. Studies in Communication Sciences, 18(1), 151-168.
Servaes, J. (2008). Communication for development and social change. California: Sage Publications.
United Nations. (2020). World population ageing 2020: Highlights. Department of Economic and Social Affairs, Population Division. Retrieved March 25, 2025, from https://shorturl.asia/OZzS1
United Nations Department of Economic and Social Affairs. (2023). World population ageing 2023: Challenges and opportunities of population ageing in the least developed countries. United Nations. Retrieved March 16, 2025, from https://shorturl.asia/QjNp2
World Health Organization. (2015). World report on ageing and health. Geneva: World Health Organization.
