รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างสร้างสรรค์ของชุมชนบ้านหนองวิไล จังหวัดอุบลราชธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินศักยภาพทางการท่องเที่ยวของชุมชน 2) พัฒนากระบวนการสร้างองค์ความรู้ในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างสร้างสรรค์ให้กับชุมชน และ 3) เสนอรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างสร้างสรรค์ที่เหมาะสมให้กับชุมชน เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ที่เคยเดินทางมาเที่ยวชุมชน จำนวน 400 คน สุ่มแบบสะดวก เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 30 คน เป็นคณะกรรมการชุมชน ตัวแทนกลุ่มโฮมสเตย์ และตัวแทนเทศบาลตำบลเขมราฐ ด้วยวิธีการเลือกแบบเจาะจง เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสัมภาษณ์เชิงลึก และใช้เทคนิคการประชุมกลุ่มย่อย และวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) ศักยภาพทางการท่องเที่ยวของชุมชน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก ยกเว้น ด้านองค์กรชุมชนและการมีส่วนร่วมของชุมชน มีศักยภาพทางการท่องเที่ยวของชุมชนอยู่ในระดับปานกลาง 2) การพัฒนากระบวนการสร้างองค์ความรู้ในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างสร้างสรรค์ให้กับชุมชน ใช้กระบวนการอย่างมีส่วนร่วมกับตัวแทนของชุมชนโดยมีคณะผู้เชี่ยวชาญด้านการจัดการรูปแบบเศรษฐกิจเชิงสร้างสรรค์ให้ข้อแนะนำแนวทางปฏิบัติอย่างมีประสิทธิภาพ พร้อมทั้งการจัดอบรมเชิงปฏิบัติการ การศึกษาดูงาน ณ ชุมชนต้นแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ทดลองจัดทำรูปแบบของตนเอง และสรุปบทเรียน และรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างสร้างสรรค์ที่เหมาะสมกับชุมชน คือ รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอาหารที่เป็นอัตลักษณ์เฉพาะถิ่น ในเรื่องของวัสดุที่นำมาปรุง และเทคนิควิธีการปรุงอาหาร ซึ่งในปัจจุบันชุมชนมีการประยุกต์ให้เข้ากับความนิยมของนักท่องเที่ยว ได้จัดรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอาหารในทุกเย็นวันเสาร์ในบริเวณถนนคนเดินของชุมชน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เมทินี ทะนงกิจ และคณะ. (2561). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวบ้านน้ำเชี่ยว. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 14(1), 77-78.
กรรณิการ์ เชื้อสระคู. (10 พฤศจิกายน 2567). ลักษณะการปรุงอาหารพื้นถิ่นของชุมชนบ้านหนองวิไล. (ปริวรรต สมนึก, ผู้สัมภาษณ์)
กุลวดี ละม้ายจีน และคณะ. (2564). การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่เมืองรองชุมชนซะซอม ตำบลนาโพธิ์กลาง อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 12(1), 77-88.
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566 -2570). กรุงเทพมานคร: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
นิติพงศ์ เรืองฐานุศักดิ์. (7 กันยายน 25267). ความคิดเห็นต่อการทดลองจัดกิจกรรมเชิงสร้างสรรค์ของชุมชนบ้านหนองวิไล. (ปริวรรต สมนึก, ผู้สัมภาษณ์)
ปณิตา ทองมี. (15 ธันวาคม 2567). ความคิดเห็นต่อกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของชุมชนบ้านหนองวิไล. (ปริวรรต สมนึก, ผู้สัมภาษณ์)
พจนา สวนศรี. (2564). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
วรพงศ์ ผูกภู่. (2562). ปรัชญาแห่งการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เรียกใช้เมื่อ 23 เมษายน 2567 จาก https://www.randdcreation.com/content/5112/ปรัชญาแห่งการท่องเที่ยวโดยชุมชน
วารยาภา มิ่งศิริธรรม และรวีวรรณ โปรยรุ่งโรจน์. (2564). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 11(1), 38-49.
ศนัฎฐ์ชล สุ่มสมบูรณ์. (2562). ใครอยากเห็นบ้านเมืองสะอาดไปที่เขมราฐ นะ. เรียกใช้เมื่อ 23 เมษายน 2567 จาก https://www.kkh.go.th/wp-content/uploads/2024/08/PCT-thaland-2567-เล่มเนื้อหา-30-08-67-12.00.pdf
ศรีศักดิ์ พิกุลแก้ว. (2556). สารคดี “บรรลุเขมราฐ,” ใน สุขคดีท่องเที่ยวชุมชนเพื่อการเรียนรู้เขมราฐ. Healthy Planet, หน้าที่ 10-26.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดอุบลราชธานี. (2567). รายงานสถิตินักท่องเที่ยวของจังหวัดอุบลราชธานีประจำปี 2567. อุบลราชธานี: สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดอุบลราชธานี.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 8(2), 32-44.
สุภางค์ จันทวานิช. (2563). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Best, J. (2016). Research in Education. Noida: Pearson India.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing.(5th ed.). New York: Harper Collins.
Richards, G. (2011). Creativity and Tourism: The State of the art. Annals of tourism research, 38(4), 1225-1253.
UNESCO. (2006). Towards Sustainable Strategies for Creative Tourism: discussion report of the planning meeting for the 2008 International Conference on Creative Tourism. New York: Unesco Digital Library.
Vungsai, C. (2017). Food Will Keep Us Alive. Retrieved April 15, 2024, from http://www.tatreviewmagazine.com
Yamane, T. (1976). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed.). New York: Harper and Row Publications.
