SOCIAL CAPITAL BASED ON THE BUDDHIST DHARMA AND THE PROMOTION OF LIFELONG LEARNING IN THE SOCIAL AND CULTURAL CONTEXT OF LOCAL COMMUNITIES IN CHAINAT PROVINCE

Main Article Content

Natthapat Saisena
Reongwit Nilkote
Thitiwas Sukpom
Nattakorn Papan
Pakporn Charoenlak

Abstract

Social capital based on Buddhist principles serves as a fundamental approach to community development, encouraging people to understand and practice values that emphasize helping others and building a good society. Lifelong learning is a crucial process in developing both individual personalities and communities by equipping people with the necessary knowledge and skills to adapt to new and constantly changing situations. Integrating learning with Buddhist principles enhances the value of learning and links it to personal spiritual growth. Working according to Buddhist principles and promoting lifelong learning requires the active role of local communities, creating spaces and opportunities for community members to engage in activities and projects that foster strength and sustainability. This article aims to present the relationship between Buddhist-based social capital, lifelong learning, and the use of social capital in promoting local community culture and context. An overview of a society based on Buddhist principles highlights living according to moral principles, compassion, and peaceful coexistence. Lifelong learning in the Buddhist way focuses on continuous self-development, guided by the teachings of Buddhism. Promoting learning by utilizing social capital results in strengthened community relationships, connections, and cooperation among individuals, thereby creating a robust and stable community culture. Additionally, promoting lifelong learning leads to the effective application of social capital based on Buddhist principles, resulting in a progressive and morally sound community.

Article Details

How to Cite
Saisena, N., Nilkote, R., Sukpom, T., Papan, N., & Charoenlak, P. (2024). SOCIAL CAPITAL BASED ON THE BUDDHIST DHARMA AND THE PROMOTION OF LIFELONG LEARNING IN THE SOCIAL AND CULTURAL CONTEXT OF LOCAL COMMUNITIES IN CHAINAT PROVINCE. Journal of MCU Nakhondhat, 11(8), 290–300. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/280254
Section
Academic Article

References

คณะกรรมการอำนวยการงานพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน (พชช.). (2565). รายงานคุณภาพชีวิตของคนไทย จากข้อมูลความจำเป็นพื้นฐาน (จปฐ.) ปี 2565. กรุงเทพมหานคร: บริษัท บีทีเอส เพรส จำกัด.

จินตนา สุจจานันท์. (2554). การศึกษาตลอดชีวิตและการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

ณฏฐพร สิงห์สร และคณะ. (2566). การเรียนรู้ตลอดชีวิตโดยใช้ชุมชนเป็นฐานตามวิถีพุทธธรรม : กรณีศึกษาวัดป่าเลไลกย์วรวิหาร อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารมานุษยวิทยาพุทธศาสนา, 8(4), 315-325.

เทศบาลเมืองชัยนาท. (2565). แผนพัฒนาท้องถิ่น (พ.ศ. 2566-2570). ชัยนาท: เทศบาลเมืองชัยนาท.

นิภาวรรณ เจริญลักษณ์ และคณะ. (2567). พระสงฆ์กับการส่งเสริมคุณภาพชีวิตเด็กเยาวชนกลุ่มเปราะบาง: ประสบการณ์การพัฒนาชุมชนวัดใหม่สี่หมื่น อำเภอดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 42(6), 933-947.

ประกาศ เรื่อง ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561-2580). (2561). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก หน้า 1-61: (13 ตุลาคม 2561).

พระครูโอภาสนนทกิตติ์ (ศักดา โอภาโส) และพระมหาญาณวัฒน์ ฐิตวฑฺฒโน (บุดดาวงษ์). (2562). แนวคิดทางการศึกษาสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (พิมพ์ครั้งที่ 2). อ่างทอง: วรศิลป์การพิมพ์ 89.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2548). สู่การศึกษาแนวพุทธ. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: บริษัทพิมพ์สวน จำกัด.

วรวุฒิ โรมรัตนพันธ์. (2548). ทุนทางสังคม. กรุงเทพมหานคร: เสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข (สรส.).

วิทย์ วิศทเวทย์ และเสฐียรพงษ์ วรรณปก. (2553). หนังสือเรียน รายวิชาพื้นฐาน พระพุทธศาสนา ม.4 : ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. กรุงเทพมหานคร: บริษัทอักษรเจริญทัศน์ อจท. จำกัด.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2559). พุทธธรรม ฉบับเดิม. (พิมพ์ครั้งที่ 31). กรุงเทพมหานคร:โรงพิมพ์พระพุทธศาสนาของธรรมสภา.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2560). บทนำสู่พุทธธรรม ชีวิตงาม สังคมดี ธรรมชาติเป็นรมณีย์. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: ส. ไพบูลย์การพิมพ์.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2564). การศึกษาเพื่อพัฒนาอารยธรรมให้สมนาม สยามสามไตร ศึกษา 3 พัฒนา 4. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: บริษัท พิมพ์สวย จำกัด.

สมบูรณ์ วัฒนะ และคณะ. (2566). การบูรณาการพระพุทธศาสนาเพื่อสร้างคุณค่าตามคติสุวรรณภูมิ กรณีวัดพระปฐมเจดีย์. วารสารธรรมธารา, 9(1), 80-111.

สำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดชัยนาท. (2565). แผนปฏิบัติการด้านการพัฒนาอุตสาหกรรมจังหวัดชัยนาท พ.ศ. 2566-2570. ชัยนาท: กลุ่มนโยบายและแผนงาน.

สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2567). แนวทางการจัดการเรียนรู้ที่บูรณาการมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมสำหรับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิชาและมาตรฐานการศึกษา.

สินาด ตรีวรรณไชย. (2561). ทุนทางสังคม: ความหมายและความสำคัญ. เรียกใช้เมื่อ 20 พฤษภาคม 2567 จาก https://prachatai.com/journal/2005/01/2262

สุรพล พยอมแย้ม. (2556). จิตวิทยาในงานชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บริษัท ส. เจริญการพิมพ์ จำกัด.

อมรวิชช์ นาครทรรพ และคณะ. (2548). การศึกษาในวิถีชุมชน: การสังเคราะห์ประสบการณ์ในชุดโครงการวิจัยด้านการศึกษากับชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

Hirschman, A. O. (1984). Getting A head Collectivity, Grassroot Experiences in Latin America. New York: Pergaman.

Putnam, R. D. et al. (1993). Making Democracy Work: Civic Traditions in Modern Italy. New Jersey: Princeton University Press.