การผลิตสื่อวีดิทัศน์ออนไลน์ศิลปะการแสดงพื้นเมืองสำหรับการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21กรณีศึกษา ศิลปะการแสดง 3 ชุมชนอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม จังหวัดอุตรดิตถ์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาสื่อวีดิทัศน์ทัศน์ออนไลน์ศิลปะการแสดงพื้นเมือง เรื่อง ศิลปะการแสดง 3 ชุมชนอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม จังหวัดอุตรดิตถ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 2) เพื่อหาค่าดัชนีประสิทธิผลของสื่อวีดิทัศน์ออนไลน์ศิลปะการแสดงพื้นเมือง เรื่อง ศิลปะการแสดง 3 ชุมชนอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม จังหวัดอุตรดิตถ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 3) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 หลังใช้สื่อวีดิทัศน์ออนไลน์ศิลปะการแสดงพื้นเมือง เรื่อง ศิลปะการแสดง 3 ชุมชนอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม จังหวัดอุตรดิตถ์ ประชากรและกลุ่มตัวอย่างจากการสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง ได้แก่ นักเรียนโรงเรียนอุตรดิตถ์ดรุณี 10 คน และโรงเรียนบดินทรเดชา (สิงห์ สิงหเสนีย์) 10 คน เครื่องมือที่ใช้วิจัย ได้แก่ 1) สื่อวีดิทัศน์เรื่อง ศิลปะการแสดง 3 ชุมชนอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม จังหวัดอุตรดิตถ์ 2) แบบทดสอบวัดความรู้ก่อนและหลังเรียน 3) แบบสำรวจความพึงพอใจของนักเรียนหลังใช้สื่อวีดิทัศน์ สถิติที่ใช้วิจัย ได้แก่ ค่าประสิทธิภาพสื่อ ( / ) ค่าดัชนีประสิทธิผล ค่าเฉลี่ยพื้นฐานและค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า การผลิตสื่อวีดิทัศน์ออนไลน์ศิลปะการแสดงพื้นเมืองในจังหวัดอุตรดิตถ์แบ่งเป็น 3 วัฒนธรรม คือ วัฒนธรรมล้านนา การแสดงซอล่องน่าน วัฒนธรรมล้านช้าง การแสดงตับเต่า และวัฒนธรรมไทยกลาง การแสดงรำกลองยาวนกขมิ้น โดยครอบคลุมประวัติความเป็นมา รูปแบบการแสดง การแต่งกาย อุปกรณ์ประกอบการแสดง การเผยแพร่การแสดง และแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม สรุปผลโรงเรียนอุตรดิตถ์ดรุณีมีค่าประสิทธิภาพเท่ากับ 84.0/87.5 ค่าดัชนีประสิทธิผลเท่ากับ 0.742 นักเรียนมีความพึงพอใจในอยู่ในระดับดีมาก และโรงเรียนบดินทรเดชา มีค่าประสิทธิภาพ เท่ากับ 86.0/85.0 ค่าดัชนีประสิทธิผล เท่ากับ 0.659 และความพึงพอใจในการเรียนอยู่ในระดับดีมาก ซึ่งมีค่าประสิทธิภาพและประสิทธิผลตามเกณฑ์ที่ตั้งไว้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
จินตวีร์ คล้ายสังข์. (2560). การผลิตและใช้สื่ออย่างเป็นระบบเพื่อการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 . กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิรายุฑ ประเสิรฐศรี และคณะ. (2557). การพัฒนาสื่อมัลติมีเดียเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น สำหรับเยาวชนจังหวัดบุรีรัมย์. วารสาร รมยสาร, 22(1), 43-55.
จุฑาทิพย์ อรุณรัตน์. (2562). การผลิตสื่อวีดิทัศน์ออนไลน์โดยการเรียนรู้แบบหรรษา รายวิชานาฏศิลป์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(1), 228-230.
นรรัชต์ ฝันเชียร. (2563). มารู้จักหลักการสอน 9 ขั้นของกาเย่ (Gagne). เรียกใช้เมื่อ 15 กรกฎาคม 2566 จาก https://www.trueplookpanya.com/education/content/82909/-teamet-
นรินธน์ นนทมาลย์. (2562). การวางแผนการผลิตวิดีโอการสอนในยุคดิจิทัล. วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา ETC Journal, 16(1), 37-39.
พงศ์พิสุทธิ์ นุวัตดีวงศ์. (2560). การสร้างสื่อวีดิทัศน์ประกอบการสอน เรื่อง ประดิษฐ์บายศรีปากชาม. ใน วิทยานิพนธ์คหกรรมศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาคหกรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
วราลักษณ์ เรืองจันทร์. (2561). การพัฒนาบทเรียนวีดิทัศน์ เรื่อง การรำนาฏยศัพท์. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการศึกษาศาสตร์. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิจารณ์ พานิช. (2554). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตรวรรษที่ 21. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: ตถาตาพลับลิเคชั่นจำกัด.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2564). สำรวจการมีการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือนปี 2563. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สุรพันธ์ เจริญทรัพย์. (30 เมษายน 2565). ศิลปะการแสดงพื้นเมืองในจัวหงัวดอุตรดิตถ์. (วาณิสรา เพิ่มอุดมทรัพย์, ผู้สัมภาษณ์)
สุริยา เพพิณ และคณะ. (2558). การพัฒนาสื่อวีดิทัศน์ วิชาแกะสลักเชิงธุรกิจเพื่อการเข้าสู่ประชาคมอาเซียน. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 8(1), 21-34.
