ปัญหาทางกฎหมายในการป้องกันและควบคุมโรคติดต่ออุบัติใหม่กรณีฉุกเฉินตามพระราชบัญญัติโรคติดต่อพ.ศ.2558

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้ศึกษากฎเกณฑ์และกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการป้องกันและควบคุมโรคติดต่ออุบัติใหม่กรณีฉุกเฉินทั้งของประเทศไทยและต่างประเทศ ตลอดจนวิเคราะห์และเสนอแนะแนวทางที่เหมาะสมในการป้องกันและควบคุมโรคติดต่อโรคอุบัติใหม่กรณีฉุกเฉิน โดยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ในรูปแบบการวิจัยทางเอกสาร เนื่องจากโรคติดต่อหรือโรคระบาดเป็นปัญหาที่คุกคามมนุษย์รวมทั้งสังคมไทยมาตั้งแต่สมัยโบราณ ทำให้ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก และในปัจจุบันเมื่อได้พบการเกิดโรคระบาดของโรคครั้งยิ่งใหญ่ คือ การระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (โควิด-19) พบการระบาดไปทั่วโลกอย่างต่อเนื่องรวมไปถึงประเทศไทย ซึ่งปัจจุบันประเทศไทยมีกฎหมายที่ใช้ในการควบคุมการป้องกันและแพร่ระบาดของโรคติดต่ออุบัติใหม่กรณีฉุกเฉิน คือ พระราชบัญญัติโรคติดต่อ พ.ศ.2558 และพระราชกำหนดการบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉิน พ.ศ.2548 แต่กฎหมายที่นำมาใช้รับมือกับสถานการณ์ดังกล่าวนั้น กลับมาจากพระราชกำหนดการบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉิน พ.ศ.2548 เป็นหลักเสียมากกว่า ซึ่งเป็นกฎหมายกลางที่ใช้ในการบริหารทางปกครอง จึงทำให้เมื่อเกิดสถานการณ์ฉุกเฉินทางด้านสาธารณสุขต้องใช้เวลานานในการพิจารณาออกข้อบังคับหรือประกาศฉบับต่างๆในแต่ละครั้งเพื่อนำมาใช้ควบคุมสถานการณ์ อันทำให้ไม่สามารถป้องกัน ระงับ หรือควบคุมโรคติดต่อที่มีการระบาดอย่างรุนแรงให้ยุติบรรเทาลงโดยเร็ว ผู้เขียนจึงเสนอให้แก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติดังกล่าว โดยให้เพิ่มเติมอำนาจในการประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินทางด้านสาธารณสุข หรือคำสั่งฉุกเฉินทางด้านสาธารณสุข อำนาจในการออกข้อบังคับหรือประกาศต่างๆ อำนาจในการตรวจสอบการกระทำจากการประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน กำหนดคณะกรรมการที่เกี่ยวข้องเป็นการเฉพาะ ตลอดจนกำหนดคำนิยามเพื่อให้พระราชบัญญัติดังกล่าวบังคับใช้ได้อย่างครอบคลุม