การศึกษาปัจจัยอุปสงค์ที่มีผลต่อการท่องเที่ยวเมืองสองธรรม ในจังหวัดนครศรีธรรมราช
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาข้อมูลส่วนบุคคลทั่วไปและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวในการเลือกท่องเที่ยวเมืองสองธรรม จังหวัดนครศรีธรรมราช 2) เปรียบเทียบปัจจัยต่าง ๆ ต่อการตัดสินใจการท่องเที่ยวระหว่างการท่องเที่ยวทางธรรมชาติกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดนครศรีธรรมราช ในการศึกษาใช้วิธีการวิจัยเชิงปริมาณ มีการเก็บรวมรวมข้อมูลจากแบบสอบถามที่เก็บจากนักท่องเที่ยว โดยการสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย จำนวน 323 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลเป็นแบบพรรณนาจากความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และ One - way ANOVA ผลการวิเคราะห์ข้อมูลดังนี้ 1) ข้อมูลทั่วไปของผู้ตอบแบบสอบถาม พบว่า นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง อายุ 20 - 30 ปี ระดับการศึกษาปริญญาตรี มีสถานภาพโสด ประกอบอาชีพข้าราชการ/พนักงานรัฐวิสาหกิจ มีรายได้ต่อเดือน 10,001 - 15,000 บาท พฤติกรรมของนักท่องเที่ยว พบว่า นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ตัดสินใจด้วยตนเอง ความถี่ในการท่องเที่ยว 1 ครั้งต่อเดือน มีค่าใช้จ่ายต่อครั้งต่ำกว่า 300 บาท ประเภทการท่องเที่ยวที่ชอบมากที่สุด คือ การท่องเที่ยวแบบธรรมชาติ โดยสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติที่นิยม คือ หมู่บ้าน คีรีวง ส่วนสถานที่ท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมที่นิยมมากที่สุด คือ วัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร 2) การเปรียบเทียบปัจจัยที่มีต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวนั้น ตัวแปรที่มีผลต่อการผลการตัดสินใจการท่องเที่ยวระหว่างการท่องเที่ยวทางธรรมชาติกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ได้แก่ ด้านอายุ สถานภาพ อาชีพ รายได้ต่อเดือน และบุคคลใกล้ชิด ส่วนตัวแปรที่ไม่มีผลต่อการผลการตัดสินใจการท่องเที่ยวจำแนกตามการท่องเที่ยวทางธรรมชาติกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ได้แก่ตัวแปร เพศ ระดับการศึกษา ค่าใช้จ่ายต่อครั้ง กิจกรรมที่ทำในการท่องเที่ยว วัตถุประสงค์ จำนวนวันที่เดินทางท่องเที่ยว บุคคลที่เดินทางด้วย และช่องทางรับรู้ข่าวสาร ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงวัฒนธรรม. (2563). วัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดนครศรีธรรมราช. เรียกใช้เมื่อ 15 กันยายน 2563 จาก https://www.m-culture.go.th/.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). 12 เมืองต้องห้าม...พลาด. . เรียกใช้เมื่อ 26 กรกฎาคม 2560 จาก https://mgronline.com/travel/detail/9600000075622
ชลดา แสนคําเรือง และกิตติพันธ์ คงสวัสดิ์เกียรติ. (2556). ปัจจัยที่ผลต่ออุปสงค์การท่องเที่ยว: กรณีศึกษา การท่องเที่ยวในจังหวัดเลย. วารสารการเงิน การลงทุน การตลาด และการบริหารธุรกิจ, 3(4). 78-90.
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2563). การท่องเที่ยวกับบทบาทขับเคลื่อนเศรษฐกิจไทย. เรียกใช้เมื่อ 26 กรกฎาคม 2560 จาก https://mgronline.com/travel/detail/9600000075622
ธันยา พรหมบุรมย์ และนฤมล กิมภากรณ์. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อประสบการณ์ของนักท่องเที่ยวเชิงนิเวศ วัฒนธรรม และสุขภาพ ในกลุ่มจังหวัดภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 10(1), 65-77
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2553). การวิจัยหลักสูตรและการเรียนการสอน. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พวัสส์ อัครพัฒน์กำชัย และกันยารัตน์ คงพร. (2563). การวิเคราะห์ปัจจัยการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยวชาวไทย กรณีศึกษา: วัดไชยวัฒนาราม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 6(5), 1-10.
พูนทรัพย์ สวนเมืองตุลาพันธ์. (2546). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในพื้นที่จังหวัดสุรินทร์และร้อยเอ็ด. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
วิลาสินี ศรีอุดมวงศ์. (2558). เหตุผลที่เรียกเมืองนครศรีธรรมราชว่า “เมืองสองธรรม”. เรียกใช้เมื่อ 22 ตุลาคม 2558 จาก http://wilasinee1601.blogspot.com2015/10/blog-post_22.html
สุธดี ชิดชอบ. (2548). พฤติกรรมและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยศึกษากรณีตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
Cochran, W. G. (1953). Sampling Techiques. New York: John Wiley & Sons. Inc.
Polit, D. & Hungler, B. (2004). Nursing Research - Principle and Methods. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.