บุพปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ตามหลักฮาลาลในจังหวัดเชียงใหม่

Main Article Content

อมรา อารีย์
ทวี แจ่มจำรัส
ดวงกมล คงเหลือ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาปัจจัยของการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว การโฆษณา การสนับสนุนจากรัฐบาล การตราสินค้าฮาลาล การจัดการสิ่งอำนวยความสะดวก และการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวตามหลักฮาลาล ในจังหวัดเชียงใหม่  2) เพื่อศึกษาการโฆษณา การสนับสนุนจากรัฐบาล การตราสินค้าฮาลาล การจัดการสิ่งอำนวยความสะดวก ที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวตามหลักฮาลาล ในจังหวัดเชียงใหม่ ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมวิธี (Mixed Method Research) คือ การวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวต่างชาติที่เป็นมุสลิมและเดินทางมาท่องเที่ยวและพักค้างคืนในจังหวัดเชียงใหม่ไม่น้อยกว่า 1 คืน จำนวน 384 คน โดยใช้สูตรของคอแครน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ สถิติเชิงพรรณนา และสถิติการวิเคราะห์แบบจำลองสมการโครงสร้าง การวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การสัมภาษณ์แบบเจาะลึก จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 7 กลุ่ม จำนวน 17 คน นำข้อมูลทั้งหมดมาวิเคราะห์ในภาพรวม เพื่อนำมาสนับสนุนการวิจัยเชิงปริมาณ


          ผลการวิจัยพบว่า


  1. ปัจจัยของการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว การโฆษณา การสนับสนุนจากรัฐบาล การตราสินค้าฮาลาล การจัดการสิ่งอำนวยความสะดวก และการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวตามหลักฮาลาล ในจังหวัดเชียงใหม่ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เรียงจากมากไปหาน้อย ดังนี้ ด้านการตราสินค้าฮาลาล มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.93 ด้านการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวตามหลักฮาลาล มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.89 ด้านการโฆษณา มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.84     ด้านการสนับสนุนจากรัฐบาล มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.83 และด้านการจัดการสิ่งอำนวยความสะดวก   มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.81 ตามลำดับ

  2. การโฆษณา การสนับสนุนจากรัฐบาล การตราสินค้าฮาลาล การจัดการสิ่งอำนวยความสะดวก ที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวตามหลักฮาลาล ในจังหวัดเชียงใหม่ พบว่า ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวตามหลักฮาลาล โดยรวมมากที่สุด ได้แก่ การตราสินค้าฮาลาล โดยมีค่าน้ำหนักองค์ประกอบแบบปรับมาตรฐานโดยรวมเท่ากับ 0.916 รองลงมา ได้แก่ การจัดการสิ่งอำนวยความสะดวก มีค่าน้ำหนักองค์ประกอบแบบปรับมาตรฐานโดยรวมเท่ากับ 0.810 การสนับสนุนจากรัฐบาล มีค่าน้ำหนักองค์ประกอบแบบปรับมาตรฐานโดยรวมเท่ากับ 0.642 โดย ที่การโฆษณา มีค่าน้ำหนักองค์ประกอบแบบปรับมาตรฐานโดยรวมเท่ากับ 0.225 ตามลำดับ และเมื่อพิจารณาอิทธิพลโดยอ้อม พบว่าปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวตามหลักฮาลาลโดยอ้อมสูงที่สุด ได้แก่ การตราสินค้าฮาลาล โดยมีค่าน้ำหนักองค์ประกอบแบบปรับมาตรฐานโดยรวมเท่ากับ 0.806 รองลงมา ได้แก่ การสนับสนุนจากรัฐบาล มีค่าน้ำหนักองค์ประกอบแบบปรับมาตรฐานโดยรวมเท่ากับ 0.566 และการโฆษณา โดยมีค่าเท่ากับ 0.215 ตามลำดับ โดยที่ไม่มีอิทธิพลทางอ้อมส่งผ่านการจัดการสิ่งอำนวยความสะดวกแต่อย่างใด

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
อารีย์ อ., แจ่มจำรัส ท., & คงเหลือ ด. (2020). บุพปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ตามหลักฮาลาลในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(10), 5802–5820. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/226095
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จิราวดี รัตนไพฑูรย์ชัย. (2556). ตลาดท่องเที่ยวมุสลิม โอกาสของไทยภายใต้ AEC: 2556. เรียกใช้เมื่อ 20 เมษายน 2561 จาก https://fic.nfi.or.th/foodindustry_FTA_Guru_view_detail.php?smid=1111

ชูสิทธิ์ ชูชาติ. (2553). คู่มือการท่องเที่ยวในมิติเศรษฐกิจพอเพียง. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). รวมบทความวารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทย-นานาชาติ ปี พ.ศ.2550. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวไทย.

นวฤทธิ์ อัคควรกิจ. (2551). กลยุทธ์การสร้างสรรค์งานโฆษณา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

วิภาวัลย์ วรพุฒิพงค์. (2561). ผุดฮาร์โมไนซ์ รร.ฮาลาลในเชียงใหม่. เรียกใช้เมื่อ 11 เมษายน 2561 จาก https://www.thansettakij.com/business/tourism?utm_source=menu_header&utm_medium=internal_referral

วิรัช ลภิรัตนกุล. (2553). การประชาสัมพันธ์ (พิมพ์ครั้งที่ 12 ฉบับสมบูรณ์). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศราวุฒิ อารีย์. (2559). การท่องเที่ยวฮาลาลและศักยภาพของไทย. เรียกใช้เมื่อ 25 เมษายน 2561 จาก https://www.halal.or.th/stbook

สถาบันฮาลาล มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. (2560). ภาพรวมของอุตสาหกรรมฮาลาลในประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 5 กรกฎาคม 2561 จาก https://www.halinst.psu.ac.th.

สำนักข่าวมุสลิมไทยโพสต์. (2559). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเพื่อตอบสนองความต้องการของชาวมุสลิม. เรียกใช้เมื่อ 10 เมษายน 2561 จาก https://news.muslimthaipost.com

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2555). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับ ที่ 11 (พ.ศ.2555 - 2559). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

อุมาพร บึงมุม. (2559). การจัดสรรเงินงบประมาณสำหรับอาหารฮาลาล. กรุงเทพมหานคร: สำนักงบประมาณของรัฐสภา.

Cochran, W. C. (1963). Sampling Techniques. New York: John Wiley & Sons.

Nursanty, E. (2013). Halal Tourism, New Product in Islamic Leisure Tourism and Architecture. In Degree Program in Tourism. University of Applied Sciences.