การพัฒนาศักยภาพชุมชนต้นแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์ บนฐานภูมิปัญญาอาหารพื้นถิ่นในตำบลโคกกลอย อำเภอตะกั่วทุ่ง จังหวัดพังงา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
วิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาเกี่ยวกับพัฒนาช่องทางการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานอาหารพื้นถิ่น สู่นักท่องเที่ยวเป้าหมาย เพื่อศึกษาเกี่ยวกับพัฒนาผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานภูมิปัญญาอาหารพื้นถิ่น และเพื่อศึกษาเกี่ยวกับพัฒนาศักยภาพชุมชนต้นแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานภูมิปัญญาอาหารพื้นถิ่น ตำบลโคกกลอย อำเภอตะกั่วทุ่ง จังหวัดพังงา เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน กลุ่มตัวอย่างเป็นกลุ่มผู้นำชุมชน ผู้ประกอบการ และประชาชนในชุมชน จำนวน 30 คน เพื่อสัมภาษณ์เชิงลึก และเก็บข้อมูลตัวอย่างนักท่องเที่ยว โดยใช้แบบสอบถาม เพื่อการวิจัยเชิงปริมาณ จำนวน 397 คน ผลการวิจัยพบว่า ช่องทางการตลาด ประกอบด้วย 3 กลยุทธ์ คือ 1) สร้างอาชีพ ยกระดับช่องทางการตลาดท่องเที่ยว โดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานอาหารพื้นถิ่น 2) พัฒนาคน และ 3) พัฒนาผลิตภัณฑ์และช่องทางการตลาด ผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวโดยชุมชน คือ แคลเซียมธรรมชาติ และน้ำสับปะรด ศักยภาพเพื่อเป็นชุมชนต้นแบบในการท่องเที่ยว ภาพรวมอยู่ในระดับ ดีเยี่ยม ความคาดหวังและความเป็นจริงของนักท่องเที่ยวพบว่า ผู้ให้ข้อมูลมีความพึงพอใจในภาพรวมเพิ่มขึ้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความจะต้องผ่านการพิจารณายอมรับให้ตีพิมพ์ได้โดยกองบรรณาธิการของวารสารการจัดการ คณะวิทยาการ มหาวิทยาลัยราชภัฎลำปาง และได้รับการตรวจอ่านโดยผู้ทรงคุณวุฒิ(Peer review) และผู้เขียนบทความต้องปรับปรุงตามข้อเสนอแนะหากมีก่อนตีพิมพ์ บทความที่ไม่ผ่านการพิจารณา กองบรรณาธิการจะแจ้งให้ทราบผลการพิจารณา แต่จะไม่ส่งต้นฉบับคืนผู้เขียน
วารสารวิทยาการจัดการสมัยใหม่ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง ตีพิมพ์เผยแพร่ทั้งฉบับพิมพ์และฉบับออนไลน์ เราอนุญาตให้นำบทความไปใช้ประโยชน์ทางวิชาการได้ ภายใต้ขอบเขตของกฏหมายลิขสิทธิ์
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2563). ประชุมหารือและสังเกตการณ์การจัดประกวด “The 47th Japan Marching Band Association National Championship” และการบริหารจัดการแหล่งเรียนรู้ทางวัฒนธรรมของประเทศญี่ปุ่น ณ กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น. http://www.culture.go.th/culture_th/ewt_news.php?nid=4686&filename=index
กิติพงษ์ ปันป่า. (2563). รายงานผลการประเมินตนเอง. วิทยาลัยอาชีวศึกษาเชียงราย สถาบันการอาชีวศึกษาภาคเหนือ 2 สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษากระทรวงศึกษาธิการ.
ขวัญฤทัย เดชทองคํา. (2564). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์สู่ความยั่งยืนของธุรกิจภายใต้วิกฤติโควิด 19. วาสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 17(2), 1-18.
จิตปราณี อึ้งวิฑูรสถิตย์. (2565). ความคาดหวังของประชาชนที่มีต่อการให้บริการของเทศบาลตำบลบางใหญ่อำเภอบางใหญ่ จังหวัดนนทบุรี. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 12(1),18-32.
ธนิกานต์ ศรีจันทร์ และ เสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. (2563). ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี กับการพัฒนาประเทศไทย. Journal of Modern Learning Development, 18(2), 413-435.
เบญจวรรณ กิตติจารุกร. (2556). ศักยภาพชุมชนในการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ กรณีศึกษาชุมชนสมุทรเจดีย์ ตำบลปากน้ำ อำเภอเมือง จังหวัดระยอง [วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระครูโพธิสุวรรณคุณ. (2561). ทุนทางสังคม : แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีชุมชนของชุมชน. มูลนิธิบูรณะชนบทแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์.
ลดาวัลย์ เจริญศิริ และ เตือนใจ ดลประสิทธิ์. (2564). บทบาทครูในยุคดิจิทัลของโรงเรียนสังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 12(1), 199–207.
วรรณวิมล ภู่นาค. (2557). ศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีศึกษาตลาดนํ้าอัมพวา. วารสารบริการวิชาการ มหาวิทยาลัยสงขลา, 26(1), 63-74.
สำนักบริหารยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัดภาคใต้ฝั่งอันดามัน. (2560). สภาพทั่วไปของจังหวัดพังงา. http://www.osmsouth-w.moi.go.th/osm-introduce.php?url=phang-nga-general&l=th
สิรินภา จงเกษกรณ์ และ กนกกานต์ แก้วนุช. (2564). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของคนในชุมชนกลุ่มเจเนอเรชั่นวาย ในการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ย่านเมืองเก่าภูเก็ต. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 17(2), 20-40.
สิรินภา สินตระการผล. (2565). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของหัวหน้าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการปฏิบัติงานของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินบริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน). วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 12(1), 1-17.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรส่งคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1-24.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2559, 23 มิถุนายน). การท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อชุมชนและท้องถิ่น [เอกสารนำเสนอ]. ใน รายงานสืบเนื่องการประชุมวิชาการระดับชาติสหวิทยาการเอเชียอาคเนย์ ครั้งที่ 3 (หน้า 123-130). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์
สุถี เสริฐศรี. (2557). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชนคลองโคน อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสงคราม [วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว]. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
สุนันทา จันทร์ชูกลิ่น และ เตือนใจ ดลประสิทธิ์. (2564). การบริหารงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมของโรงเรียนขนาดใหญ่พิเศษสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกกรุงเทพมหานคร. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 12(1), 70-82.
Stoner, J.A.F., & Freeman, R.E. (1992). Management (5th ed.). London: Prentice Hall International.
