การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรชุมชนเกษตรตำบลห้วยทราย อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์ 1) ศึกษาศักยภาพของชุมชนเกษตรตำบลห้วยทรายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตร 2)ศึกษาระดับความพึงพอใจด้านศักยภาพของชุมชนเกษตรตำบลห้วยทรายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตรและ 3) เพื่อหาแนวทางการพัฒนาศักยภาพภาคการเกษตรของชุมชนตำบลห้วยทรายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างยั่งยืน การศึกษาครั้งนี้ได้ดำเนินการวิจัยแบบผสมผสาน ทั้งเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ ซึ่งงานวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้ศึกษาศักยภาพของชุมชนเกษตรกร ศึกษาข้อมูลจากภาคเอกสาร ลงสำรวจพื้นที่กรณีศึกษาด้วยวิธีการวิเคราะห์ SWOT และการวิจัยเชิงปริมาณ เพื่อศึกษาระดับความพึงพอใจด้านศักยภาพของชุมชนเกษตรตำบลห้วยทรายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตร โดยใช้กลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง คือ กลุ่มตัวอย่างนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่ จำนวน 120 คน โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูลคือสถิติพรรณนา โดยการวิเคราะห์ด้วยการแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เพื่อบรรยายข้อมูลเชิงพรรณนา
ผลการศึกษาพบว่า ศักยภาพของชุมชนเกษตรตำบลห้วยทรายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตร มีจุดแข็งและโอกาส พบว่า พื้นที่ตั้งมีสภาพอากาศที่ดี มีความสวยงามของวิวธรรมชาติ และมีความเป็นส่วนตัวความเงียบสงบ กลุ่มท่องเที่ยวเชิงเกษตรมีสมาชิกที่มีความเชี่ยวชาญในด้านการผลิต การตลาด มีหน่วยงานและสถาบันการศึกษาเข้ามาช่วยสนับสนุนในด้านการจัดการ มีการจัดการขั้นตอนในการผลิตสินค้าเกษตรที่ครบวงจร เน้นการทำเกษตรอินทรีย์โดยไม่มีการใช้สารเคมีในทุกขั้นตอนการผลิต ส่วนจุดอ่อนและอุปสรรค พบว่า พื้นที่ยังมีเส้นทางในการเดินทางค่อนข้างซับซ้อน ไม่มีป้ายบอกทางหรือพิกัดที่ชัดเจน อีกทั้งการมีส่วนร่วมของคนในชุมชนยังมีน้อย ยังขาดความรู้ในด้านการจัดการวางแผนกิจกรรม ด้านการจัดการด้านความปลอดภัยกรณีเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน ตลอดจนขาดการประชาสัมพันธ์ทางด้านการตลาด และสภาพอากาศส่งผลต่อฤดูกาลท่องเที่ยว
ผลการศึกษาระดับความพึงพอใจด้านศักยภาพของชุมชนเกษตรห้วยทรายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตร พบว่า ภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อวิเคราะห์รายมิติ นอกจากนี้ผลการศึกษารายมิติ พบว่า ด้านศักยภาพการให้บริการของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรอยู่ในระดับมากที่สุด รองลงมาคือ ด้านศักยภาพการรองรับของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรอยู่ในระดับมาก ด้านศักยภาพการบริหารจัดการของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรอยู่ในระดับปานกลาง ด้านศักยภาพการดึงดูดใจของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรอยู่ในระดับน้อย และด้านศักยภาพการจัดการตลาดของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรอยู่ในระดับน้อยที่สุด
ผลการศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพภาคการเกษตรของชุมชนตำบลห้วยทรายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างยั่งยืน ควรเริ่มจากการพัฒนาด้านการตลาด เป็นลำดับแรก แล้วจึงนำข้อมูลไปสู่การประชาสัมพันธ์กิจกรรมหรือประเด็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนซึ่งมีเอกลักษณ์ หรืออัตลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจมากน้อยเพียงใด จากนั้นจัดทำกิจกรรมเพิ่มศักยภาพการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว เพิ่มศักยภาพการให้บริการ ในระดับของการสร้างความประทับใจในแหล่งท่องเที่ยวและการบริการ โดยเฉพาะจุดเด่นที่สำคัญของแหล่งท่องเที่ยว อาหาร การบริการห้องพัก เป็นต้น จนลูกค้ารู้สึกถึง ความประทับใจและอยากหวนกลับมาอีกครั้ง
Article Details
บทความจะต้องผ่านการพิจารณายอมรับให้ตีพิมพ์ได้โดยกองบรรณาธิการของวารสารการจัดการ คณะวิทยาการ มหาวิทยาลัยราชภัฎลำปาง และได้รับการตรวจอ่านโดยผู้ทรงคุณวุฒิ(Peer review) และผู้เขียนบทความต้องปรับปรุงตามข้อเสนอแนะหากมีก่อนตีพิมพ์ บทความที่ไม่ผ่านการพิจารณา กองบรรณาธิการจะแจ้งให้ทราบผลการพิจารณา แต่จะไม่ส่งต้นฉบับคืนผู้เขียน
วารสารวิทยาการจัดการสมัยใหม่ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง ตีพิมพ์เผยแพร่ทั้งฉบับพิมพ์และฉบับออนไลน์ เราอนุญาตให้นำบทความไปใช้ประโยชน์ทางวิชาการได้ ภายใต้ขอบเขตของกฏหมายลิขสิทธิ์
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา สุระ. (2556). การวิจัยเพื่อพัฒนาต้นแบบการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของท้องถิ่นจังหวัดเชียงใหม่ ปีที่ 3. สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ (วช.).
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2556). การศึกษาสถานการณ์และโอกาสการส่งเสริมตลาดการท่องเที่ยวกลุ่ม
นิเวศและผจญภัย. [ออนไลน์]. จาก http://etatjournal.com/web/menu-
download- zone/menu-dl-executive-summary/484-2555-dl-eco-adventure-ex-sum.
เกษราพร ทิราวงศ์ และอำนวยพร ใหญ่ยิ่ง. (2554). การศึกษาการพัฒนาศักยภาพชุมชนบ้านแม่แรม ตำบลเตาปูน อำเภอสอง จังหวัดแพร่ ด้วยการท่องเที่ยวเชิงนิเวศเพื่อสร้างความเข้มแข็งของชุมชนอย่างยั่งยืน. รายงานผลการวิจัยมหาวิทยาลัยแม่โจ้. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2548). วิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว. [ออนไลน์]. จาก https://www.mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=8404
จิตตินันท์ เดชะคุปต์. (2551). เจตคติและความพึงพอใจในการบริการ. เอกสารการสอนชุดวิชาจิตวิทยาการบริการ หน่วยที่ 8-15. (พิมพ์ครั้งที่ 12). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ดรุณ ไกรศรี. (2554). แนวคิดและทฤษฏีศักยภาพของบุคคล. จุลสารการท่องเที่ยว: กรุงเทพมหานคร.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2555). การจัดการด้านการตลาดอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. นนทบุรี: เฟริ์นข้าหลวง พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ปัทมา สารสุข. (2558). แนวทางการพัฒนาการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวเชิงเกษตร จังหวัดนครนายก. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา. 418-424.
ประชัย ศรีจามร. (2549). การมีส่วนร่วมของประชาชนต่อการปลูกป่าภาครัฐ กรณีศึกษาตำบลป่าอ้อ
ดอนชัย อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย. ภาคนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิต
และคุณภาพ.
พิมพา หิรัญกิตติ และคณะ (2557). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของนักท่องเที่ยวชาวไทย. สุทธิปริทัศน์. 28(88) :362-384.
มงคล ด่านธานินทร์. (2541). เศรษฐกิจชุมชนเชิงระบบ: หลักการและแนวการปฏิบัติในเศรษฐกิจชุมชนพึ่งตนเอง: แนวความคิดและยุทธศาสตร์. กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย กรมการปกครอง.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และภาคภูมิ ภัควิภาส. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของชุมชนบนพื้นที่สูง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารปัญญาภิวัฒน์. 8 (1).
-72.
รำไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2544). เอกสารบทความ เรื่องทรัพยากรการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กองอนุรักษ์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
วินิจ วีรยางกูร. (2532). การจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: ภาควิชาบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2536). สรุปปัญหาและการป้องกันแก้ไขผลกระทบของการท่องเที่ยวต่อ สิ่งแวดล้อม.
กรุงเทพมหานคร.
วีระศักดิ์ สมยานะ. (2558). แผนกลยุทธ์การเพิ่มขีดความสามารถในการจัดการทรัพยากรธรรมชาติของชุมชนจังหวัดเชียงใหม่ ภายใต้กรอกประชาคมอาเซียน ปีที่ 2. สำนักงานคณะกรรมการการการวิจัยแห่งชาติ.
สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย. (2535). รายงานฉบับสมบูรณ์การศึกษาขีดความสามารถในการรองรับการพัฒนาการท่องเที่ยวของเกาะพีพี. กรุงเทพมหานคร: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
สายใจ ทันการ (2558) การวิจัยและพัฒนาการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวจังหวัดบุรีรัมย์ด้วยระบบสารสนเทศ ภูมิศาสตร์. โครงงานวิจัยนี้ได้รับการสนับสนุนจากสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
สำนักพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวกรมการท่องเที่ยว. (2557). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร. กรุงเทพมหานคร.
สุเมธ ตันติเวชกุล. (2543). ใต้เบื้องพระยุคลบาท. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มติชน.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2553). การท่องเที่ยวโดยชุมชน
(COMMUNITY - BASED TOURISM). [ออนไลน์]. จาก http://www.
DASTA.OR.TH/TH/%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%9A%E0% B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%
AD%E0%B8%9E%E0%B8%97/ITEM/674-674
World Tourism Organization. (1999). Tourism 2020 Vision: A New Forecast. Executive Summary Updated.