ความท้าทายผู้นำในการบริหารจัดการภัยพิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น : กรณีศึกษามหาอุทกภัย

ผู้แต่ง

  • อนุชา ลาวงค์ คณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0002-4033-430X
  • วาริธ ราศรี สาขาวิชาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0003-0648-6489
  • นุจรี ใจประนบ สาขาวิชาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0002-0162-4021
  • บัญชา พุฒิวนากุล สาขาวิชาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0003-0205-1226

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2022.143

คำสำคัญ:

ความท้าทายผู้นำ; , การบริหารการจัดการกับภัยพิบัติ; , การจัดการอุทกภัย; , องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

บทคัดย่อ

แนวคิดการบริหารจัดการเชิงบูรณาการ โดยนำแนวคิดทฤษฎีต่างๆ มาประยุกต์ใช้กับการจัดการภัยพิบัติได้และสามารถปรับแนวทางการปฏิบัติติงานด้านภัยพิบัติให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงกับกระแสโลกและภัยพิบัติที่ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น, จะเห็นได้ว่าการบริหารจัดการภัยพิบัติในปัจจุบันจึงควรปรับเปลี่ยนจากแนวทางการปฏิบัติแบบเดิมให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงเพื่อการบริหารจัดการที่ดีมากยิ่งขึ้น โดยใช้เทคโนโลยีเข้ามามีส่วนในการบริหารจัดการ ดังนั้นบทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการบริหารจัดการภัยพิบัติของผู้นำในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และศึกษาข้อเสนอแนะวิธีการแก้ไขปัญหา : กรณีศึกษามหาอุทกภัย ได้ศึกษาจากเอกสารแหล่งข้อมูลที่เชิงประจักษ์ในอดีตและปัจจุบัน ถูกนำมาใช้ในการศึกษาและอภิปรายด้วยวิธีการวิเคราะห์ การสังเคราะห์ข้อมูล ผลการศึกษาพบว่า (1) แนวทางการบริหารจัดการภัยพิบัติของผู้นำในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: กรณีศึกษามหาอุทกภัย พบว่า แนวทางการบริหารจัดการภัยพิบัติ ควรเป็นแผนปฏิบัติงานเชิงรุกและจะต้องปฏิบัติได้ทันที คือแผนปฏิบัติการรับมือภัยพิบัติของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น โดยกำหนดให้หน่วยงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นนำไปบริหารจัดการบนความท้าทายของผู้นำในภาวะวิกฤตที่เผชิญ 2 แผนงาน คือ (1.1) ก่อนเกิดเหตุจะต้องมีการรับมือภัยพิบัติโดยอาศัยความเข้าใจแบบมีส่วนร่วมทั้งภาครัฐและหน่วยงานภายนอก ได้แก่ มีการจัดการแบบยุทธศาสตร์แผนรับมือน้ำท่วมโดยเฉพาะ การปรับกระบวนการและสร้างแนวรับมือแบบมีส่วนร่วมกับชุมชน การบริหารบนภาวะความผันผวน การเข้าช่วยเหลือผู้ประสบภัยโดยเร็ว และ (1.2) หลังเกิดเหตุจะต้องมีการแก้ไขและควบคุมความผันผวน จากปัจจัยปัญหาด้านเทคโนโลยี ด้านปัญหาทรัพยากรพลังงานลดน้อยลง ด้านปัญหาสังคมและขยายตัวเมืองเพิ่มสูงขึ้น ปัญหาอาชีพและแรงงาน ความท้าทายเป็นความเสี่ยงที่ผู้นำจะต้องมีการกำกับ ติดตามแผนการรับมือภัยพิบัติอย่างต่อเนื่อง (2) ข้อเสนอแนะและวิธีการแก้ไขปัญหา โดยนำแผนการแจ้งเตือน และแบบฝึกซ้อมรับมือภัยพิบัตินำมาปฏิบัติ แบ่งออกเป็นแผนการรับมือ 3 ระยะ (4F-3F-4F) จากการศึกษานำมาขับเคลื่อนการวางแผน ดำเนินงาน การสื่อสาร การติดตามประเมินผลในการแก้ไขปัญหาในระยะยาว โดยอาศัยการมีส่วนร่วมและรับฟังข้อเสนอแนะในการรับมือภัยพิบัติของทุกฝ่าย เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบความเสียหายอย่างเป็นระบบ

References

กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย. (2557). การลดความเสี่ยงจากภัยพิบัติสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ : กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย.

กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย. (2559). หนังสือคำศัพท์ด้านการบริหารจัดการความเสี่ยงจากภัยพิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย.

กฤชวรรธน์ โล่วัชรินทร์. (2564). รัฐประศาสนศาสตร์ แนวคิดเพื่อการจัดการปกครองสาธารณะในศตวรรษที่ 21. ขอนแก่น : วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

คณะกรรมการป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยแห่งชาติ. (2565). แผนการป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยแห่งชาติ พ.ศ. 2564 – 2570. [Online] https://dmcrth.dmcr.go.th/attachment/dw/download.php?WP=nKq4MUNjoGy3ZHkCoMOahKGtnJg4WaN4oGA3A0j1oH9axUF5nrO4MNo7o3Qo7o3Q

ไชยนันท์ ปัญญาศิริ. (2563). แนวคิดร่วมสมัยทางการจัดการสาธารณะ : การวิเคราะห์เชิงเปรียบเทียบและการประยุกต์ใช้. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : ธรรมนิติ เพรส.

ณฐภัทร อินทรปรีดา,ประสาร มาลากุล ณ อยุธยา และผ่องพรรณ เกิดพิทักษ์. (2565). ภาวะผู้น าการปรับเปลี่ยนเพื่อเสริมสร้างการบริหารจัดการงานในโลกแห่งความผันผวน. Ratchaphruek Journal. 20 (2), 16-28. DOI: 10.14456/rpjnrru.2022.2

ทศพล อัครพงษ์ ไพบูลย์, เพ็ญศรี ฉิรินัง, อรุณ รักธรรม, และสมพรเฟื่อง จันทร์. (2563). การบูรณาการการจัดการภัยพิบัติในยุค 4.0. วารสาร นวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 8(3), 14-23.

ปัณณพงศ์ วงศ์ณาศรี. (2017). วิเคราะห์บริบทความท้าทายขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการบริหาร ท้องถิ่นเพื่อขับเคลื่อนนวัตกรรมท้องถิ่นในยุคไทยแลนด์ 4.0. Asian Journal of Arts and Culture, 17(1), 63-78.

สกาวเดือน พิมพิศาล และอนุชา ลาวงค์. (2558). การวางแผนกลยุทธ์และการบริหารโครงการบนพื้นฐานหลักธรรมาภิบาล. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา, 9(1), 83-92.

สถาบันพระปกเกล้า. (2563). การประหยัดจากขนาดในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและวิเคราะห์ศักยภาพการควบรวมท้องถิ่นขนาดเล็ก : รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์โครงการวิจัยเรื่อง. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.

สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2565). รายงานสถานการณ์ความปลอดภัยทางถนนประเทศไทย ปี พ.ศ.2563. ขอนแก่น : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.

Uchiyama, C., Linda Anne, S., & Tandoko, E. (2020). Climate Change Research in Asia: A knowledge synthesis of Asia-Pacific Network for Global Change Research (2013-2018). Environmental Research, 188(2),109635, DOI: 10.1016/j.envres.2020.109635

Northouse, P. G. (2016). Adaptive Leadership in Leadership: Theory and Practice. 7th edition. California: SAGE Publication.

Parween, S. & Deepak, S. (2019). Positioning the future of Human Resource Management in a VUCA World. [Online] https://www.researchgate.net/publication/333673492.

Prakongsri, P., & Santiboon, T. (2020). Effective Water Resources Management for Communities in the Chi River Basin in Thailand. Environmental Claims Journal, 32(4), 323-348.

United Nations Office for Disaster Risk Reduction. (2019). Global Assessment Report on Disaster Risk Reduction. Geneva: UNDRR.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2022-11-13

How to Cite

ลาวงค์ อ. ., ราศรี ว. ., ใจประนบ น. ., & พุฒิวนากุล บ. . (2022). ความท้าทายผู้นำในการบริหารจัดการภัยพิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น : กรณีศึกษามหาอุทกภัย. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 2(6), 217–234. https://doi.org/10.14456/iarj.2022.143