รูปแบบการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไท

ผู้แต่ง

  • บุญช่วย มหิวรรณ นักศึกษาปริญญาเอก (การจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาท้องถิ่น) คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0002-4813-5735
  • วิมลมาศ ปฐมวณิชกุล คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0001-5217-5601
  • ทิพาพร สุจารี คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0003-0411-5174

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2022.138

คำสำคัญ:

รูปแบบการจัดการความรู้; , การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม; , กลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไท

บทคัดย่อ

นโยบายส่งเสริมการท่องเที่ยวของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยปี พ.ศ. 2560-2564 ที่สอดคล้องกับนโยบายระดับชาติดังจะเห็นได้จากการส่งเสริมให้การท่องเที่ยวเป็นเครื่องมือสำคัญในการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจ สร้างงานให้กับประชาชนและเพิ่มรายได้ให้กับประเทศ ซึ่งโฮมสเตย์เป็นธุรกิจที่ให้บริการด้านที่พักและนำเที่ยวแบบสัมผัสวิถีชีวิตของคนในท้องถิ่นได้สัมผัสธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม ประเพณี ค่านิยมของชุมชนอย่างใกล้ชิด ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นปัจจัยสำคัญที่เอื้อต่อการจัดบริการธุรกิจท่องเที่ยวเชิงนิเวศ โดยการวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษารูปแบบการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไท (2) ศึกษาปัจจัยเงื่อนไขที่มีความสัมพันธ์กับรูปแบบการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไท (3) สังเคราะห์รูปแบบการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไทที่เหมาะสมกับบริบทสังคมไทย โดยใช้รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ พื้นที่ทำการวิจัยเป็นพื้นที่ที่เป็นหมู่บ้านวัฒนธรรมที่เป็นชาวผู้ไท จำนวน 8 ชุมชน ของจังหวัดร้อยเอ็ด จังหวัดกาฬสินธุ์และจังหวัดมุกดาหาร ได้มาจากการคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ ได้แก่ สถิติเชิงพรรนณา ผลการวิจัยพบว่า (1) การจัดการความรู้เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวมีการจัดการความรู้ 4 ด้าน คือ 1.1) ด้านทรัพยากรชุมชนชาวผู้ไท 1.2) ด้านการสร้างกิจกรรมและกระบวนการเรียนรู้ให้แก่นักท่องเที่ยว 1.3) ด้านการบริหารจัดการเครือข่าย และ 1.4) ด้านการบริหารจัดการรายได้และผลประโยชน์ (2) ปัจจัยเงื่อนไขที่ความสัมพันธ์กับรูปแบบการจัดการความรู้ ได้แก่ 2.1) สภาพบริบทชุมชนชาวผู้ไท 2.2) บทบาทภาวะผู้นำ 2.3) การบริหารจัดการความรู้ขององค์กร 2.4) การเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ 2.5) เครื่องมือและเทคโนโลยีที่ใช้ในการจัดการความรู้ 2.6) การได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานภาครัฐ และ 2.7) การได้รับการสนับสนุนจากนักวิชาการภายนอก และ (3) รูปแบบการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไทที่เหมาะสมกับบริบทสังคมไทย พบว่า ชุมชนชาวผู้ไทที่สามารถจัดการความรู้ได้ในระดับดี จะมีรูปแบบขั้นตอนการจัดการความรู้ ครบทั้ง 6 ขั้นตอน คือ การแสวงหาความรู้ การสร้างความรู้ การถ่ายทอดความรู้ การจัดเก็บความรู้ การใช้ความรู้ และการประเมินผลการจัดการความรู้

References

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). นโยบายและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. กรุงเทพฯ : การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

จตุพร หล้าใจ. (2550). กระบวนการเรียกร้องสิทธิการจัดการทรัพยากรธรรมชาติของชุมชนในพื้นที่ลุ่มน้ำฝาง. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ชูศักดิ์ อินทมนต์. (2562). รูปแบบการจัดการธุรกิจนวัตกรรมโฮมสเตย์ในชุมชนสำหรับนักท่องเที่ยว. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. 39(6), 85-103.

ณัฐชา ธนาภรณ์, กัญญ์พัสวี กล่อมธงเจริญ, ภูษณิศา เตชเถกิง และปรีดา ศรีนฤวรรณ. (2564). กลยุทธ์การจัดการธุรกิจโฮมสเตย์ ภายใต้สถานการณ์โควิด 19 กรณีศึกษา หมู่บ้านแม่กำปอง จังหวัดเชียงใหม่. รายงานวิจัย. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

ประภาพรรณ อุ่นอบ. (2549). หน่วยการจัดการความรู้ภาคประชาสังคม. ฝ่ายติดตามประเมินผลภายในและสังเคราะห์องค์ความรู้ โครงการวิจัยและพัฒนาชีวิตสาธารณะท้องถิ่นน่าอยู่. กรุงเทพมหานคร: พี.เอ. ลิฟวิง.

ยุวนุช ทินนะลักษณ์. (2549). ปริศนาภูมิปัญญาท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สถาบันวิถีทรรศน์.

ระชานนท์ ทวีผล. (2562). แนวทางการจัดการอัตลักษณ์โฮมสเตย์ไทย กรณีศึกษาจังหวัดเพชรบุรี และจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. 14(48), 22-33.

วิชชุดา ให้เจริญ. (2556). การจัดการท่องเที่ยวแบบโฮมสเตย์เพื่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม กรณีศึกษา : ชุมชนเกาะยาวน้อย จังหวัดพังงา. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต : มหาวิทยาลัยทักษิณ.

สงกรานต์ ถุงแก้ว. (2550). การพัฒนาศักยภาพโฮมสเตย์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวธรรมชาติ บ้านต้นเกลือ อำเภอลับแล จังหงัดอุตรดิตถ์. รายงานวิจัย. อุตรดิตถ์ : มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์.

สุภาภรณ์ ประสงค์ทัน. (2556). ทุนทางสังคมกับแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์: กรณีศึกษาชาวไทยพวน อ.ปากพลี จ.นครนายก. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 16 (1).

Meyer, M., & Zack, M. (1996). The design and implementation of information products. Sloan Management Review. 37 (3), 43 – 59.

Wiig, K. (1993). Knowledge Management Foundations. Arlington, TX: Schema Press.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2022-11-03

How to Cite

มหิวรรณ บ. ., ปฐมวณิชกุล ว. ., & สุจารี ท. . (2022). รูปแบบการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไท. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 2(6), 115–134. https://doi.org/10.14456/iarj.2022.138