Cultural Identity Revival of Nakhon Sawan Province Toward Chinese Culture City

Authors

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2025.284283

Keywords:

Cultural capital, Identity, Nakhon Sawan Province, Chinese culture city

Abstract

Background and Aims: Nakhon Sawan Province has ethnic Chinese groups living and settling down with diverse languages, cultures, and lifestyles, along with specific social changes for each group. Therefore, the potential based on cultural capital as a value gained from the process of social change enhances the value and uniqueness of a local area. This article aims to clarify the cultural identity of Nakhon Sawan Province toward Chinese culture city.

Methodology: The qualitative study was conducted using document analysis, in-depth interviews, participant observation, and learning exchanges with key informants, which were 10 Thai-Chinese group leaders, 10 scholars, and the philosophers’ community in conducting data collection for this study.

Results: The cultural identity of Nakhon Sawan Province toward Chinese cultural cities includes a learning resource for Thai-Chinese arts and culture, Chinese performing arts in 5 languages, Chinese food identity, integrated Thai-Chinese cultural tourism routes, and the use of information technology to support Chinese cultural cities.

Conclusion: In the cultural identity revival of 5 key issues affecting the management of spatial tourism and the development of Nakhon Sawan toward a Chinese cultural city effectively.

References

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). เเผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560 - 2564). กรุงเทพฯ: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

กอบชัย รักพันธุ์ และรวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี. (2557). การดำรงอยู่ของย่านตลาดในพลวัตความเปลี่ยนแปลงของเมืองเชียงใหม่. วารสารสังคมลุ่มน้ำโขง, 10(2), 197-214.

ชมพูนุท คงพุนพิน และภาวิณี เอี่ยมตระกูล. (2561). การเปลี่ยนผ่านบทบาทพื้นที่สาธารณะของประเทศไทย. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล. 26(1). 30-40.

ชลธิชา มาลาหอม. (2555). อัตลักษณ์ชุมชนรากฐานสู่การศึกษา. วารสารครุศาสตร์, 9(1),41.

ฐิติมาพร พามา และกฤตพร ห้าวเจริญ. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงของย่านตลาดล่าง จังหวัดลพบุรี. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล., 19(25), 51-68.

ณฐพงศ์ จิตรนิรัตน์. (2553). อัตลักษณ์ชุมชน : Community Identities. สงขลา: นำศิลป์โฆษณา.

ดนัย นิลสกุล และนพดล ตั้งสกุล. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลต่อสำนึกในถิ่นที่ในย่านการค้าเก่าเมืองอุบลราชธานี. วารสารสิ่งแวดล้อมสรรค์สร้างวินิจฉัย, 14(1), 44-57.

ดวงกมล เวชวงค์. (2554). กระบวนการนำเสนออัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ยวนในบริบทของการท่องเที่ยวผ่านหอวัฒนธรรมพื้นบ้านและตลาดท่าน้ำ: ศึกษากรณีชุมชนยวนตำบลต้นตาล อำเภอเสาไห้ จังหวัด สระบุรี. วารสารวิทยบริการ, 22(3), 113.

ดิเรก ปัทมสิริวัฒน์. (2551). ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญากับการสร้างสรรค์คุณค่า. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

ตุลยราศรี ประเทพ. (2558). รูปแบบผลสัมฤทธิ์การบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศแบบมีส่วนร่วม. วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

บุญศิริ สุขพร้อมสรรพ์ และศรีสุดา วงษ์ชุ่ม. (2561). การอนุรักษ์และพัฒนาชุมชนเมืองเก่าพะเยา. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 38(3), 105-126.

เบญจรงค์ ทุมปัดชา (2558) . การอนุรักษ์และพัฒนาย่านพาณิชยกรรมเก่า ชุมชนบ้านสิงห์ท่า อำเภอเมืองยโสธร จังหวัดยโสธร. วารสารวิชาการการออกแบบสิ่งแวดล้อม, 2(1), 42-59.

ภูมิ ภูติมหาตมะ. (2558). จีนย่านตลาดน้อย: ศรัทธาและเศรษฐกิจการค้าแห่งจีนสยาม. วารสารวิชาการสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 8(2), 2590-2606.

ระวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี. (2552). สถาปัตยกรรมพื้นถิ่น: การศึกษา วิจัย และการปฏิบัติวิชาชีพ สถาปัตยกรรม. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง, 8 (20), 56-66.

ศักราช ฟ้าขาว. (2554). การปรับเปลี่ยนและการธารงรักษาอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชนไทใหญ่ในจังหวัดแม่ฮ่องสอน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่

ศุภวุฒิ สายเชื้อ. (2554). ประเทศไทยกับเศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: ศูนย์สร้างสรรค์และออกแบบ.

สิริจิตต์ ปันเงิน. (2542). ความตายในทัศนะของกามูส์. เชียงใหม่ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สุจรรยา โชติช่วง. (2554). การศึกษาสภาพการพัฒนาอัตลักษณ์และเอกลักษณ์ของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพิษณุโลก เขต1. การศึกษาค้นคว้าอิสระ. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

สุภางค์ จันทวานิช. (2563). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุภาภรณ์ อัษฎมงคล. (2551). ประวัติชีวิตหญิงสามัญชนชาวจีนสามรุ่น : อุดมการณ์ครอบครัวและความเป็นจีนในสังคมไทย.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

เสริมศักดิ์ ขุนพล. (2557). การศึกษาอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมความเชื่อของชุมชนเกาะยอ. วารสารปาริชาติ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 28(3), 82-103.

อมรา พงศาพิชญ์. (2555). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม(กระบวนทัศน์และบทบาทในประชาคม). พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อินทิรา พงษ์นาค. (2557). อัตลักษณ์ชุมชนเมืองโบราณอู่ทองเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัด สุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เอี่ยม ทองดี. (2558). ทุนทางวัฒนธรรมชุมชน. วารสารวัฒนธรรมปริทรรศน์, 2 (3), 16–29.

Ashton, A.S., Limisariyapong, S., & Islam, R. (2020). The development of value perception toward cultural tourism destination: A Northeast Thailand case study. ESTEEM Journal of Social Sciences and Humanities, 20 (4), 243-252.

Downloads

Published

2025-01-12

How to Cite

Saengthong, S. ., Vongkamjan, S. ., & Jedaman, P. . (2025). Cultural Identity Revival of Nakhon Sawan Province Toward Chinese Culture City. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 5(1), 983–1002. https://doi.org/10.60027/iarj.2025.284283