The Development of Problem-solving Learning Model for Undergraduate Students in Physical Education Program, Phetchabun Rajabhat University

Authors

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2025.282312

Keywords:

Learning Management Model, Immediate Problem Solving, Physical Education Students, Bachelor of Education Program, Takraw Course

Abstract

Background and Aims: The Bachelor of Education Program in Physical Education at Phetchabun Rajabhat University, B.E. 2561, emphasizes field practice in teaching and learning management. As the researcher, a lecturer in the program has observed, most students still lack essential skills needed for professional teaching internships and future careers, such as problem-solving skills in critical situations. The objectives of this research were to: (1) examine the components of the problem-solving learning model for physical education students at Phetchabun Rajabhat University, (2) develop the problem-solving learning model for physical education students at Phetchabun Rajabhat University, and (3) compare the learning achievement before and after using the problem-solving learning model for physical education students at Phetchabun Rajabhat University.

Methodology: The sample consisted of 30 first-year students in the Bachelor of Education program, majoring in Physical Education at Phetchabun Rajabhat University. The research instruments included: 1) an interview form to assess the components of the problem-solving learning model, 2) the problem-solving learning model itself, 3) lesson plans based on the problem-solving learning model, 4) a knowledge assessment form, 5) a problem-solving skills assessment, and 6) an attitude assessment. The statistical methods used for data analysis included descriptive statistics, such as frequency, percentage, mean, and standard deviation, as well as inferential statistics, including t-tests for dependent samples.

Results: 1) The problem-solving learning model consists of five components: (1) principles of instructional design, (2) learning objectives, (3) problem-solving skills that need to be developed, (4) instructional procedures, and (5) assessment, implementation, and effects on learners. 2) The content validity index (I-CVI) of individual items ranged from 0.86 to 1.00, and the scale-level content validity index (S-CVI) for the entire model was 0.80. 3) The experimental results of using the problem-solving learning model were as follows: (1) The post-test learning achievement was significantly higher than the pre-test at the .05 level (t = 11.909, Sig = .000). (2) The efficiency of the problem-solving learning model, based on the E1/E2 index, was 96.67/90.50, which met the criterion of 80/80. (3) The overall problem-solving skills were rated as very good (M= 3.87, SD = .149). (4) The overall attitude towards the problem-solving learning model was rated as very positive (M= 4.67, SD = 0.35).

Conclusion: The research findings conclude that the problem-solving learning model for students in the Physical Education program at Phetchabun Rajabhat University has achieved teaching and learning outcomes, providing students with greater opportunities for self-directed learning.

References

เกียรติวัฒน์ วัชญากาญจน์, สุรางค์ เมรานนท์, และชาตรี เกิดธรรม. (2556). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนพลศึกษาสำหรับนักศึกษาวิชาชีพครูสาขาวิชาพลศึกษาสถาบันการพลศึกษา. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 7(3), 1-18.

จิราวัลณ์ วินาลัยวนากูล, ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์, และชมนาด วรรณพรศิริ. (2558). รูปแบบการเรียนการสอนโดยใช้ยุทธวิธีอภิปัญญาที่ส่งเสริมความสามารถในการถ่ายโยงการเรียนรู้และการแก้ปัญหาทางการพยาบาลของนิสิตพยาบาล. วารสารการพยาบาลและการศึกษา, 8(3), 114-126.

ณัฐิกานต์ รักนาค. (2552). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามแนวคิดการถ่ายโยงการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมทักษะและกระบวนการทางคณิตศาสตร์ด้านการแก้ปัญหาการให้เหตุผลและการเชื่อมโยงของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

นรินธน์ นนทมาลย์. (2560). การสำรวจคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของนิสิตมหาวิทยาลัยพะเยาตามความต้องการ ของคณาจารย์. วารสารวิชาการของสาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, 14(1), 115-127.

บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ : บริษัท. สุวีริยาสาส์น จำกัด.

แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). ราชกิจจานุเบกษา. (เล่ม 139 ตอนพิเศษ 258 ง,). ม.ป.ท.

พงษ์พันธ์ พงษ์โสภา. (2544). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ: พัฒนาศึกษา.

พนม จองเฉลิมชัย. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ ที่ส่งเสริมทักษะการแก้ปัญหาเชิงสร้างสรรค์สำหรับ นักศึกษาวิชาชีพครู. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ยศวัฒน์ เชื้อจันอัด, นพคุณ ภักดีณรงค์, และนฤมล อเนกวิทย์. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้พลศึกษาด้านทักษะปฏิบัติ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 21(2), 235-249.

วลิดา อุ่นเรือน. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ตามแนวทฤษฎีการสร้างความรู้ด้วยการปฏิสัมพันธ์ ทางสังคมร่วมกับแนวคิดการเรียนรู้ตามสภาพจริง เพื่อส่งเสริมความสามารถในการจัดการ เรียนรู้ที่เน้นความแตกต่างระหว่างบุคคลสำหรับนักศึกษาครู. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต : มหาวิทยาลัยนเรศวร.

วิจิตร หลานวงค์, ไพโรจน์ เติมเตชาติพงศ์, และนฤมล อินทร์ประสิทธิ์. (2563). กระบวนการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาเจตคติของนักเรียน ที่มีต่อการเรียนวิชาภาษาไทย : กรณีศึกษาโรงเรียนเทศบาลสวนสนุก. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 7(2), 73-85.

สมมาตร คำเพิ่มพูล (2555). การพัฒนารูปแบบการสอนศิลปะเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์และจิตสำนึกโดยจัดกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวคิดจิตตปัญญาศึกษาสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์ (กศ.ม. หลักสูตรและการสอน) มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

สุคนธ์ สินธพานนท์. (2553). นวัตกรรมการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาคุณภาพของเยาวชน. พิมพ์ครั้งที่ 4. ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : 9119 เทคนิคพริ้นติ้ง.

สุภางค์ จันทวานิช. (2547). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อารมณ์ จันทร์ลาม. (2550). ผลของการสอนการแก้โจทย์ปัญหาเศษส่วนโดยใช้กระบวนการแก้โจทย์ปัญหาของโพลยาที่มีต่อทักษะการแก้ปัญหาของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยทักษิณ.

Bourne, L. E., Jr., Edstrand, B. R., & Dominowski, R. I., (1971). The psychology of thinking. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.

Davis, L. L. (1992). Instrument review: Getting the most from a panel of experts. Applied Nursing Research, 5, 194-197.

Hamilton, R. T., Shultz, S. J., Schmitz, R. J., & Perrin, D. H. (2008). Triple-hop distance as a valid predictor of lower limb strength and power. Journal of athletic training, 43(2), 144-151.

Joyce, B., Weil, M., & Calhoun, E. (2004). Models of teaching. Boston: Allyn and Bacon.

Krulik, S., & Rudnick, J. A. (1993). Reasoning and problem solving: A handbook for elementary school teachers [Mimmeograph]. Massachusetts: Allyn and Bacon.

Downloads

Published

2025-04-12

How to Cite

Kanalit, S. ., Sriprom, S. ., & Wongsrandsrub, S. . (2025). The Development of Problem-solving Learning Model for Undergraduate Students in Physical Education Program, Phetchabun Rajabhat University. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 5(2), 1007–1024. https://doi.org/10.60027/iarj.2025.282312

Issue

Section

Articles