นวัตกรรมเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นสู่เมืองอัจฉริยะเพื่อการยกระดับคุณภาพชีวิตประชาชนในเขตการบริการของเทศบาลในพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง

Pimlada Theeramonpraneet

doi:10.14456/iarj.2023.11

Authors

Pimlada Theeramonpraneet Ph.D. Student (Public Administration), Rajabhat Maha Sarakham University, Thailand https://orcid.org/0000-0002-5469-4349

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2023.11

Keywords:

Innovation; , Smart city;, Quality of life; , Municipality

Abstract

Smart city development is an area of local communities and cities managed by the application of technological tools to increase the efficiency of government operations, reduce operational procedures, and provide public services. It is fast, reduces costs, saves energy, makes effective use of limited resources, and maximizes the benefits to the people. This is to make the people in the local community and the city comfortable and to improve the quality of life of the people in the area in every aspect. Therefore, the municipality's role in developing a smart city, Smart City, can be performed under the authority to do or should be done according to the established law, which aims to improve the quality of life of the people in their area effectively and appropriately with the local context or according to the readiness of human resources, budget, local context, and local wisdom to A city that takes advantage of technology and innovation. Therefore, the innovation for local development towards a smart city to improve the quality of life of people in the municipal service area in the lower northeastern region; (1) Intelligent public health services, (2) Infrastructure development transportation Intelligent public utility system, (3) Disaster alert system, (4) Community economic recovery to international standards, (5) Education services for all ages, (6) Life and property safety enhancement, (7) Energy conservation drive and Intelligent environment, (8) Smart state aspect.

References

กฤตเมธ บุญนุ่น (2560). นวัตกรรมทางสังคม : ความรู้สู่สังคมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. สำนักวิชาสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ. 10 (พิเศษ), 245-262.

กองทุนพัฒนานวัตกรรม. (2545). รายงานประจำปี 2545 กองทุนพัฒนานวัตกรรม (Government Pub). กรุงเทพฯ: กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสิ่งและแวดล้อม.

กองสารสนเทศภูมิศาสตร์. (2562). เมืองอัจฉริยะ. กรุงเทพฯ: กองสารสนเทศภูมิศาสตร์ สำนักยุทธศาสตร์และประเมินผล.

จิรพจน์ สังข์ทอง. (2562). ปัจจัยการบริหารที่ส่งผลต่อความสำเร็จของนวัตกรรมท้องถิ่น กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตภาคใต้. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

เชิญ ไกรนรา. (2562). นวัตกรรมการจัดการขยะมูลฝอยชุมชน และ การใช้ประโยชน์จากขยะมูลฝอยชุมชน. สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมภาคกลาง สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สศช.)

ญาณิศา เผื่อนเพาะ และ ประสพชัย พสุนนท์ (2564). นวัตกรรมเชื่อมโยงเศรษฐกิจชุมชนสู่ความยั่งยืน. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat University. 8 (2), 32-44.

ณัฏฐ์ณัชชา ไชยประเสริฐ. (2565). บทบาทท้องถิ่นกับการบริหารจัดการเมืองแบบ Smart City. วารสาร มจร. บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 8 (1), 71-84

ณัฐวุฒิ ว่องทรัพย์ทวี, สมยศ อวเกียรติ และสานิต ศิริวิศิษฐ์กุล. (2564). ตัวแบบปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีผลต่อการบริหารองค์กรนวัตกรรมขององค์กรธุรกิจค้าปลีกแห่งหนึ่ง. วารสารวิชาการอุตสาหกรรมศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 15 (1), 58-74.

ธวัชชัย กรรณิการ์. (2559). ภารกิจการจัดการศึกษาของเทศบาลนคร. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

นิภาพรรณ เจนสันติกุล. (2563). เมืองอัจฉริยะ : ความหมายและข้อควรพิจารณาสำหรับการพัฒนาเมือง.วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล. 7 (1), 3-20.

ยงยุทธ บุราสิทธิ์ (2556). ชุมชนคนอีสานกับปัญหาความเหลื่อมล้ำทางสังคมในกรุงเทพมหานคร : กรณีศึกษาชุมชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร. วารสารภาษาและวัฒนธรรม. 32 (1), 67-92.

ราชกิจจานุเบกษา. (2560). ประกาศคณะกรรมการนโยบายการบริหารงานจังหวัดและกลุ่มจังหวัดแบบบูรณาการ เรื่อง การจัดตั้งกลุ่มจังหวัดและก าหนดจังหวัดที่ เป็นศูนย์ปฏิบัติการของกลุ่มจังหวัด (ฉบับที่ 3). เล่ม134 ตอนพิเศษ 281 ง 17 พฤศจิกายน 2560. น.15

วัชรินทร์ อินทพรหม, วณิฎา แช่มลําเจียก, พัลมล สินหนัง, รวิกานต์อํานวย และเฉิ่นถิบิ๊กถาว. (2558). รูปแบบ และโครงสร้างการปกครองท้องถิ่นเปรียบเทียบไทยกับเวียดนาม. วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร. 10 (1), 188-205.

ศิวะนันท์ ศิวพิทักษ์ (2563). ทฤษฎีนวัตกรรม. วารสารเซนต์จอห์น, 23 (32), 251-265.

ศุภกร ลิ้มคุณธรรมโม, กอบชัย เมฆดี, บุญเชิด ศิริยศ, วรรณวิมล บุญญพงษ์, สุตาภัทร จันทร์ประเสริฐ, พรเทพ แก้วเชื้อ, ศิรินยา แตงอ่อน, วัลลภาภรณ์ เล้าสกุล, จิราวรรณ คงคล้าย และ เฉลิมชัย กิตติศักดิ์นาวิน. (2559). นวัตกรรมกระบวนการฝึกอบรมที่มีผลต่อประสิทธิผลการดําเนินงานในธุรกิจขายตรงแบบหลายชั้น. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 14 (1), 143-152.

สถาบันพระปกเกล้า. (2562). รายงานสถานการณ์การกระจายอำนาจ : บทสำรวจรายงานเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ประจำปี พ.ศ. 2562. วิทยาลัยการพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า

สถาพระปกเกล้า. (2562). รายงานสถานการณ์ การกระจายอำนาจ ประจำปี พ.ศ. 2562: บทสำรวจการพัฒนาเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น.

สมนึก เอื้อจิระพงษ์พันธ์, พักตร์ผจง วัฒนสินธุ์, อัจฉรา จันทร์ฉาย และ ประกอบ คุปรัตน์. (2553). นวัตกรรม: ความหมาย ประเภท และความสำคัญต่อการเป็นผู้ประกอบการ. วารสารบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 33 (128), 49-65.

สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2542). พระราชบัญญัติกำหนดและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 116/ตอนที่ 114 ก/หน้า 48/17 พฤศจิกายน 2542.

สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2553). การจัดการนวัตกรรมสำหรับผู้บริหาร (Innovation Management for Executives (IMEs). กรุงเทพฯ: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ.

สำนักงานบริหารยุทธศาสตร์ กลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1, (2565). ข้อมูลทั่วไปกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1. Retrieved on 2 October 2022 from: http://www.osmnortheast-s1.moi.go.th/about2.php.

สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. (2563). ดีป้า ร่วมมือ สถ. ขับเคลื่อนการพัฒนาเมืองน่าอยู่อัจฉริยะ พร้อมเปิดโอกาสให้ประชาชน-ท้องถิ่นมีส่วนร่วม หวังผลักดันให้เกิดการพัฒนาอย่างเป็นรูปธรรมและยั่งยืน. Retrieved on 2 October 2022 from: https://www.depa.or.th/th/article-view/20200702_01.

สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจและดิจิทัล. (2564). การส่งเสริมเมืองอัจฉริยะ. สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจและดิจิทัล.

สำนักพัฒนานวัตกรรมชุมชนจัดการความรู้และสื่อสาร (2563). นวัตกรรมชุมชนท้องถิ่นจัดการตนเอง. สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน.

สุชาต อุดมโสภกิจ (2554). นวัตกรรมเขียว เพื่อชีวิต สังคมและเศรษฐกิจไทย. ศูนย์คาดการณ์เทคโนโลยีเอเปค. สำนักงานคณะกรรมการนโยบายวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและนวัตกรรมแห่งชาติ (สวทน.)

สุเทพ รักษาพล และภักดี โพธิ์สิงห์. (2564). นโยบายการส่งเสริมเมืองอัจฉริยะเพื่อลดความเหลื่อมล้ำในสังคม. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น. 5 (3), 143-160.

Drucker, Peter F. (1985). Innovation and Entrepreneurship. London: Harper Collins.

Engineering Today. (2022). What is a Smart City and how does it happen? Retrieved on October 12, 2022, from: https://www.engineeringtoday.net/เมืองอัจฉริยะ-smart-city-คืออะไร/

European Parliamentary. (2014). Mapping Smart Cities in the EU. Brussels: European Union.

Herkema, S. (2003). A Complex Adaptive Perspective on Learning within Innovation Projects. The Learning Organization, 10 (6), 340- 346

Kosowatz, J., (2020). Top 10 Growing Smart Cities. Retrieved October 6, 2022, from: https://www.asme.org/topics-resources/content/top-10-growing-smart-cities

Marina, D.P. (2007). The Role of Knowledge Management in Innovation. Journal of Knowledge Management, 11 (4), 20-29.

The Chapt. (2565). What is Smart City? A livable city with modern technology and innovation. Retrieved October 15, 2022, from: https://thechapt.com/smart-city/.