นาฏศิลป์ไทยสร้างสรรค์ชุด กากนาสูรทรงเครื่อง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประวัติความเป็นมาและอัตลักษณ์ของนางกากนาสูร และเพื่อออกแบบนาฏศิลป์ไทยและสร้างสรรค์การแสดงประเภทรำเดี่ยว ชุดกากนาสูรทรงเครื่อง เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพและเชิงสร้างสรรค์ โดยผู้วิจัยได้ รวบรวมข้อมูลจากเอกสาร งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง และการสัมภาษณ์ศิลปินแห่งชาติรวมถึงผู้เชี่ยวชาญด้านนาฏศิลป์จำนวน 7 ท่าน จากนั้นจึงนำข้อมูล มาวิเคราะห์ สังเคราะห์ และสร้างสรรค์ผลงาน เพื่อนำเสนอในรูปแบบของงานวิจัยสร้างสรรค์ ผลการวิจัยพบว่า 1) นางกากนาสูรเป็นตัวละครสำคัญในบทพระราชนิพนธ์เรื่องรามเกียรติ์ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ซึ่งมีอัตลักษณ์โดดเด่นทั้งในด้านรูปลักษณ์และพฤติกรรม เป็นนางยักษ์ มีลักษณะโดดเด่นคือกายสีม่วงแก่ ปากลักษณะคล้ายกา และมีฤทธิ์แปลงร่างเป็นกาใหญ่ได้ นางมีบทบาทสำคัญในโครงเรื่องผ่านความซื่อสัตย์ภักดีต่อทศกัณฐ์ ซึ่งนำไปสู่การกำเนิดนางสีดาและเป็นชนวนของสงครามกรุงลงกา 2) ผลงานสร้างสรรค์ชุด “กากนาสูรทรงเครื่อง” ได้รับการออกแบบตามรูปแบบโขนโรงใน โดยใช้ทักษะการแสดงบทนางยักษ์เป็นพื้นฐานในการประดิษฐ์ท่ารำ ซึ่งสร้างสรรค์จากหลักการ 3 ประการ: การใช้จินตนาการ การตีบทผสมผสานท่าทางธรรมชาติ และการนำท่ารำเก่ามาพัฒนาใหม่ ผลงานนี้สะท้อนการประยุกต์นาฏศิลป์ไทยตามแนวคิดการอนุรักษ์และสร้างสรรค์ ได้รับการรับรองจากผู้เชี่ยวชาญว่ามีความถูกต้องตามหลักจารีตนาฏศิลป์และมีคุณค่าเชิงการแสดง สามารถใช้เป็นแบบอย่างในการสร้างสรรค์ผลงานตัวละครประเภทนางยักษ์ต่อไปได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Chantana, I. (2011). The art of dance choreography: Creative Thai dance. Faculty of Fine and Applied Arts, Thammasat University.
Chaturot, M. (1984). Study of Thai dance. Aksorn Siam Printing.
Funfueang, S. (2005). Illustrations and biographies of Ramakien characters. OS Printing House.
Kalyanapong, A., Tussanai, P., Assavirulhakarn, P. & Sriworapot, B. (n.d.). Khon Sala Chalermkrung. Daoruek Communication.
Kongthaworn, K. (2019). Choreography of Long Song Thon Suharanakong: Royal tradition dance. Journal of Research and Development, Suan Sunandha Rajabhat University, 7(3), 32-44. https://doi.org/10. 36217/ssru.rd.2019.006
Kunkaew, A. (2019). New Approaches in Educational Measurement and Evaluation (3rd ed.). Chulalongkorn University Press.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. Archives of Psychology, 22(140), 1-55. https://doi.org/10.1037/10834-000
Phayomyaem, S. (2005). Pictures and history of Ramakian characters. O. S. Printing House.
Sammabut, P. (1995). Concepts for creating the dance form “Serng”. Office of Academic Promotion, Udon Thani Rajabhat Institute.
Sriworapot, B. & Nakasawat, S. (2018). Khon: National cultural heritage. Department of Cultural Promotion.
Suntaranont, C. (2007). The study and development of knowledge regarding the standing costume of Khon and Lakhon Ram. Department of Fine Arts.
Thapthimhin, N. (2018). Bathing Lord Shiva. Bunditpatanasilpa Institute.
Thongkhamsuk, P. (2002). Analysis of the teacher model and knowledge transmission of Thai dance master Chaloey Sukhawanit. Dok Bia Printing.
Thongkhamsuk, P. (2004). Master Chamriang Phutpradab: National artist and traditional Thai dance teacher model. Dok Bia Printing.
Thongnim, T. (2012). Khon. OS Pretty House.
Udomphol, S. (1985). Thai performance literature. Prakaiphruek.
Wirunrak, S. (2000). Perspective of Thai dance. Chulalongkorn University Press.
Yupho, T. (1968). Khon (3rd ed.). Siwaporn.
