การบูรณาการแผนการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์สังคมและวัฒนธรรม ในพื้นที่ลุ่มน้ำโขงไทย-ลาว จังหวัดนครพนมถึงจังหวัดอุบลราชธานีและแขวงคำม่วนถึงแขวงจำปาสัก

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์แผนยุทธศาสตร์ด้านการท่องเที่ยวไทย-ลาวของกลุ่มจังหวัดนครพนม มุกดาหาร อำนาจเจริญ อุบลราชธานีและแขวงคำม่วน สะหวันนะเขต สาละวันและจำปาสัก ให้ทราบถึงลักษณะร่วมของแผนการท่องเที่ยว รวมทั้งแนวทางการวางแผนการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์สังคมและวัฒนธรรมตามลำน้ำโขง การวิจัยครั้งนี้ผู้วิจัยใช้การสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง เพื่อถามถึงแผนการจัดการท่องเที่ยวและวิธีการพัฒนาการท่องเที่ยว ปัญหาอุปสรรคในการดำเนินแผนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ  ผู้วิจัยได้กำหนดกลุ่มเป้าหมายโดยสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เป็นกลุ่มที่มีส่วนได้เสียจากห่วงโซ่อุปสงค์อุปทานด้านการท่องเที่ยวในพื้นที่วิจัย ประกอบด้วย 5 กลุ่ม 1) กลุ่มผู้ประกอบการบริการด้านการท่องเที่ยวไทยและลาว จำนวน 3 บริษัท จำนวน 10 คน  2) ผู้แทนสมาคมผู้ประกอบการธุรกิจการท่องเที่ยวในประเทศไทยและในประเทศลาวจำนวน 24 คน 3) ผู้แทนภาครัฐและเอกชนจำนวน 20 คน  4) กลุ่มนักท่องเที่ยวจำนวน 40 คน 5) ผู้แทนชุมชนที่มีศักยภาพด้านการจัดการจำนวน 20 คน ผลการวิจัยพบว่าทั้ง 4 จังหวัด 4 แขวง มีแผนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวของตนเองและไม่มีการบูรณาการแผนท่องเที่ยวร่วมกัน ส่งผลให้ลำน้ำโขงไม่สามารถเป็นจุดท่องเที่ยวสำคัญได้ ด้านแนวทางการพัฒนามีการสนับสนุนกิจกรรมการท่องเที่ยวในพื้นที่แต่ยังขาดการจัดกิจกรรมท่องเที่ยวที่สอดคล้องกับพฤติกรรมนักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวลาวให้มากขึ้น ข้อเสนอแนะจากการศึกษาครั้งนี้เสนอว่า   ทั้ง 4 จังหวัด 4 แขวง จำเป็นต้องเชื่อมโยงยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเข้าด้วยกัน โดยใช้วิสัยทัศน์ “เชื่อมโยงการท่องเที่ยว  โดยชุมชนตามลำน้ำโขง พัฒนาการท่องเที่ยวสู่สากล” ประกอบด้วย 3 ยุทธศาสตร์คือ ยุทธศาสตร์ที่ 1. การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน สิ่งอำนวยความสะดวกและแหล่งท่องเที่ยว ยุทธศาสตร์ที่ 2. การพัฒนาภาพลักษณ์การท่องเที่ยวและรูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวโดยชุมชนด้วยกลไกการบริหารจัดการแบบมีส่วนร่วมเพื่อความสมดุลและยั่งยืน ยุทธศาสตร์ที่ 3. การพัฒนาศักยภาพบุคลากร คุณภาพสินค้าและมาตรฐานการบริการด้านการท่องเที่ยว