การจัดการความรู้สู่ทุนทางปัญญาขององค์กรภาคธุรกิจในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การจัดการความรู้เป็นทฤษฏีของการบริหารจัดการเพื่อเพิ่มสมรรถนะในการแข่งขันของทุกองค์กร โดยมีแนวคิดและปัจจัยที่สำคัญ คือ กระบวนการในการจัดการกับสินทรัพย์ทางความรู้ที่ไม่สามารถจับต้องได้ ในปัจจุบันการเติบโตของสังคมและยุคของสารสนเทศและความรู้ที่เรียกในภาพรวมว่า “เศรษฐกิจฐานความรู้” ส่งผลให้องค์กรในภาคต่างๆ หันมาให้ความสำคัญและสนใจกับการจัดการความรู้ โดยองค์กรต้องตระหนักถึงคุณค่าของความรู้ที่อยู่ภายในองค์กรที่เรียกว่า “ทุนทางปัญญา” ซึ่งถือว่าเป็นสินทรัพย์หลักขององค์กรและสามารถสร้างความเติบโตและมั่นคง โดยผ่านกระบวนการจัดการความรู้ (Knowledge Management Process) และการพัฒนาโปรแกรมหรือระบบที่สามารถจัดการภาพรวมของทุนทางปัญญา และแหล่งทรัพยากรขององค์กรได้ ดังนั้นในบทความวิชาการนี้จึงมีจุดหมายในการนำเสนอความหมาย ความสำคัญ วัตถุประสงค์ และพัฒนาการของการจัดการความรู้ สังคมสารสนเทศสู่สังคมความรู้ การจัดการความรู้กับการพัฒนาสมรรถนะขององค์กร การจัดการความรู้และลักษณะขององค์กรสมัยใหม่ กระบวนการและขั้นตอนการจัดการความรู้ การจัดการนวัตกรรมขององค์กร และการจัดการทุนทางปัญญาขององค์กร เพื่อให้นักศึกษา ผู้บริหารองค์กร หรือผู้ที่สนใจได้ตระหนักถึงประโยชน์ของการพัฒนาองค์กรสมัยใหม่ เพื่อการจัดการสินทรัพย์ทางปัญญา ซึ่งจะส่งผลต่อความสำเร็จ ความอยู่รอด และส่งเสริมสมรรถนะทางการแข่งขันขององค์กรภาคธุรกิจในประเทศไทยอย่างยั่งยืน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
Brian, W. (1991). Knowledge’s in Context. Science, Technology, & Human Values, 16(1), 111-121. https://doi.org/10.1177/016224399101600108
Choo, C. W. (2002). Information Management for the Intelligent Organization: The Art of Scanning the Environment. 3rd ed. Medford NJ: Information today INC.
Cumming, s. & Worley. (2005). Organizational Development and Change. Westport: Minneapolis.
Denham, S. A. (1993). Maternal Emotional Responsiveness and Toddlers' Social‐Emotional Competence. The Journal of Child Psychology and Psychiatry, 34(5), 715-728. https://doi.org/10.1111/j.1469-7610.1993.tb01066.x
Jashapara. (1993). The Competitive Learning Organization: A Quest for the Holy Grail. Management Decision, 31(8), 52-62.
Ketthat, S. (2000). National vision and strategy in science and technology of Thailand. Bangkok: National Science and Technology Development Agency.
Liebowitz, J. (1999). Key ingredients to the success of an organization’s knowledge management strategy. Knowledge and Process Management, 6(1), 37-40.
Makasiranon, V. (2008). Executive Scriptures: Learning Organization to TQM. Bangkok: Expernet.
Malone, M. (1997). Intellectual Capital. New York: Harper Business.
Meechork, M. (2011). Intellectual Capital for Thai Student Development. Journal of Education, 13(2), 139-148.
National Science and Technology Development Agency. (2009). Knowledge Management. Prathumthani: National Science and Technology Development Agency.
Nonaka, I. & Takeuchi, H. (1995). The Knowledge-creating: How Japanese companies create the dynamics of innovation, Oxford: Oxford University Press.
Schein, E. H. (1993). Organizational Culture and Leadership. San Francisco: Jossey-Bass.
Skandia. (1996). Power of Innovation: Intellectual capital. Supplement to Skandia’s 1996 Interim Annual Report. Skandia. Stockholm.
Stewart, T. & Petrash, A. (1997). Intellectual Capital: The New Wealth of Organizations. New York: Doubleday.
Sveiby. (2001). A Knowledge-based theory of the firm to guide in strategy formulation. Journal of Intellectual Capital, 2(4), 344-358.
Thomas, G. (2001). In Search of Excellence-Lessons from America’s Best-Run Companies. London: Harper Collins Publishers.
Watkins & Marsick. (1993). Sculpting the Learning Organization. San Francisco: Jossey-Bass.
Withet, N. (2009). Knowledge Management. Bangkok: AR Business Press.
Wongprasert, C. (2017). Knowledge Management to Intellectual Capital. Khon Kaen : Khon Kaen University.
Yang, J.T. (2007). The impact of knowledge sharing on organizational learning and effectiveness. Journal of Knowledge Management, 11(2), 83-90.
