กระบวนทัศน์ของการวางแผนแบบรวมพลังเพื่องานวางแผนพัฒนาเมืองในระดับท้องถิ่น กรณีศึกษาเทศบาลนครขอนแก่น
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อชี้ให้เห็นถึงความหมายและความสำคัญของการวางแผนแบบรวมพลัง การศึกษากระบวนทัศน์ของการวางแผนแบบรวมพลังที่เกิดขึ้นในช่วงสองยุคสมัยที่มีความโดดเด่นในกระบวนการดังกล่าว ตลอดจนข้อเสนอแนะทิศทางของกระบวนทัศน์ในการวางแผนแบบรวมพลังเพื่อให้เกิดความยั่งยืน ในขณะที่ผู้เขียนพยายามอภิปรายว่าแท้จริงแล้วกระบวนทัศน์ด้านการวางแผนแบบรวมพลังเพื่อการวางแผนพัฒนาเมืองของเทศบาลนครขอนแก่นที่เกิดขึ้นในสองช่วงเวลานั้น ยังมิใช่การวางแผนแบบรวมพลังโดยหลักการอย่างแท้จริง จึงทำให้ไม่เกิดความยั่งยืนด้วยเหตุผลอะไร จากการศึกษาพบว่ากระบวนการวางแผนแบบรวมพลัง ที่เป็นการร่วมมือกันวางแผนพัฒนาเมืองของทุกภาคส่วน โดยเฉพาะการให้ความสำคัญกับพลังของประชาชนที่เข้ามามีส่วนร่วมในทุกขั้นตอนของกระบวนการ ทั้งขั้นก่อนการเจรจาต่อรอง (Pre-Negotiation) ขั้นเจรจาต่อรอง (Negotiation) และขั้นหลังการเจรจาต่อรอง (Post- Negotiation) สำหรับเมืองขอนแก่นเองพบว่าในบางขั้นตอนยังขาดบทบาทของภาคประชาชนเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง หรือการหลีกเลี่ยงการลงฉันทามติ ที่เป็นหลักการสำคัญของกระบวนการ แสดงให้เห็นว่าหน่วยงานราชการที่มีบทบาทเป็นผู้ควบคุมการดำเนินงานพัฒนาเมืองยังขาดความเข้าใจในกระบวนทัศน์ของการวางแผนแบบรวมพลังอย่างถ่องแท้ รวมทั้งยังติดยึดอยู่กับระบบโครงสร้างเดิมๆ จึงทำให้กระบวนทัศน์แห่งการวางแผนแบบรวมพลังที่ถูกมองผ่านโดยหน่วยงานราชการยังคงติดอยู่ในกรอบแนวความคิดกับระบบราชการแบบเก่า การแสดงความคิดเห็นของภาคประชาชนเป็นเพียงแค่การปฏิบัติให้เป็นไปตามกฏกติกาที่วางไว้เท่านั้น อำนาจในการตัดสินใจ ทั้งเรื่องงบประมาณ โดยเฉพาะการติดตามและประเมินผลที่ควรเป็นการกระทำร่วมกันระหว่างภาครัฐและภาคประชาชน กลับถูกดำเนินการโดยภาครัฐแต่เพียงผู้เดียว ภาคประชาชนไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมตลอดทั้งกระบวนการตามหลักการวางแผนแบบรวมพลังอย่างแท้จริง จึงทำให้ไม่เกิดความยั่งยืนในระบบของการวางแผนพัฒนาเมือง ที่ต้องการการขับเคลื่อนและการเปลี่ยนแปลงอันเนื่องมาจากทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้องได้รวมพลังกันผลักดัน แสดงความคิดเห็นและร่วมตัดสินใจ ตลอดจนร่วมติดตามและประเมินผลทุกขั้นตอน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ทุนทางสังคมสู่การสร้าง “พลังพลเมือง”. สมัชชาพลเมือง กระบวนการพัฒนาประชาธิปไตย และการมีส่วนร่วม
ของประชาชน. กรุงเทพมหานคร. สำนักการพิมพ์ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
ถวิลวดี บุรีกุล.(2552).พลวัตการมีส่วนร่วมของประชาชน : จากอดีต จนถึงรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช
2550. กรุงเทพฯ : เอ.พี. กราฟิก ดีไซน์และการพิมพ์
เทศบาลนครขอนแก่น.(2554). สภาเมือง เวทีข้อมูลความคิดเห็นและการตัดสินใจ. ขอนแก่น. เทศบาลนครขอนแก่น.
เทศบาลนครขอนแก่น. (2561). เทศบาลนครขอนแก่น กิจกรรมเทศบาล. [ออนไลน์]. สืบค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2561, จาก
https://www.facebook.com/kkmuni.Activity/posts/1871407036414820
ธีระศักดิ์ ธีฆายุพันธุ์. (2550). “สภาเมือง” การบริหารจัดการบ้านเมืองอย่างมีส่วนร่วมของเทศบาลนครขอนแก่น.รายงาน
การศึกษาอิสระปริญญารัฐศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พิชญ์ พงษ์สวัสดิ์. (2559). ประเทศไทยในยุค “รัฐนิยมใหม่” . [ออนไลน์]. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2561, จาก
https://www.matichon.co.th/columnists/news_138762
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.(2560). Collaborative Planning : การวางแผนแบบรวมพลัง. [ออนไลน์]. สืบค้นเมื่อวันที่ 28
กุมภาพันธ์ 2560, จาก ripub@royin.mail.go.th
Davidoff, P. (1965). Advocacy and Pluralism in Planning. Journal of the American Institute of Planners,
November 31:4: pp.331-338.
Foucault, Michale. (1982). Disclipline and Punish: The Birth or Prison. Harmundsworth : Penguin Books Ltd..
Gunton, T. I., Day, J.C. & Williams, P.W. (2003). Evaluating collaborative planning: The British Columbia
experience. Environments.
Harper, T. L. & Stein, S. M. (2006). Dialogical planning in a fragmentedsociety. New Brunswick, NJ: Center
for Urban Policy Research.
John F. Forester. (1989). Planning in the Face of Power. The Berkeley Planning Journal: the University of California.
McGee, G. J. A. (2006). Evaluating collaborative planning: A case study of the north coast land and
resource management plan. MRM Report 399. Burnaby, BC:
Neil Harris. (2002). ‘Collaborative planning: from theoretical foundations to practice forms’. Planning
Futures: New Directions for Planning Theory. London: Routledge
Nigel Taylor (1998). Urban Planning Theory since 1945. London: Sage.
Osé Luis Yagüe and Christian Barrantes. (2012). PLANNING THEORY IN POSTMODERNITY. Adolfo Cazorla & James Midgley, PLANNING AND COMMUNITY DEVELOPMENT:CASE STUDIESUC Berkeley – Technical University of Madrid. Madrid (Spain): Grupo GESPLAN-UPM.
Patsy Healey. (1997). Collaborative Planning: Shaping Places in Fragmented Societies. University of
Columbia: Canada.
Richard D. Margerum. (2002). Collaborative Planning Building Consensus and Building a Distinct Model for
Practice. Journal of Planning Education and Research. Association of Collegiate of planning.
Sandercock, L. (1998). The death of modernist planning: Radical praxis for a post modern age, in Douglass,
M. and J. Friedman (eds.) Cities for Citizens, New York, NY: J. Wiley, 163-184.
Susskind, L., Wansem, M.W., & Ciccarelli, A. (2003). Mediating land use disputes: Proandcon.
Environments. 31(2), 39-58.
The Co-Intelligence Institute.(2008). Principles of Public Participation. Derived June 28 2017, from
http://www.co-intelligence.org/CIPol_publicparticipation.html.
Wondolleck, J.M., & Yaffee, S. L. (2000). Making collaboration work: Lessons from innovation in natural
resource management. Washington, D.C.: Island Press.