รูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลหลักสูตรประกาศนียบัตรบัณฑิต สาขาวิชาชีพครู

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ พัฒนารูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผล หลักสูตรประกาศนียบัตรบัณฑิต สาขาวิชาชีพครู  และตรวจสอบรูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่พัฒนาขึ้นกับข้อมูลเชิงประจักษ์ การวิจัยแบ่งเป็นสองระยะ ระยะที่หนึ่ง การกำหนดกรอบแนวคิดการวิจัย โดยการศึกษาเอกสาร งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง และการสนทนากลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ ระยะที่สองเป็นการตรวจสอบสมติฐานการวิจัย โดยใช้แบบสอบถามแบบมาตราส่วนประมาณค่า  มีค่าความเชื่อมั่นทั่งฉบับเท่ากับ 0.96 กลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรบัณฑิต สาขาวิชาชีพครู  รวมทั้งสิ้น 312 คน โดยการสุ่มแบบแบ่งชั้น วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ หาค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน องค์ประกอบเชิงยืนยัน และการตรวจสอบความสอดคล้องระหว่างรูปแบบเชิงสมมติฐานกับข้อมูลเชิงประจักษ์

              ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลหลักสูตรประกาศนียบัตรบัณฑิต สาขาวิชาชีพครู ประกอบด้วย สมรรถนะสถาบัน  คุณลักษณะอาจารย์ คุณลักษณะนักศึกษา และสภาพแวดล้อม  รูปแบบที่พัฒนาขึ้นมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยพิจารณาจากค่า c²  เท่ากับ 113.49 ค่า df เท่ากับ 68 ค่า    p-value เท่ากับ 0.00 ค่า GFI เท่ากับ 0.95 ค่า AGFI เท่ากับ 0.92 และค่า RMSEA เท่ากับ 0.4 โดยปัจจัยคุณลักษณะนักศึกษา มีอิทธิพลทางตรงอย่างมีนัยสำคัญต่อประสิทธิผลหลักสูตรมากที่สุด รองลงมาคือคุณลักษณะอาจารย์  ส่วนปัจจัย    ที่ส่งผลทางอ้อมอย่างมีนัยสำคัญต่อประสิทธิผลหลักสูตร มากที่สุด คือ สมรรถนะของสถาบัน โดยตัวแปรทั้งหมดในรูปแบบที่พัฒนาขึ้นสามารถอธิบายความแปรปรวนของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลหลักสูตรประกาศนียบัตรบัณฑิต สาขาวิชาชีพครู ได้ร้อยละ 59 อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05