อิทธิพลของพระเจนดุริยางค์ที่มีต่อการศึกษาดนตรีตะวันตกในประเทศไทย

Main Article Content

บพิตร เค้าหัน
เฉลิมศักดิ์ พิกุลศรี
ไพศาล สุวรรณน้อย

Abstract

   The objective of this study is to investigate the influence of Phra Chen Duriyanga on the formal, non - formal and informal education systems in Western Music in Thailand. The study used qualitative research methods by historical approach and documentary approach and interviewed two key informants. The instruments used in data collection were an interview guide and a music terminology analysis form. The reliability was checked by data triangulation method. Data were analyzed by classification according to the issues under study; and then the data were linked in a consistent manner.
    The findings were as follows: 1) Influence on music education in the formal system included influence on the policy and approaches to learning and teaching management of the Royal Thai Air Force Music School, as well as influence on the music word coinage for institutions of basic education and higher education in Thailand. 2) Influence on music education in the non-formal system included influence on teaching of music and improving the music band of Fine Arts Department and the Police Orchestra. 3) Influence on music education in the informal system included opening of the first private music school in Thailand, training and teaching music theory, and composing music for his students such as Sa-nga Aramphee and Chief Master Sergeant of the Air Force Manas Pitisan.


 

Article Details

Section
บทความวิจัย (Research article)

References

เขมชาติ เทพไชย. (2557). พระเจนดุริยางค์ : ปูชนียบุคคลดนตรีสากลของไทย. เพลงดนตรี, 20(6), 16.
เจนดุริยางค์, พระ. (2497). บันทึกความทรงจำของพระเจนดุริยางค์. กรุงเทพฯ : ม.ป.ท.
เฉลย ภูมิพันธุ์. (2530). การประสานเสียง. บุรีรัมย์ : ฝ่ายเอกสารตำรา สำนักส่งเสริมวิชาการ สหวิทยาลัยอีสานใต้.
ชญาน์วัต ปัญญาเพชร. (2557). ศิลปะร่วมสมัยไทยภายใต้แนวคิดหลังอาณานิคมในทศวรรษที่ 1990. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ณัชชา โสคติยานุรักษ์. (2546). ทฤษฎีดนตรี. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2555). ดนตรีศึกษาหลักการและสาระสำคัญ. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
________. (2557). สังคีตนิยมความซาบซึ้งในดนตรีตะวันตก. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทีฆา โพธิเวส. (2558, 5 เมษายน). อดีตสารวัตรแผนกดุริยางค์ตำรวจ กองสวัสดิการกรมตำรวจ พ.ศ. 2529–2532 [สัมภาษณ์].
มนตรี ตราโมท. (2516). พระเจนดุริยางค์ (ปิติ วาทยะกร) ใน ประวัติครู. กรุงเทพฯ : คุรุสภา ลาดพร้าว.
มนัส ปิติสานต์. (2558, 28 พฤศจิกายน). ศิลปินแห่งชาติสาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีไทยสากล) พุทธศักราช 2555 [สัมภาษณ์]
บพิตร เค้าหัน. (2560). อิทธิพลของพระเจนดุริยางค์ที่มีต่อการศึกษาดนตรีตะวันตกในประเทศไทย. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาเอก. ขอนแก่น : มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
บรรจง ชลวิโรจน์. (2542). การประสานเสียง. กรุงเทพฯ : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
โรงเรียนดุริยางค์ทหารอากาศ. (2559). รายงานการประเมินตนเอง (SAR) โรงเรียนดุริยางค์ทหารอากาศ ประจำปีการศึกษา 2558.กรุงเทพฯ : กองดุริยางค์ทหารอากาศ หน่วยบัญชาการอากาศโยธิน.
ร้านหนังสือลุงทอง. (2559). หนังสือมือสอง: ดนตรี-ศิลปะ.สืบค้นเมื่อ มิถุนายน พ.ศ. 2559, จาก https://www.lungthong.com.
ศรีศักดิ์ วัลลิโภดม. (2554). พัฒนาการสังคม-วัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ : เมืองโบราณ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2551). แนวทางการจัดการศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. กรุงเทพฯ : สถาบันแห่งชาติเพื่อการปฏิรูปการเรียนรู้ สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
สยามบรรณาคม. (2559). ดนตรี-การละคร. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน พ.ศ. 2559, จาก https://www.digitalrarebook.com.