ตำแหน่งการปกครองและระบบไพก์ในอาณาจักรอาหม ค.ศ. 1228 - 1826

บทคัดย่อ

กลวิธีในการบริหารบ้านเมืองของคนไทกลุ่มหนึ่งที่ตั้งรกรากสร้างอาณาจักรบนดินแดนกามรูป อินเดีย ท่ามกลางชนท้องถิ่นที่เข้มแข็งน่าหวั่นเกรงและดำรงอยู่นานถึงหกศตวรรษย่อมมีระบอบวิธีการบริหารจัดการ ที่แข็งแกร่งเหนือความเข้มแข็งของชนท้องถิ่นเดิมที่มีหลากหลายกลุ่ม จึงนำไปสู่การศึกษาค้นคว้าเอกสารในประเด็นตำแหน่งหน้าที่ของขุนนางและการเกณฑ์แรงงานสามัญชนชายหรือไพก์ซึ่งมีความสำคัญทั้งต่อบ้านเมืองและเป็นดัชนีแสดงยศของข้าราชการ พร้อมได้ทบทวนเทียบบางประเด็นระหว่างไพก์และไพร่โดยสังเขป บทความทางวิชาการนี้ได้พบว่า จากศูนย์กลางกระจายอำนาจแตกแขนงทั่วถึง ตำแหน่งข้าราชการสูงสุดหรือรัฐมนตรีแรกเริ่มคือ เจ้าเฒ่าหลวง เจ้าพรองเมือง และเพิ่มภายหลัง เจ้าสึงหลวง ผู้แก่หลวง และเฒ่าเมือง ผู้แก่หลวงหรือบาร์ผู้กานประจำเมืองหน้าด่านมีอำนาจรองจากกษัตริย์ แต่ละตำแหน่งประกอบด้วยสายขุนนางลดลั่นตามลำดับโดยจำแนกตามงานและเขตพื้นที่ ไพก์ทุกคนได้รับการฝึกทักษะทั้งพลเรือนและทหาร ไพก์ในสังกัดหรือเขลของขุนนางเป็นสิ่งแสดงลำดับยศ หลังจากประจำการไพก์ได้รับเกียรติจากชุมชน ไพก์และไพร่ของไทยมีความต่างและคล้ายคลึงในแง่คุณค่าไพก์ได้รับการยกย่องและเกียรติประวัติ ไพร่ได้รับการสักข้อมือแสดงถึงการเกณฑ์และกำหนดบอกสถานะ ทั้งนี้ไพก์และไพร่ต่างเป็นสิ่งชี้ศักดินาของขุนนาง อีกทั้งการศึกษานี้ยังถือเป็นการทำความรู้จักคนไทแขนงนี้ผ่านตำแหน่งราชการในการบริหารปกครองและระบบไพก์ซึ่งเป็นฐานหลักสำคัญของอาณาจักร