แนวทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตสายต่างประเทศ ในประเทศแอฟริกาใต้

พระภูวิชญ์ วรธมฺโม; พระครูสุตรัตนบัณฑิต (ประยูร โชติวโร); พระสิทธิวัชรบัณฑิต (สุรศักดิ์ ปจฺจนฺตเสโน)

ผู้แต่ง

พระภูวิชญ์ วรธมฺโม มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระครูสุตรัตนบัณฑิต (ประยูร โชติวโร) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระสิทธิวัชรบัณฑิต (สุรศักดิ์ ปจฺจนฺตเสโน) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การเผยแผ่พระพุทธศาสนา, พระธรรมทูตสายต่างประเทศ, ประเทศแอฟริกาใต้

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาสภาพปัจจุบันของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศแอฟริกาใต้ 2. ศึกษาสภาพปัญหาและอุปสรรคที่พระธรรมทูตเผชิญ และ 3. นำเสนอแนวทางการเผยแผ่ที่เหมาะสมในบริบทของสังคมพหุวัฒนธรรมในแอฟริกาใต้ โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 16 รูปหรือคน ซึ่งคัดเลือกแบบเจาะจง ได้แก่ พระธรรมทูต ผู้กำหนดนโยบาย นักวิชาการ และกรรมการวัดโดยใช้แบบสอบถามข้อมูลเชิงปริมาณ และแบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้างการเก็บข้อมูลที่ได้แบ่งเป็นสองส่วน ได้แก่ 1. ข้อมูลปฐมภูมิจากการสัมภาษณ์ และ 2. ข้อมูลทุติยภูมิจากเอกสารทางวิชาการ คัมภีร์พระพุทธศาสนา บทความวิจัย และแหล่งข้อมูลออนไลน์และการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหาเพื่อสังเคราะห์สาระสำคัญ

ผลการวิจัยพบว่า 1. สภาพปัจจุบันของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในแอฟริกาใต้มีพัฒนาการก้าวหน้า พระธรรมทูตสามารถปรับวิธีการให้เหมาะกับชุมชนท้องถิ่น เช่น การจัดกิจกรรมทางศาสนาการอบรมปฏิบัติธรรม การใช้สื่อดิจิทัล และการสร้างเครือข่ายกับหน่วยงานในท้องถิ่น ทำให้พระพุทธศาสนาเป็นที่ยอมรับมากขึ้น 2. สภาพปัญหาและอุปสรรคสำคัญ ได้แก่ ความแตกต่างด้านภาษา เชื้อชาติ วัฒนธรรม ข้อจำกัดทางกฎหมายและนโยบาย ตลอดจนการแข่งขันกับศาสนาอื่นในสังคมพหุศาสนา จึงจำเป็นต้องอาศัยความเพียร ความต่อเนื่อง และการปรับกลยุทธ์ 3. แนวทางที่เหมาะสม ได้แก่ การพัฒนาการฝึกอบรมพระธรรมทูตทั้งด้านพระพุทธศาสนา ภาษาและการสื่อสาร การสร้างความร่วมมือกับชุมชน หน่วยงานรัฐ และสถาบันการศึกษา การประยุกต์ใช้สื่อดิจิทัล และการพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางการเรียนรู้และปฏิบัติธรรม กล่าวโดยสรุปภาพรวมพระธรรมทูตสายต่างประเทศในประเทศแอฟริกาใต้สามารถประยุกต์ใช้กลยุทธ์ที่เหมาะสมทำให้พระพุทธศาสนาได้รับการยอมรับและเติบโตอย่างมั่นคงท่ามกลางความหลากหลายทางศาสนาและวัฒนธรรมของสังคมแอฟริกาใต้

เอกสารอ้างอิง

ไตรเทพ ไกรงู. (2553). กาฬทวีป ในวันที่...สงฆ์สาวกเดินทางไปถึง. สืบค้น 23 สิงหาคม 2568, จาก https://www.komchadluek.net/amulet/64465

พระมหามนตรี ศรีบุญฮุง. (2550). แนวทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตสายต่างประเทศในทศวรรษหน้า (พ.ศ.2550-2560) (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณทิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พระมหาเรวัตร์ ผมหอม และคณะ. (2566). สมรรถนะของพระธรรมทูตเพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพื้นที่ชายแดนไทย-เมียนมา. วารสารพุทธจิตวิทยา, 8(3), 456-458.

พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (พระไชยบูลย์ ธมฺมชโย). (2551). สันติภาพเพื่อชาวแอฟริกา : โครงการ Peace for Africa. สืบค้น 23 สิงหาคม 2568, จาก https://shorturl.asia/CA1fI

แม่ชีคมคาย คุมพันธ์. (2548). การศึกษาบทบาทในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตสายต่างประเทศ : ศึกษาเฉพาะกรณี พระสุเมธาจารย์ (โรเบิร์ต สุเมโธภิกขุ) (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วรรณชัย บุตรทองดี. (2564). ผลสัมฤทธิ์การบริหารงานของกรมเจ้าท่า (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาการจัดการ). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ (ช่วง วรปุญฺโญ). (2552). พระธรรมทูตสายต่างประเทศ รุ่นที่ 15 กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

สุธาเนศ เพชรโปร และบรรจบ บรรณรุจิ. (2559). ภาวะผู้นำเชิงพุทธของผู้บริหารสถานศึกษา. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์, 3(2), 60-72.

เสรี พงศพิศ. (2548). เครือข่าย : ยุทธวิธีเพื่อประชาคมเข้มข้น ชุมชนเข้มแข็ง. กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.

อุดร เขียวอ่อน. (2560). รูปแบบการพัฒนาศักยภาพของพระธรรมทูตสายต่างประเทศ (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพุทธบริหารการศึกษา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Turganbayeva, K. (2015). History of Buddhism in South Africa. Retrieved August 23, 2024, https://shorturl.asia/RTcbd