การสื่อสารสถานการณ์การแพร่ระบาดโคโรนาไวรัสขององค์การปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดสุราษฎร์ธานี

ชัยแสนญ์ สุวรรณดวง; ลักษณา คล้ายแก้ว

ผู้แต่ง

ชัยแสนญ์ สุวรรณดวง มหาวิทยาลัยรังสิต
ลักษณา คล้ายแก้ว มหาวิทยาลัยรังสิต

คำสำคัญ:

การสื่อสารสถานการณ์, การแพร่ระบาดโคโรนาไวรัส, องค์การปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดสุราษฎร์ธานี

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1. รูปแบบและวิธีการสื่อสารสถานการณ์การแพร่ระบาดโคโรนาไวรัส และ 2. แนวทางพัฒนาการสื่อสารในสถานการณ์การแพร่ระบาดโคโรนาไวรัสของการปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดสุราษฎร์ธานี เป็นการศึกษาเชิงคุณภาพ ศึกษาสื่อขององค์การบริหารส่วนจังหวัดสุราษฎร์ธานี ทั้งสิ่งพิมพ์ คือ วารสาร สื่อสังคมออนไลน์ คือ เว็บไซต์ เฟซบุ๊ก ยูทูบ และการสัมภาษณ์เชิงลึกเจ้าหน้าที่องค์การบริหารส่วนท้องถิ่นที่รับผิดชอบด้านการสื่อสาร 3 คน กลุ่มผู้ประกอบการธุรกิจ/ประชาชนทั่วไป 5 คน

ผลการวิจัยพบว่า 1. รูปแบบและวิธีการสื่อสารสถานการณ์การแพร่ระบาดโคโรนาไวรัสขององค์การบริหารส่วนจังหวัดสุราษฎร์ธานี ใช้สื่อสิ่งพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์ คือ วารสารออนไลน์ เผยแพร่ข้อมูลข่าวสาร กิจกรรม ผลงาน สร้างความเข้าใจ ความร่วมมือ ส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชน เผยแพร่ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ มีเนื้อหาที่หลากหลาย และสื่อสังคมออนไลน์ ได้แก่ เว็บไซต์ เฟซบุ๊ก ยูทูบ ในการเผยแพร่ข้อมูล ประชาสัมพันธ์ สนับสนุน และส่งเสริม และ 2. ผลการสัมภาษณ์เชิงลึก มีวัตถุประสงค์เพื่อสื่อสารร่วมกันทั้งภายในและภายนอกองค์กรเพื่อแจ้งให้ทราบ สื่อสารให้ประชาชนเข้าใจ และเพื่อกระทำหรือตัดสินใจ มีการวางแผนการสื่อสารอย่างเป็นระบบ รวบรวมข้อมูล จัดการ ประมวลผล เผยแพร่ข้อมูล และให้ข้อมูลปัจจุบัน ใช้ทั้งการสื่อสารแบบทางเดียวและสองทาง ผ่านเทคโนโลยี และสื่อผสม มีการวางกลยุทธ์การสื่อสารกับประชาชนในช่วงการแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 โดยกำหนดวัตถุประสงค์ให้ชัดเจน เลือกกลุ่มเป้าหมายอย่างถูกต้อง มีช่องทางการสื่อสารที่เหมาะสมและหลากหลาย เปิดรับฟังความเห็นจากประชาชน ติดตามผลและปรับปรุงการสื่อสาร องค์ความรู้ใหม่ คือ การบริหารจัดการข้อมูลข่าวสารที่มีประสิทธิภาพ ต้องวางแผนอย่างเป็นระบบ การสื่อสารในสถานการณ์การแพร่ระบาดโคโรนาไวรัส ควรมีลักษณะเชิงรุกและต่อเนื่อง การใช้เทคโนโลยี มีความสำคัญในการจัดการข้อมูลข่าวสารยุคใหม่ การมีส่วนร่วมของประชาชนส่งผลต่อประสิทธิภาพของการบริหารข้อมูลข่าวสาร และความร่วมมือระหว่างหน่วยงานเป็นปัจจัยเสริมที่สำคัญ

เอกสารอ้างอิง

กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2561). ประวัติและพัฒนาการองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. สืบค้น 2 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://shorturl.asia/ut9Jp

เกรียงศักดิ์ เจดีย์แปง. (2551). การพัฒนาประสิทธิภาพการสื่อสารภายในองค์กรสำนักประชาสัมพันธ์ เขต 3 กรมประชาสัมพันธ์ (การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทั่วไป). เชียงราย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.

คณาจารย์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2551). ภาษากับการสื่อสาร Language And Communication. กรุงเทพฯ: นวสาส์นการพิมพ์.

ชวนะ ภวกานันท์. (2557). ทฤษฎีการสื่อสารทางการเมือง (พิมพ์ครั้งที่ 3). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ดวงทิพย์ วรพันธุ์. (2545). คู่มือการปฏิบัติงานประชาสัมพันธ์ในภาวะวิกฤต. กรุงเทพฯ: กรมประชาสัมพันธ์.

ธิดาใจ จันทนามศรี. (2560). เนื้อหาและรูปแบบในการสื่อสารผ่านสื่ออินโฟกราฟิกเพื่อสร้างการรับรู้และจดจำบนเฟซบุ๊กแฟนเพจของอินโฟกราฟิก ไทยแลนด์ (วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารเชิงกลยุทธ์). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

พระครูใบฎีกาวิชาญ วิสุทโธ. (2565). การสื่อสารทางการเมืองในยุคดิจิทัล. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมส่วนท้องถิ่น, 6(1), 109-119.

ราตรี พัฒนรังสรรค์. (2542). พฤติกรรมมนุษย์กับการพัฒนาตน. กรุงเทพฯ: สถาบันราชภัฏจันทรเกษม.

ศุภพร ไทยภักดี. (2547). สื่อมวลชนและสื่อบุคคลกับการยอมรับเทคโนโลยีการเกษตรกร ในจังหวัดราชบุรี. วิทยาสารกำแพงแสน, 2(1), 1-12.

ศูนย์บริหารสถานการณ์ โควิด-19 (ศบค.). (2564). สถานการณ์ โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019. สืบค้น 2 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://shorturl.asia/iYH2F

สำนักเลขาธิการสภาการศึกษา. (2551). ระบบราชการไทย : พัฒนาการและการปฏิรูป. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.

สุดาพร ศรีพรหมมา. (2557). การพัฒนาชุดสื่อฝึกอบรมโดยใช้อินโฟกราฟิกเพื่อให้ความรู้เรื่องลดภาวะโลกอ้วนและปัจจัยเสี่ยงด้วยหลัก 6 อ. ของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสมุทรสงคราม (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสอนภาษาไทย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

World Health Organization. (2020). Risk Communication and Community Engagement Readiness and Response to Coronavirus Disease (COVID-19). Switzerland: WHO.