DEVELOPMENT OF PERSONNEL IN THE OPERATIONAL GROUP NAWAMIN 9 HOSPITAL

Authors

  • Pimkhwan Bunjitpimol Rajapark Institute

Keywords:

Development, Operational Group Personnel, Effectiveness, Nawamin 9 Hospital

Abstract

This research aimed to 1. to study the effectiveness of personnel development within the operational group of Nawamin 9 Hospital, 2. to examine factors affecting the effectiveness of personnel development, and 3. to explore approaches for improving personnel development at Nawamin 9 Hospital. This study employs a mixed-methodology research design, incorporating both quantitative and qualitative approaches. The population consists of 768 operational personnel from Nawamin 9 Hospital, with a sample of 242 individuals selected through random sampling. Key informants include hospital executives, the Deputy Director of Human Resources, the Director of Personnel Administration, the Director of Personnel Systems, the Heads of Personnel Administration and Personnel Systems, and 12 operational personnel. Questionnaires were used to collect data, and statistical methods were applied for analysis.

Findings reveal that employees' perceptions of their quality of work life at Nawamin 9 Hospital in Bangkok are at a moderate level overall. When analyzed by specific aspects, all eight dimensions were rated at a moderate level. The dimensions, ranked from highest to lowest, are: organizational democracy, job significance to society, opportunities for personal capacity development, social integration or teamwork, safe and health-promoting working conditions, job security and career advancement, work-life balance, and fair and sufficient compensation. Analysis of the overall perceptions regarding the effectiveness of personnel development shows a high level of satisfaction, as indicated by mean and standard deviation analysis. Similarly, factors influencing the effectiveness of personnel development are also perceived at a high level.

References

จำเรียง วัยวัฒน์ และเบญจมาศ อ่ำพันธุ์. (2540). วินัย 5 ประการ พื้นฐานองค์กรเรียนรู้ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เอ็กซ์เปอร์เน็ท.

ประชุม รอดประเสริฐ. (2528). การบริหารบุคลากรทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

ประเวศน์ มหารัตน์กุล. (2542). การบริหารทรัพยากรมนุษย์แนวทางใหม่. กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น).

พนัส หันนาคินทร์. (2526). การบริหารบุคลากรในโรงเรียน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

ภัชราพรรณ รัตนะ. (2551). การพัฒนาบุคลากร. สืบค้น 24 ตุลาคม 2567, จาก https://shorturl.asia/I871D

เรณู แสงสุวรรณ. (2556). การพัฒนาตัวแบบองค์การแห่งการเรียนรู้กลุ่มการพยาบาลโรงพยาบาลสุราษฎร์ธานี. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สุธินี ฤกษ์ขํา. (2558). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์: หลักการและการประยุกต์. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุริยา มนตรีภักดิ์. (2550). บทบาทของผู้บริหารสถานศึกษาในการพัฒนาบุคลากรตามมาตรฐานการปฏิบัติงานของข้อบังคับคุรุสภา 2548 ในสถานศึกษา สังกัดสานักงานเขตพื้นที่การศึกษาเพชรบุรี เขต 1 (สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

Krejcie, R. V. & Morgan D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.

Senge, P. M. (1990.The fifth discipline: The art and practice of the learning organization. London: Century Press.

Downloads

Published

2024-12-31

How to Cite

Bunjitpimol, P. (2024). DEVELOPMENT OF PERSONNEL IN THE OPERATIONAL GROUP NAWAMIN 9 HOSPITAL. Journal of MCU Social Science Review, 13(6), 386–397. retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/283509