เยาวชนไทยกับแนวทางการพัฒนาศักยภาพสู่การเป็นพลเมืองดิจิทัลในสังคมวิถีใหม่

สุภัทรชัย สีสะใบ; พระครูสุธีกิตติบัณฑิต (กฤษฎา กิตฺติโสภโณ); พระปลัดระพิน พุทฺธิสาโร; พระครูสมุทรปริยัตยาภรณ์ (นพพล กนฺตสีโล)

ผู้แต่ง

สุภัทรชัย สีสะใบ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระครูสุธีกิตติบัณฑิต (กฤษฎา กิตฺติโสภโณ) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระปลัดระพิน พุทฺธิสาโร มหาวิทยาลัยมาหจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระครูสมุทรปริยัตยาภรณ์ (นพพล กนฺตสีโล) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

เยาวชนไทย, การพัฒนาศักยภาพ, พลเมืองดิจิทัล, สังคมวิถีใหม่

บทคัดย่อ

เยาวชนไทยกับแนวทางการพัฒนาศักยภาพสู่การเป็นพลเมืองดิจิทัลในสังคมวิถีใหม่มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางในการศึกษาวิธีการพัฒนาเยาวชนไทยเพื่อไปสู่ความเป็นพลเมืองดิจิทัล โดยสังเคราะห์แนวทางการพัฒนาจากแนวคิด ทฤษฎี และงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง
ผลการสังเคราะห์แนวทางการพัฒนาศักยภาพการเป็นพลเมืองดิจิทัลในสังคมวิถีใหม่ของเยาวชนไทย ประกอบด้วย 5 แนวทาง ได้แก่ 1. การศึกษาและฝึกอบรมทักษะดิจิทัล 2. การส่งเสริมความรู้เรื่องความปลอดภัยออนไลน์ 3. การส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีเพื่อการสร้างสรรค์และนวัตกรรม 4. การส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีอย่างมีความรับผิดชอบ และ 5. การสร้างความร่วมมือระหว่างภาคส่วนต่าง ๆ

References

กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2559). แผนพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. กรุงเทพฯ: กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร.

กาญจนา เดชสม และรุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2564). การพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักเรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 31(1), 151-163.

กุลชาติ พันธุวรกุล และเมษา นวลศรี. (2562). เด็กปฐมวัยกับการเป็นพลเมืองดิจิทัล: โอกาสหรือความเสี่ยง. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 47(2), 1-23.

ชูชิต ชายทวีป และคณะ. (2565). ทักษะความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน. Sisaket Rajabhat University Journal, 16(3), 147-160.

พรวิไล คารร์. (2567). วิกฤติสังคมไทย คนยุคใหม่ขาด ทักษะทุนชีวิต. สืบค้น 10 มีนาคม 2567, จาก https://shorturl.asia/vFSWi

พักตร์วิภา โพธิ์ศรี. (2562). บทบาทการศึกษาต่อการพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม, 14(1), 15-31.

วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2561). คู่มือพลเมืองดิจิทัล. กรุงเทพฯ: ดิวันโอวัน เปอร์เซ็นต์.

วัชรี มนัสสนิท และคณะ. (2562). การวิเคราะห์องค์ประกอบการรู้เท่าทันสื่อของเยาวชนไทยกรณีศึกษา: เยาวชนในจังหวัดเชียงราย. Humanities, Social Sciences and arts, Silpakorn University, 12(6), 279-299.

สุวรรณี ไวท์ และคณะ. (2564). มนุษย์กับความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 7(2), 339-355.

สุภัทรชัย สีสะใบและคณะ. (2566). การพัฒนาศักยภาพเยาวชนไทยสู่ความเป็นพลเมืองดิจิทัลในสังคมวิถีใหม่ (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

อพัชชา ช้างขวัญยืน และคณะ. (2564). การจัดการเรียนเชิงรุกเพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 23(3), 452-465.

อุทิศ บำรุงชีพ และคณะ. (2566). การพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของผู้สูงอายุผ่านนวัตกรรมชุมชนแห่งการเรียนรู้ภูมิปัญญาอาหารสุขภาพ. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18(2), 79-94.

อุไรวรรณ ศรีไชยเลิศ. (2566). การพัฒนาระบบประเมินความฉลาดทางดิจิทัลแบบออนไลน์สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น กรณีศึกษาพื้นที่อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม. Journal of Information and Learning, 34(2), 64-76.

DQ institute. (2020). Digital Citizenship. Retrieved November 23, 2020, from https://www.dqinstitute.org/dq-framework