DEVELOPING THE POTENTIAL OF THAI YOUTH TO BECOME DIGITAL CITIZENS IN A NEW NORMAL SOCIETY

Authors

  • Suphattharachai Sisabai Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Phrakhrusuthikittitbundit (Krisada Kittisobhano) Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Phrapalad Raphin Buddhisaro Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Keywords:

Non-Financial Factors, Work Passion, Work from Anywhere, Information Technology Department

Abstract

Objectives of this research article were: 1. To study the Thai youth potentials development for becoming digital citizenship, 2. To develop the e-Learning curriculum Developing the potential of Thai youth towards digital citizenship 3. To conduct the trial the e-learning curriculum with secondary school students. Year 3 Ayutthaya Wittayalai School, Phra Nakhon Si Ayutthaya Province conducted with the mixed methods. The qualitative research using in-depth interviews and quasi-experimental research using a single group to measure results before and after the experiment. Tools used to include In-depth interviews, assessment forms, and e-Learning courses. The qualitative data were analyzed using content analysis. and analyze quantitative data with statistics, frequency, percentage, mean, standard deviation, and dependent t-test values.

The results of the research were found that: 1. Developing the potential of Thai youth to become digital citizens in the new normal society had the following components: 1.1 Family institution care taking and a good role model, 1.2 Educational institutions Organizing learning courses to cultivate social, economics, politicals, and religious values. 1.3 Developing digital citizenship skills, including maintaining a good self-identity, maintaining personal information, critical analytical thinking, screening time allocation, dealing with online threats, managing information that users left online, keeping oneself safe online and ethical use of technology, 1.4 Effective tools for organizing learning. 2. Developing an E-learning curriculum consisting of 3 learning sets: 1. general knowledge 2. perspective skills, self-awareness 3. perspective skills Knowing others. 3. The results of the trial of the e-Learning curriculum was found that students were digitally intelligent after studying. higher than before studying with statistically significant value at .01 level.

References

กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2559). แผนพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. กรุงเทพฯ: กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร.

กาญจนา เดชสม และรุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2564). การพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักเรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 31(1), 151-163.

กุลชาติ พันธุวรกุล และเมษา นวลศรี. (2562). เด็กปฐมวัยกับการเป็นพลเมืองดิจิทัล: โอกาสหรือความเสี่ยง. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 47(2), 1-23.

ชูชิต ชายทวีป และคณะ. (2565). ทักษะความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน. Sisaket Rajabhat University Journal, 16(3), 147-160.

ปิยะพงษ์ ธรรมรักษ์. (2563). การพัฒนาความฉลาดทางดิจิทัลของนักเรียน ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสกลราชวิทยานุกูล โดยการจัดการเรียนรู้แบบห้องเรียนกลับด้านร่วมกับ การเรียนรู้แบบไมโครเลิร์นนิ่ง (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชา นวัตกรรมการเรียนรู้และการสอน). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

พักตร์วิภา โพธิ์ศรี. (2562). บทบาทการศึกษาต่อการพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม, 14(1), 15-31.

วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2561). คู่มือพลเมืองดิจิทัล. กรุงเทพฯ: ดิวันโอวัน เปอร์เซ็นต์.

วัชรี มนัสสนิท และคณะ. (2562). การวิเคราะห์องค์ประกอบการรู้เท่าทันสื่อของเยาวชนไทยกรณีศึกษา: เยาวชนในจังหวัดเชียงราย. Humanities, Social Sciences and arts, Silpakorn University, 12(6), 279-299.

สมศักดิ์ วานิชยาภรณ์. (2564). การพัฒนาทักษะด้านดิจิทัลกับการทำงานในยุคชีวิตวิถีใหม่ (New Normal). นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฎนครปฐม.

สุวรรณี ไวท์ และคณะ. (2564). มนุษย์กับความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 7(2), 339-355.

อพัชชา ช้างขวัญยืน และคณะ. (2564). การจัดการเรียนเชิงรุกเพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 23(3), 452-465.

อุทิศ บำรุงชีพ และคณะ. (2566). การพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของผู้สูงอายุผ่านนวัตกรรมชุมชนแห่งการเรียนรู้ภูมิปัญญาอาหารสุขภาพ. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18(2), 79-94.

อุไรวรรณ ศรีไชยเลิศ. (2566). การพัฒนาระบบประเมินความฉลาดทางดิจิทัลแบบออนไลน์สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น กรณีศึกษาพื้นที่อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม. Journal of Information and Learning, 34(2), 64-76.

DQ institute. (2020). Digital Citizenship. Retrieved November 23, 2020, from https://www.dqinstitute.org/dq-framework

Kusnadi, I. H. & Hikmawan, M. D. (2020). Digital Cohesion in Era of Pandemic COVID-19 in Indonesia. International Journal of Engineering Research and Technology, 13(7), 1775-1779.

National Association for the Education of Young Children. (2012). Technology and interactive media as tools in early childhood programs serving children from birth through age 8. Washington DC: Fred Rogers Canter for early learning and children’s media.

Downloads

Published

2024-05-01

How to Cite

Sisabai, S., (Krisada Kittisobhano), P., & Buddhisaro, P. R. (2024). DEVELOPING THE POTENTIAL OF THAI YOUTH TO BECOME DIGITAL CITIZENS IN A NEW NORMAL SOCIETY. Journal of MCU Social Science Review, 13(3), 275–289. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/275978