การพัฒนาสุขภาวะและการปรับตัวในสังคมผู้สูงวัย  ศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุ

สุภัทรชัย สีสะใบ; พระปลัดระพิน พุทธิสาโร

ผู้แต่ง

สุภัทรชัย สีสะใบ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระปลัดระพิน พุทธิสาโร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

สุขภาวะ, การปรับตัวในสังคม, ผู้สูงวัย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาสภาพทั่วไปของสุขภาวะและการปรับตัวในสังคมผู้สูงวัย 2.ศึกษาเปรียบเทียบสุขภาวะและการปรับตัวในสังคมผู้สูงวัยโดยจำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล 3. ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างสุขภาวะและการปรับตัวในสังคมผู้สูงวัย 4. นำเสนอรูปแบบการพัฒนาสุขภาวะและการปรับตัวในสังคมผู้สูงวัย ศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุ ทำการวิจัยแบบผสานวิธี โดยการวิจัยเชิงคุณภาพใช้เครื่องมือวิจัยคือ แบบสัมภาษณ์ และสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญที่เลือกแบบเจาะจง จำนวน 17 คน วิเคราะห์เนื้อหาและข้อสรุปแบบอุปนัย และการวิจัยเชิงปริมาณใช้ เครื่องมือวิจัย คือ แบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่าง 218 คน และวิเคราะห์ ค่าความถี่ ร้อยละ วิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว ตรวจเป็นรายคู่ด้วยวิธีการของ LSD และวิเคราะห์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน

ผลการวิจัยพบว่า 1. สภาพทั่วไปผู้สูงอายุมีสุขภาวะและการปรับตัวแตกต่างกันขึ้นอยู่กับภูมิหลัง มีสุขภาวะ และการปรับตัวอยู่ในระดับค่อนข้างสูง 2. ปัจจัยส่วนบุคคลแตกต่างกันมีผลต่อสุขภาวะและการปรับตัวที่แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3. การปรับตัวตามหลักสัปปายะ 7 กับสุขภาวะโดยรวมมีความสัมพันธ์กันทางบวก (r = .785) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 4. รูปแบบการพัฒนาสุขภาวะและการปรับตัวในสังคมผู้สูงวัย นำเสนอด้วย การจัดสภาพแวดล้อมตามหลักสัปปายะ 7 และบริหารจัดการความแตกต่างของบุคคล

References

ชมกร เศรษฐบุตร. (2561). การจัดคอนโดมิเนียมผู้สูงอายุเพื่อเสริมสร้างสุขภาวะตามแนวพุทธบูรณาการ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 10(3), 221-230.

ชัยพัฒน์ พุฒซ้อน และกันตพัฒน์ พรศิริวัชรสิน. (2561). แนวทางการแก้ปัญหาสังคมผู้สูงอายุของประเทศไทย. วารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์,1(1), 25-36.

ชุติมา สินชันวนิชกุล และจิราพร เกศพิชญวัฒนา. (2561). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการสูงวัยอย่างมีสุขภาวะของผู้สูงอายุในชุมชนเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารพยาบาลทหารบก, 19(ฉบับพิเศษ), 100-109.

นฤมล ถาวร. (2561). การบริหารจัดการด้านการจัดสวัสดิการผู้สูงอายุของเทศบาลตำบลป่าไผ่ อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่ (ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานโยบายและการบริหารสาธารณะ). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

นุชลดา ผลจันทร์. (2561). ระบบประกันการดูแลระยะยาว : ระบบที่เหมาสมกับประเทศไทย. วารสารทีดีอาร์ไอ, 138, 1-16.

บุญซื่อ เพชรไทย และธนัสถา โรจนตระกูล. (2565). แนวทางการส่งเสริมการพัฒนาสุขภาวะผู้สูงอายุในเขตองค์การบริหารส่วนตำบลหนองกะท้าว อำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(7), 288-298.

บุญทัน ดอกไธสง และคณะ. (2562). แนวคิด หลักปฏิบัติในพระพุทธศาสนา : เพื่อพัฒนาให้เป็นกลไกในการพัฒนาสุขภาวะแบบองค์รวมในผู้สูงอายุ. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พรทิพย์ สุขอดิศัย และคณะ. (2557). วิถีชีวิตและแนวทางการมีสุขภาวะของผู้สูงอายุภาคตะวันออก. วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม, 10(1), 90-91.

พิสิษฐ์ พิริยาพรรณ และคณะ. (2558). การพัฒนามาตรฐานการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุในศูนย์การให้บริการแบบพักค้าง. บูรพาเวชสาร, 2(1), 34–50.

มนพัทธ์ อารัมภ์วิโรจน์ และคณะ. (2554). การปรับตัวและการสนับสนุนด้านสังคมของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลนครอุบลราชธานี. ศรีนครินทร์เวชสาร, 26(3), 196-206.

รุจิรางค์ แอกทอง. (2549). การปรับตัวของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลนครปฐม จังหวัดนครปฐม (ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาชุมชน). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ลำภู เปรมจิตร. (2562). สัปปายะสำหรับผู้สูงวัยตามหลักพระพุทธศาสนา. วารสารปรัชญาอาศรม, 1(1), 1-11.

วชากร นพนรินทร์. (2563). ปัจจัยที่มีผลต่อการเตรียมความพร้อมสู่การเป็นผู้สูงวัยอย่างมีคุณภาพของประชาชน ในอำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก (วิทยนิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสาธารณสุข). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ศิริพงศ์ พฤทธิพันธุ์. (2553). ระเบียบวิธีวิจัยสำหรับธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ฮาซันปริ้นติ้ง.

สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2563). สรุปผลที่สำคัญการทำงานของผู้สูงอายุในประเทศไทย พ.ศ.2563. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.

สุทธิพงศ์ บุญผดุง. (2554). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุในท้องถิ่นโดยใช้โรงเรียนเป็นฐานตามหลักเศรษฐกิจพอเพียง (ระยะที่ 1) (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.