การประเมินขีดความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยวของจังหวัดพัทลุง สู่แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเมืองรองอย่างยั่งยืน

ผู้แต่ง

  • สาลินี ทิพย์เพ็ง มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย
  • กุลดารา เพียรเจริญ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย

คำสำคัญ:

ขีดความสามารถ, การส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, การท่องเที่ยวเมืองรอง

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ประเมินขีดความสามารถเมืองรองในการรองรับนักท่องเที่ยวของจังหวัดพัทลุง 2. วิเคราะห์ศักยภาพการท่องเที่ยวเมืองรองของจังหวัดพัทลุง และ 3. เสนอแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเมืองรองของจังหวัดพัทลุงอย่างยั่งยืน เป็นการวิจัยแบบผสมผสานวิธี โดยการวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบประเมินขีดความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยว เก็บรวบรวมข้อมูลจากนักท่องเที่ยว จำนวน 400 ชุด วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สำหรับการวิจัยเชิงคุณภาพใช้การสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ หน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน ประชาชน และนักท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับการจัดการการท่องเที่ยวจังหวัดพัทลุง จำนวน 40 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่า 1. จังหวัดพัทลุงมีความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยว ชุมชนมีเอกลักษณ์พิเศษ มีการส่งเสริมวัฒนธรรมและอาชีพ ชุมชนใกล้เคียงแหล่งท่องเที่ยวได้รับประโยชน์จากการสร้างงาน มีการต้อนรับด้วยความเป็นมิตร รวมถึงการสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นที่มีความคุ้มค่าในการเที่ยวชม 2. พัทลุงมีศักยภาพในการดึงดูดนักท่องเที่ยวให้เดินทางเข้ามาในจังหวัด แต่ยังต้องการการฟื้นฟูและพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวให้อยู่ในสภาพที่พร้อมในการรองรับนักท่องเที่ยวทุกฤดูกาล และ 3. พัทลุงควรมีการผลักดันและสนับสนุนให้จัดทำแผนพัฒนาการท่องเที่ยว จัดทำปฏิทินทางการท่องเที่ยวของจังหวัด และพัฒนาระบบโลจิสติกส์การท่องเที่ยวภายในจังหวัด เป็นต้น

เอกสารอ้างอิง

กรวรรณ สังขกร และคณะ. (2555). การประเมินศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวแบบ Slow Tourism ในภาคเหนือตอนบนที่เหมาะสมกับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). รายงานประจำปี 2561 กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. สืบค้น 5 พฤษภาคม 2562, จาก https://shorturl.asia/fDEKO

กัลยา วานิชย์บัญชา. (2556). การวิเคราะห์สถิติ : สถิติสำหรับการบริหารและวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561). รู้จัก 55 จังหวัดน่าไปในเมืองรอง เตรียมตัวเที่ยวในโครงการยิ่งเที่ยว ยิ่งเท่ ช่วยเปย์ เมืองรอง. สืบค้น 5 พฤษภาคม 2562, จาก https://www.posttoday.com/lifestyle/587425

โกวิทย์ เหมือนสังข์. (2557). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมกรณีศึกษา: อุทยานนกน้ำทะเลน้อย จังหวัดพัทลุง (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจ). สงขลา: มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา.

นิตยา งามยิ่งยง และละเอียด ศิลาน้อย. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดำเนินสะดวกในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1), 149–166.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิชาการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

ประชาชาติธุรกิจออนไลน์. (2563). ท่องเที่ยวพัทลุงโต 4 ปีซ้อน โรงแรม – รีสอร์ต โหมอีเวนต์. สืบค้น 7 พฤษภาคม 2562, จาก https://shorturl.asia/EYLVf

ประเสริฐ ใจสม และคณะ. (2563). บุพปัจจัยของความยั่งยืนของการท่องเที่ยวเมืองรอง. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 8(1), 133–144.

ปัญญา ธีระวิทยเลิศ. (2545). การวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.

ยุทธศักดิ์ สุภสร. (2562). ทิศทางการท่องเที่ยวไทยในปี 2562. สืบค้น 7 พฤษภาคม 2562, จาก https://www.tatreviewmagazine.com

ศิริชัย พงษ์วิชัย. (2558). การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วยคอมพิวเตอร์ : เน้นสำหรับงานวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 25). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เอกชัย บุญยาทิษฐาน. (2553). คู่มือวิเคราะห์ SWOT อย่างมืออาชีพ. กรุงเทพฯ: ปัญญาชน.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-02-22

รูปแบบการอ้างอิง

ทิพย์เพ็ง ส., & เพียรเจริญ ก. (2024). การประเมินขีดความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยวของจังหวัดพัทลุง สู่แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเมืองรองอย่างยั่งยืน. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 13(1), 342–353. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/266709