การพัฒนามาตรวัดสมรรถนะล้มแล้วลุกเร็วสำหรับนักทรัพยากรมนุษย์ของบริษัทเอกชนในประเทศไทย

นภรรศษรฑ์ อลงกรณ์โสภิต; เอกสิทธิ์ สนามทอง; นิธิเดช คูหาทองสัมฤทธิ์; เจษณี บุตรดำ

ผู้แต่ง

นภรรศษรฑ์ อลงกรณ์โสภิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง
เอกสิทธิ์ สนามทอง มหาวิทยาลัยรามคำแหง
นิธิเดช คูหาทองสัมฤทธิ์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง
เจษณี บุตรดำ มหาวิทยาลัยรามคำแหง

คำสำคัญ:

ล้มแล้วลุกเร็ว, มาตรวัดล้มแล้วลุกเร็ว, นักทรัพยากรมนุษย์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. สังเคราะห์องค์ประกอบของสมรรถนะล้มแล้วลุกเร็ว 2. พัฒนามาตรวัดสมรรถนะล้มแล้วลุกเร็วสำหรับนักทรัพยากรมนุษย์ของบริษัทเอกชนในประเทศไทย 3. ประเมินคุณภาพของมาตรวัดสมรรถนะล้มแล้วลุกเร็วสำหรับนักทรัพยากรมนุษย์ของบริษัทเอกชนในประเทศไทยที่ได้พัฒนาขึ้น มีวิธีการวิจัย 3 ขั้นตอน ดังนี้ 1. สังเคราะห์องค์ประกอบของสมรรถนะล้มแล้วลุกเร็ว โดยทำการวิจัยเชิงคุณภาพสัมภาษณ์เชิงลึก โดยใช้แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง มีผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 9 คน 2. ร่างคำถามของมาตรวัดภายใต้แต่ละองค์ประกอบเพื่อจัดทำมาตรวัดเบื้องต้น และผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน ตรวจสอบคุณภาพของมาตรวัด โดยใช้ค่าการวิเคราะห์ดัชนีความสอดคล้อง (IOC) 3. ประเมินคุณภาพของมาตรวัด โดยใช้ค่าการวิเคราะห์ดัชนีวัดความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา (I-CVI) และทดสอบกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 30 คน

ผลการวิจัยพบว่า 1. สมรรถนะล้มแล้วลุกเร็ว มีองค์ประกอบ 6 องค์ประกอบ ได้แก่ มองภาพใหญ่ ปรับตัวเก่ง มีสติ ดีกว่าเดิม มองโลกบวก และ ไม่ยอมแพ้ 2. ได้มาตรวัดที่มีข้อคำถามสอดคล้องกับองค์ประกอบ ทั้งหมด 35 ข้อคำถามซึ่งสามารถสะท้อนถึงระดับของสมรรถนะล้มแล้วลุกเร็ว และ 3. คำถามภายใต้มาตรวัด จำนวน 35 ข้อ ผ่านเกณฑ์ที่ยอมรับได้ที่ 0.80 และมาตรวัดสำหรับนักทรัพยากรมนุษย์ของบริษัทเอกชนในประเทศไทยนี้ เป็นมาตรวัดที่มีการใช้ภาษาที่เข้าใจง่าย สามารถนำผลลัพธ์ที่ได้ไปแปลผลในรูปแบบกราฟ

References

กัญกร คำพรรณ และสิริวัฒน์ ศรีเครือดง. (2564). พุทธจิตวิทยาการฟื้นฟูพลังจิตใจผู้ผิดหวังในความรัก. วารสาร มจร มนุษย์ศาสตร์ปริทรรศน์, 7(2), 289-307.

กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กรมสุขภาพจิต. (2563). แผนการฟื้นฟูจิตใจในสถานการณ์การระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) (Combat 4th Wave of COVID-19 Plan: C4) (ฉบับปรับปรุง). นนทบุรี: กรมสุขภาพจิต.

พิศิษฐ์ ตัณฑวณิช และพนา จินดาศรี. (2561). ความหมายที่แท้จริงของค่า IOC. วารสารคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 24(2), 3-12.

ศุภรา เชาว์ปรีชา. (2551). ปัญหาจิตเวชเด็กและวัยรุ่นที่พบบ่อยในคลินิกตรวจผู้ป่วยนอกโรคทั่วไป แผนกกุมารเวชกรรม โรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 52(1). 8-18.

สุจิตรา เทียนสวัสดิ์. (2552). ดัชนีความตรงเชิงเนื้อหา: ข้อวิพากษ์และข้อเสอแนะวิธีการคำนวณ, พยาบาลสาร, 24(4). 1-9.

สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2537). การสร้างมาตรวัดในการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

Aknin, L. B. et al. (2022). Mental Health During the First Year of the COVID-19 Pandemic: A Review and Recommendations for Moving Forward. Perspectives on Psychological Science, 17(4), 915-936.

Breazeale, R. (2021). Duct Tape Isn't Enough: Survival Skills for the 21st Century. Retrieved November 30, 2020, from https://shorturl.asia/bGAIK

Cullins, A. (2021). 9 Activities To Build Grit and Resilience in Children. Retrieved December 30, 2021, from https://shorturl.asia/6afoT

Jacobs, T. (2015). Evidence Mounts That Mindfulness Breeds Resilience. Retrieved November 25, 2021, from https://shorturl.asia/ujVbi

Netemeyer, R. G. et al. (2003). Scaling procedures: Issues and applications. Statistics in Medicine, 23(15), 2480-2481.

Oliver, K. G. et al. (2006). Building resilience in young people through meaningful participation. Australian e-Journal for the Advancement of Mental Health, 5(1), 34-40.

Washington State Department of Health. (2020). Covid-19 Guidance for Building Resilience in the Workplace. Retrieved September 11, 2020, form https://shorturl.asia/RGZNj

World economic forum. (2015). Deep Shift-Technology Tipping Points and Societal Impact. Retrieved December 11, 2021, form https://shorturl.asia/Z9uV3