การเรียนรู้ตลอดชีวิตกับการพัฒนาสังคมเชิงพุทธบูรณาการเพื่อความพอเพียง ภายใต้การขับเคลื่อนตามแนวประชารัฐ

สุกัญญาณัฐ  อบสิน

ผู้แต่ง

สุกัญญาณัฐ อบสิน มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การเรียนรู้ตลอดชีวิต, การพัฒนาเชิงพุทธบูรณาการ, ความพอเพียง, การขับเคลื่อนตามแนวประชารัฐ

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษากระบวนการเรียนรู้ตลอดชีวิตเพื่อพัฒนาสังคมสู่ความพอเพียงบนพื้นฐานการขับเคลื่อนตามแนวประชารัฐ และ 2) พัฒนารูปแบบการเรียนรู้ตลอดชีวิตกับการพัฒนาสังคมเชิงพุทธบูรณาการสู่ความพอเพียงภายใต้การขับเคลื่อนตามแนวประชารัฐ ในจังหวัดนครสวรรค์ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม การสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่มเฉพาะ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยเทคนิควิเคราะห์เนื้อหาประกอบบริบท

ผลการวิจัยพบว่า 1. กระบวนการเรียนรู้ตลอดชีวิตเพื่อพัฒนาสังคมสู่ความพอเพียงบนพื้นฐานการขับเคลื่อนตามแนวประชารัฐในจังหวัดนครสวรรค์ ประกอบด้วย 1) การเรียนเพื่อรู้เน้นความซื่อสัตย์ เสียสละ พอเพียง สุจริต และจิตอาสา 2) การเรียนรู้เพื่อการปฏิบัติ เน้นส่งเสริมให้ดำเนินชีวิตตามแนววิถีพุทธ 3) การเรียนรู้การอยู่ร่วมกันในสังคมเน้นเรื่องการสร้างความสามัคคี และเป็นกัลยาณมิตร และ 4) การเรียนเพื่อชีวิต เน้นสนับสนุนให้ประกอบสัมมาชีพตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง 2. รูปแบบการเรียนรู้ตลอดชีวิตกับการพัฒนาสังคมเชิงพุทธบูรณาการสู่ความพอเพียงภายใต้การขับเคลื่อนตามแนวประชารัฐ เน้นการเรียนรู้ตลอดชีวิตใน 3 มิติ คือ 1) มิติความพอเพียงตามแนวอธิศีลสิกขา เพื่อพัฒนาสัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ 2) มิติความพอเพียงตามแนวอธิจิตสิกขา เพื่อพัฒนาสัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ และ 3) มิติความพอเพียงตามแนวอธิปัญญาสิกขา เป็นการเรียนรู้เพื่อพัฒนาสัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ

เอกสารอ้างอิง

จันทร์ศรี สิมสินธุ์และคณะ. (2559). นวัตกรรมชุมชนเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิต. วารสารบริหารการศึกษา, 12(1), 83-94.

ประสพสุข ฤทธิเดช และปวีณา แก้วอาจ. (2559). บทวิจารณ์หนังสือ: ถอดรหัสปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสู่การสอนกระบวนการคิดของ รศ.ดร.ทิศนา แขมมณี. วารสารวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมและชุมชน มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 3(2)(6), 187-192.

ปิยะธิดา อภัยภักดิ์. (2562). การครองเรือนตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม, 14(2), 1-13.

แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11. (พ.ศ. 2555 - 2559). (2554, 14 ธันวาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 128 ตอนพิเศษ 152 ง. หน้า 1.

พระครูปลัดสราวุธ ฐฃิตปญฺโญฃ และคณะ. (2560). การพัฒนาวัดเพื่อเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้ของชุมชนในจังหวัดชลบุรี. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2), 505-506.

พระครูสังฆรักษ์เกียรติศักดิ์ กิตฺติปญฺโญฃ, (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. เชียงใหม่: ประชากรธุรกิจ.

พระครูสังฆรักษ์วุฒิพงษ์ วุฑฒิวํโส และคณะ, (2561). การพัฒนาวัดในประเทศไทยเป็นแหล่งเรียนรู้เชิงพุทธเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอาเซียน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(4), 1594-1606.

พระมหาสุทิตย์ อาภากโร และคณะ. (2558). รูปแบบการเสริมสร้างสุขภาวะและการเรียนรู้ของสังคมตามแนวพระพุทธศาสนา. Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(1), 958-971.

________. (2559). การเสริมสร้างสุขภาวะและการเรียนรู้ของสังคมตามแนวพระพุทธศาสนา (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พิทักษ์ กาวีวน และคณะ. (2561). การพัฒนารูปแบบการส่งเสริมการศึกษาตลอดชีวิตเพื่อเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับชุมชนเกษตรกรรมในเขตพื้นที่สูง. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 10(2), 240-252.

มานิตย์ ซาชิโย. (2555). รูปแบบการเรียนรู้ตลอดชีวิตของคนหลายวัยในศูนย์ตุ้มโฮมลูกหลานบ้านเหล่าลิง. วารสารวิจัย มข, 2(3), 283-297.

ร้อยขวัญพุทธ มุ่งมาจน และทวีศักดิ์ วังไพศาล. (2557). การบูรณาการรูปแบบองค์ความรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนราชธานีอโศก จังหวัดอุบลราชธานี เพื่อเสนอรูปแบบใหม่ของชุมชนแห่งการเรียนรู้. วารสารสมาคมนักวิจัย, 18(3), 45-55.

สุวุฒิ วรวิทย์พินิต และคณะ. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดการศูนย์การเรียนรู้ วิถีเมืองเพชรตามแนวทางปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสาร Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(2), 1657-1674.

Scott, J., (1990). A Matter of Record, Documentary Sources in Social Research. Cambridge: Polity Press.