PUBLIC ADMINISTRATION PARADIGM ALONG THE BUDDHIST DHAMMA LINE

Authors

  • Siri Rungpatarasavet Pinkanakorn Development Agency (Public Organization)

Keywords:

Paradigm, Public Administration, Buddhist Dhamma

Abstract

Management education is a pattern that has evolved in the West since the past. Specifically, public administration studies are defined or divided into conceptual groups or a theory that gives a deep understanding of the principles of education. In this paradigm, this paradigm is a hotbed of the concept of political evolution, which makes it important to be widely known and studied in all groups, and the authors have an opinion that in the study of paradigms for Thai society today, there are different ideas and society with a large number of Buddhists. Therefore, Buddhist principles should be used to analyze each knowledge of the paradigm as follows: the principle of Sappurisa-dhamma, the cause and effect of managing the organization should be used to form a fit in the organization. The use of principles of sovereignty and Rajasanghahavatthu to develop knowledge of public policy to achieve impartiality in society. Using the Tisikha principle to consider solving problems arising from learning. The use of papanika-dhamma principles to develop the organization to be a visionary, well-managed, humanistic person. Finally, the use of the principles of Titthadhammiattha, the benefit that requires neat management to keep the benefits, away from damage.

References

โกวิท วงศ์สุรวัฒน์. (2548). การเมืองการปกครองสหรัฐอเมริกา: แนวพินิจทางประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ปุระชัย เปี่ยมสมบูรณ์. (2552). แนวคิด ทฤษฎี และหลักการรัฐประศาสนศาสตร์. นนทบุรี. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 34). กรุงเทพฯ: มูลนิธิศึกษาเพื่อสันติภาพ.

พิเชษฐ์ ศรีสุข และสัญญา เคณาภูมิ. (2561). พุทธธรรมกับการพัฒนาตนเองในเชิงรัฐประศาสน ศาสตร์. วารสารวิชาการและวิจัยมหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 8(2), 111-119.

รัชยา ภักดีจิตต์. (2557). ธรรมาภิบาลเพื่อการบริหารภาครัฐและภาคเอกชน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บริษัท วี. พริ้นท์ (1991) จำกัด.

วิเชียร วิทย์อุดม. (2551). องค์กรและการจัดการ. กรุงเทพฯ: ธนธัชการพิมพ์จำกัด.

สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาระบบราชการ. (2561). การบริหารงานภาครัฐแบบมีส่วนร่วม. สืบค้น 26 มีนาคม 2563, จาก https://shorturl.asia/oE27Y

Henry, N. (1980). Public administration and public affairs (2nd ed.). Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall.

Sam, A. (2002). Promoting Good Governance: Principle Practices and Perspective. London: Commonwealth Secretariat.

Wolf, D. A. & Amirkhanyan, A. A. (2010). Demographic Change and Its Public Sector Consequences. Public Administration Review, 70(1), 12-23.

Downloads

Published

2024-05-01

How to Cite

Rungpatarasavet, S. (2024). PUBLIC ADMINISTRATION PARADIGM ALONG THE BUDDHIST DHAMMA LINE. Journal of MCU Social Science Review, 13(3), 415–426. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/260785