THE DEVELOPMENT OF PARTICIPATORY ECO- ART TOURISM IN WANGMAIKHON SUBDISTRICT, SAWANKHALOK DISTRICT, SUKHOTHAI PROVINCE

Authors

  • Thannapat Jarernpanit Pibulsongkram Rajabhat University
  • Raphiphat Monphrom Pibulsongkram Rajabhat University
  • KitiIkorn Somyot Pibulsongkram Rajabhat University
  • Chanidapha Chalorwong Pibulsongkram Rajabhat University
  • Thoranin Senanimitr Pibulsongkram Rajabhat University

Keywords:

Participatory, Eco-tourism, Eco-art

Abstract

This article aimed to enhance the participatory Eco- art tourism and the development of knowledge and community products from natural and waste materials in Wangmaikhon Sub-District, Sawankhalok District, Sukhothai Province.The research was participatory research with 20 participants from the representatives of Wangmaikhon Sub-District Administrative Organization; the community tourism entrepreneurs like Rongnabanrai; a monk from Chantarapas Monastery; the agriculturalists; young people; and the elders.

According to the first research objective, it contributed to knowledge management of the history of Wangmaikhon and Sawankhalok Cities; the community tourism map; the development of an Eco-art area in Chantaropas Monastery which promoted the Eco-tourism of the community with participation. Meanwhile, the second research objective has led to Eco-art knowledge and activities, and the value-added of community products from waste and natural materials. It is the Praruang clay pigment which is new knowledge and contributed to the transferring of knowledge to other communities in Sukhothai Province.

References

กรีน เน็ตเวิร์ค. (2562). Upcycle และ Recycle วิถีแห่งความยั่งยืน. สืบค้น 10 มีนาคม 2564, จาก https://www.greennetworkthailand.com

ชุลีรัตน์ จันทร์เชื้อ และคณะ. (2558). การค้นหาเครือข่ายการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนด้วยกระบวนการงานวิจัยเพื่อท้องถิ่นสู่การสร้างโครงข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนภาคเหนือตอนล่าง (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ทวี สุขโข และคณะ. (2560). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านดอนข่าโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน หมู่ 7 ตำบลชนบท อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ป้อ วชิรวงศ์วรกุล. (2554). แนวทางการพัฒนาศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านร่องกล้า ตำบลเนินเพิ่ม อำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ปิรันธ์ ชิณโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 250-268.

พยุงพร นนทวิศรุต และคณะ. (2560). การมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชุมชนนาหอ อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

พศุตม์ กรรณรัตนสูตร. (2560). การสร้างสรรค์ผลงานศิลปะแนวสื่อผสมจากวัสดุเหลือใช้ประเภทโลหะเพื่อสร้างสำนึกรักสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: กระทรวงวัฒนธรรม.

ยศ สันสมบัติ. (2544). มนุษย์กับวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สันติชัย เอื้อจงประสิทธิ์. (2551). สาระสำคัญของการมีส่วนร่วมของบุคลากร. กรุงเทพฯ: สามเจริญพาณิชย์.

Megan, E.W. (2002). Ecotourism: principles, practice & policies for sustainability. Retrieved March 10, 2021, from https://www.unep.org/resources

Downloads

Published

2023-12-15

How to Cite

Jarernpanit, T., Monphrom, R., Somyot, K., Chalorwong, C., & Senanimitr, T. (2023). THE DEVELOPMENT OF PARTICIPATORY ECO- ART TOURISM IN WANGMAIKHON SUBDISTRICT, SAWANKHALOK DISTRICT, SUKHOTHAI PROVINCE. Journal of MCU Social Science Review, 12(6), 1–13. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/259123